to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

19:46 | 14.02.2015

πηγή: unhcr.gr

Κοινωνία

Από τις μάχες του Ιράκ στην Αθήνα

«Πέρασα πολύ δύσκολα για να φτάσω στη χώρα. Εγκατέλειψα το Ιράκ, γιατί δεν άντεχα άλλο το στρατό. Καθώς είχαμε συνέχεις συγκρούσεις, ήμουν αναγκασμένος να υπηρετώ επί πέντε χρόνια. Δίψαγα, πεινούσα, ήμουν συνέχεια κουρασμένος, δεν υπήρχε μπάνιο. Σε διάστημα εννιά μηνών, δεν μας είχαν δώσει ούτε μια μέρα άδεια!» αναφέρει ο Φαρχάτ στο 1againstracism.gr


Η Χριστίνα είναι από το Περιβολάκι στη Νίκαια. Ο Φαρχάτ –ή Κοσμάς – είναι Κούρδος του Ιράκ, από τη Σουλεϊμανίγε. Γνωρίστηκαν μέσω facebook. «Είχαμε μια κοινή φίλη, με είδε στο προφίλ της και με γράπωσε το αγκίστρι», λέει χαμογελώντας η 40χρονη Ελληνίδα. Μοιράζονται τη στέγη τους, τους περιορισμένους πόρους τους, αλλά και το χρόνο τους στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών –ένα θεσμό όπου προσφέρουν και τους προσφέρονται εμπειρίες, γνώσεις, παρέες, αλληλεγγύη.

«Το όνομα ‘Κοσμάς’ μου το έδωσε ένας Έλληνας φίλος μου», λέει ο Φαρχάτ. «Όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα, δούλευα μαζί του στην κατασκευή τζακιών. Εκείνος είχε έναν κολλητό που έφυγε για τη Γερμανία, όπου σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό. Και μου έδωσε το όνομά του, για να τον κρατήσουμε ακόμα ζωντανό».

«Πέρασα πολύ δύσκολα για να φτάσω στη χώρα. Εγκατέλειψα το Ιράκ, γιατί δεν άντεχα άλλο το στρατό. Καθώς είχαμε συνέχεις συγκρούσεις, ήμουν αναγκασμένος να υπηρετώ επί πέντε χρόνια. Δίψαγα, πεινούσα, ήμουν συνέχεια κουρασμένος, δεν υπήρχε μπάνιο. Σε διάστημα εννιά μηνών, δεν μας είχαν δώσει ούτε μια μέρα άδεια! Η οικογένειά μου δεν είχε οικονομικό πρόβλημα και, πριν από το στρατό, είχαμε όλοι τις δουλειές μας. Ως μάστορας, εγώ είχα συνεργαστεί και με τη UNICEF, φτιάχνοντας σχολεία και χώρους για παιδιά. Όμως δεν μπορούσα να μείνω με τους συγγενείς μου, γιατί έψαχναν τους λιποτάκτες. Κι έτσι, μαζί με άλλους έντεκα ανθρώπους, περάσαμε τα σύνορα με το Ιράν κι έπειτα με την Τουρκία».

«Κάποια σημεία του ταξιδιού ήταν ιδιαίτερα σκληρά», θυμάται ο Φαρχάτ. «Κάποια στιγμή, μας είχαν στριμωγμένους σε ένα φορτηγό ανάμεσα στα εμπορεύματα, πενήντα άτομα όρθια επί 24 ώρες. Ήταν αδύνατο να κουνηθούμε. Η δίψα ήταν αφόρητη, δεν υπήρχε φαγητό κι ορισμένοι έκαναν τις ανάγκες τους πάνω τους. Κατέληξα στη Σμύρνη και αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα. Οι διακινητές που μας έβαλαν στη βάρκα, μας είχαν πει ότι σε ένα 12ωρο θα είμαστε στην Αθήνα, όμως σε αυτό το χρόνο δεν είχαμε ούτε καν φτάσει στην Κω, λόγω των κακών καιρικών συνθηκών. Στη βάρκα βρίσκονταν 160 άτομα. Από τον αέρα και τα κύματα, αρκετοί έβγαζαν τα σωθικά τους. Ήταν τόσο σκοτεινά που δεν μπορούσες να δεις το χέρι σου. Ήμασταν 12 Κούρδοι και οι δύο έχασαν τη ζωή τους στο ταξίδι. Κι εμένα, όταν έφτασα στην Κω, με έβαλαν στο νοσοκομείο για δέκα μέρες, επειδή αρρώστησα στη διαδρομή».

«Μετά από τρεις μήνες υπό κράτηση, έφτασα στο λιμάνι του Πειραιά. Υπήρχε μεγάλος φόβος ανάμεσα στους συνεπιβάτες μου, για τους μαφιόζους που μπορεί να μας περίμεναν, ώστε να μας εκβιάσουν να τους δώσουμε περισσότερα χρήματα. Αρχικά έμενα με άλλα πέντε άτομα, σε ένα νοικιασμένο σπίτι. Σιγά σιγά βρήκα δουλειά, πήρα άδεια παραμονής και τώρα εργάζομαι ως ηλεκτρολόγος».

«Η δουλειά για μένα δεν ήταν τόσο εύκολη», προσθέτει η Χριστίνα. «Όταν γνωρίστηκα με τον Κοσμά, εργαζόμουν εποχικά σε ένα χωριό στη Βόρεια Εύβοια. Στην επαρχία –είτε στα χωριά της ηπειρωτικής Ελλάδας είτε στα νησιά– είναι πολύ πιο απλό να βρεις απασχόληση. Βέβαια, δεν έχεις την πολυτέλεια να έχεις ειδικότητα – γίνεσαι και ψαράς και καρεκλάς και μαζεύεις ελιές, ανάλογα με τις ανάγκες. Τελικά, λόγω ανεργίας, κατέβηκα στους δικούς μου στην Αθήνα. Και, μέσω του Κοσμά, γνώρισα το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών, όπου εκείνος πήγαινε για χρόνια μαθαίνοντας ελληνικά. Τώρα είμαι κι εγώ γραμμένη στο τμήμα των ιταλικών, των αγγλικών και των υπολογιστών, ενώ παράλληλα βοηθάω στη Γραμματεία».

«Πλέον μένουμε μαζί, στο σπίτι των γονιών μου, απ’ όπου τακτικά μιλάμε μέσω υπολογιστή με την οικογένεια του Κοσμά. Είναι τόση η χαρά του, όταν επικοινωνούμε, που μπερδεύει τις γλώσσες, και τους μιλά ελληνικά, αντί για κουρδικά! Κάποιες από τις αντιδράσεις των γνωστών μου στη σχέση μας ήταν επιφυλακτικές, όμως πολλοί τη δέχτηκαν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. ‘Προχώρα το!’ μου έλεγαν. ‘Μπορεί να είναι καλός άνθρωπος και να αξίζει!’»

«Το βασικό», καταλήγει η Χριστίνα, «είναι ότι δεν κάνουμε σχέδια. Ζούμε σε μια εποχή που η κοινωνία δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια να σχεδιάζεις. Προχωράς με αυτά που έχεις, κάνεις ένα βραχυπρόθεσμο πρόγραμμα και λες ότι ‘για τα υπόλοιπα, θα δούμε΄. Το ίδιο λέμε και για τα παιδιά: Άμα μας στείλει ο Θεός, καλοδεχούμενα!»

513

Τι είναι το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών

Το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά δημιουργήθηκε το 2005 από εθελοντές με στόχο:
-Την κάλυψη της ανάγκης των μεταναστών και προσφύγων για εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας.
-Τη νομική στήριξη στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες και οι πρόσφυγες με τις διαδικασίες νομιμοποίησης.
-Τη συμπαράσταση στους μετανάστες και τους πρόσφυγες για την αντιμετώπιση φαινομένων ρατσιστικής βίας, για την ανάδειξη και την εύρεση λύση στα προβλήματα ως προς την ένταξή τους.
-Τη συμβολή στην επαφή και την προσέγγιση Ελλήνων, μεταναστών και προσφύγων.

Πέρα από τα τμήματα ελληνικής γλώσσας, στο Σχολείο υπάρχουν τμήματα ξένων γλωσσών, υπολογιστών, καλλιτεχνικού και τεχνικού προσανατολισμού, κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης. Το Σχολείο στεγάζεται στο 14ο Γυμνάσιο Πειραιά, Αγ. Αναργύρων και Κω, Παλιά Κοκκινιά. Θα το βρείτε στη διεύθυνση [email protected] και στο τηλέφωνο 2104200917.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)