Θα πρέπει να σας πω ότι παλιότερα (δηλαδή, πίσω στο χρόνο) δεν συμπαθούσα καθόλου τα κομπολόγια και τα μπεγλέρια.

Ο λόγος;

Πρώτον, είμαι απλά άθεος.

Το κομπολόι είναι εφεύρεση ινδική και είχε να κάνει με τις 108 προσευχές που έπρεπε να θυμάται να απαγγέλει ένας καλόγερας κάθε μέρα (αν έχετε το θεό σας! Εγώ πάντως, δεν τον έχω, σας το είπα άλλωστε). Το κομπολόι πέρασε ως “ροζάριο” στους καθολικούς και ως “πατερημί” στους ορθόδοξους. Επομένως, είχα κάθε λόγο (με το θράσος της νιότης) να σιχαίνομαι τα κομπολόγια και τα παράγωγά τους.

Δεύτερον, είμαι αναθρεμμένος με φεμινιστικές προσλαμβάνουσες και επομένως η μάγκικη χρίση του κομπολογιού μου ήταν ξένη.

Το τελικό αποτέλεσμα των δυο λόγων;

Χ, που σημαίνει διαγραφή, στα κομπολόγια-μπεγλέρια!

Τώρα…

…όπως λέει και ο σοφός λαός μας, ότι φτύνεις στη νεότητά σου επανέρχεται (με εκδικητικότητα!) όταν ωριμάζεις (για να το πω μαλακά).

Έκοψα το τσιγάρο πριν 8 χρόνια. Αντικατέστησα λοιπόν τη μια συνήθεια με μια άλλη. Έκοψα το τσιγάρο και άρχισα το μπεγλέρι!

Θα με κατηγορήσετε (όλοι εσείς εκεί έξω!) για ανακολουθία, θεωρητική και πρακτική.

Το δέχομαι!

Αλλά το ίδιο δεν κάνουν όλα αυτά τα δίποδα όντα τριγύρω;