Κάτι ήξερε παραπάνω ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν, μιλώντας για το νέο νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια που κατέθεσε η Νίκη Κεραμέως, αναφέρθηκε σε αυτό σαν τη μεγάλη ιδεολογική μάχη που η κυβέρνησή του έχει να δώσει τους επόμενους μήνες.

Καθώς η πραγματική στόχευσή του είναι το πέρασμα από το πανεπιστήμιο της γνώσης, στο πανεπιστήμιο της αγοράς.

Κι αυτό μάλιστα επιχειρείται σε μια εποχή που ολόκληρος ο πλανήτης έχει αποδεχθεί ότι είναι η εποχή της οικονομίας της γνώσης.

Ακριβώς δηλαδή την εποχή που η επιστημονική και τεχνολογική γνώση, η οποία κινεί σήμερα την οικονομία παγκοσμίως, πρέπει να παραμείνει ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη από τα συμφέροντα και τους ανταγωνισμούς της αγοράς, προκειμένου να υπηρετήσει αυθεντικά τις κοινωνικές ανάγκες, η κυβέρνηση Μητσοτάκη καταργεί το πανεπιστήμιο της γνώσης και το υποτάσσει στην αγορά.

Και πράγματι, ο πυρήνας των προβλέψεων αυτού του νομοσχεδίου και η βαθύτερη σκοπιμότητά του αφορούν στον έλεγχο της επιστημονικής γνώσης και στην υποταγή της στις δυνάμεις της αγοράς.

Μέχρι σήμερα, η νέα επιστημονική και τεχνολογική γνώση, η παραγωγή και η μετάδοση της οποίας αποτελεί πρωταρχικό σκοπό των πανεπιστημίων μέσω της έρευνας και της εκπαίδευσης, ελέγχεται από την ανεξάρτητη από τρίτους και γι’ αυτό και αυτοδιοικούμενη, σύμφωνα με το Σύνταγμα, ακαδημαϊκή κοινότητα. Η οποία, αυτοδιοικούμενη μέσω των δημοκρατικών της θεσμών και εφαρμόζοντας τις ακαδημαϊκές αξίες της αξιοκρατίας και της επιστημονικής δεοντολογίας, απαντά στις ανάγκες της κοινωνίας από την οποία προέρχεται και στην οποία απευθύνεται.

Η αξιοποίηση των αποτελεσμάτων της επιστημονικής και τεχνολογικής έρευνας, προκειμένου αυτά να διαχυθούν στην κοινωνία, σε μια οικονομία της γνώσης με κοινωνικά αντανακλαστικά και κοινωνική ευαισθησία, είναι η βασική αποστολή των δυνάμεων της αγοράς.

Στην οικονομία της γνώσης δηλαδή τόσο η ακαδημαϊκή κοινότητα και τα πανεπιστήμια, όσο και οι κοινωνικές ανάγκες και η οικονομία, βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία.
Πρώτα η κοινωνία τροφοδοτεί τα πανεπιστήμια με τις ανάγκες της και στη συνέχεια τα πανεπιστήμια, αφού έχουν απαντήσει στις κοινωνικές ανάγκες με επιστημονικά και τεχνολογικά εργαλεία και εφαρμογές, τροφοδοτούν την οικονομία, η οποία διαχέει και μεταφέρει τα επιστημονικά και τεχνολογικά προϊόντα και τις εφαρμογές σε κάθε γωνιά της κοινωνίας.

Αυτό που επιχειρεί το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι η πλήρης ανατροπή του μοντέλου της οικονομίας της γνώσης, υπέρ των συμφερόντων αποκλειστικά των δυνάμεων της αγοράς.

Τα πανεπιστήμια θα ελέγχονται στο εξής από την αγορά, μέσω των Συμβουλίων Διοίκησης (και όχι στρατηγικής ανάπτυξης και εποπτείας όπως συμβαίνει στα δημόσια πανεπιστήμια των προηγμένων κρατών), στα οποία τα 5 από τα 11 μέλη πλέον θα προέρχονται από και θα εκπροσωπούν την αγορά.

Αυτή είναι η σκοπιμότητα και της κατάργησης της εσωτερικής δημοκρατίας, με τη θεσμοθέτηση του διορισμού του πρύτανη, αλλά και των υπολοίπων πανεπιστημιακών αρχών, από τα 11μελή Συμβούλια Διοίκησης, με κριτήρια πλέον που θα είναι περισσότερο αγοραία και λιγότερο ακαδημαϊκά.

Αυτή είναι και η σκοπιμότητα της υποβάθμισης των ακαδημαϊκών οργάνων και της μεταφοράς στα Συμβούλια όλων των ευαίσθητων ακαδημαϊκών αποφάσεων που θα αφορούν σε γνωστικά αντικείμενα και προγράμματα σπουδών. Για τα οποία θα αποφασίζουν πλέον άνθρωποι της αγοράς, εκτός ακαδημαϊκής ζωής, ακαδημαϊκών αντιλήψεων και ακαδημαϊκής νοοτροπίας.

Αυτή είναι και η σκοπιμότητα των λεγόμενων «βιομηχανικών διδακτορικών» που δεν θα απαντούν πια σε επιστημονικές και κοινωνικές, αλλά σε καθαρά οικονομικές και εμπορικές ανάγκες.

Η διαφορά μεταξύ των μοντέλων του πανεπιστημίου της γνώσης και του πανεπιστημίου της αγοράς, είναι χαώδης.

• Πως θα είναι το μέλλον της ανθρωπότητας αν τα μόνα κριτήρια των βιομηχανικών εφαρμογών και προϊόντων στο εξής θα είναι ο πλουτισμός των επιχειρήσεων παραγωγής και εμπορίας τους;
• Ποιος θα εγγυάται τη δημόσια υγεία, την ποιότητα, την ασφάλεια των προϊόντων και το κοινωνικό και το δημόσιο συμφέρον, όταν τα πάντα θα ελέγχονται από τις δυνάμεις της αγοράς;
• Ποιος θα σκεφτεί τον αδύναμο πολίτη και τον μέσο καταναλωτή, όταν οι αποφάσεις που αφορούν στην πρόσβαση σε βασικές επιστημονικές μεθόδους και προϊόντα, όπως τεχνολογικές εφαρμογές, είδη διατροφής, φάρμακα κλπ, θα λαμβάνονται από εκείνους που μόνο κριτήριο έχουν το κέρδος;
• Ποιος θα χρηματοδοτήσει στο μέλλον την έρευνα στις ανθρωπιστικές επιστήμες και στις τέχνες, αν απόλυτο κριτήριο είναι το κέρδος των δυνάμεων της αγοράς;

Το νέο νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια περιγράφει μια εικόνα του μέλλοντος που είναι ο ορισμός του απόλυτου εφιάλτη.

Ήδη μια πρόγευση για το τι σημαίνει νεοφιλελεύθερη διαχείριση της οικονομίας έχουμε πάρει ήδη από την ενεργειακή κρίση και τις συνέπειές της. Η απόλυτη κάλυψη που δίνει στην κερδοσκοπία των επιχειρηματικών ομίλων που παράγουν και παρέχουν ενέργεια και καύσιμα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχει οδηγήσει την Ελλάδα να έχει το πιο ακριβό ρεύμα και την πιο ακριβή βενζίνη στην Ευρώπη.

Η απουσία μέτρων αντιμετώπισης της ακρίβειας και η έλλειψη κάθε ίχνους κοινωνικής ευαισθησίας και κοινωνικού ενδιαφέροντος, έχει φέρει την Ελλάδα ανάμεσα στις 3 χώρες με τον υψηλότερο πληθωρισμό στην Ευρώπη.

Υπάρχει όμως και μια ακόμη εφιαλτική διάσταση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου που αφορά καθαρά στην κοινωνία και στα παιδιά που προέρχονται από φτωχές και μη προνομιούχες οικογένειες.

Η πλήρης απουσία προβλέψεων για τη δημόσια χρηματοδότηση των πανεπιστημίων, με τη θεσμοθέτηση της υποχρέωσής τους να αναζητούν από μόνα τους στο εξής οικονομικές πηγές για την επιβίωσή τους, καθώς και η επίσημη κατάργηση της δωρεάν εκπαίδευσης στα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, επαναφέρει τον εφιάλτη του ταξικού πανεπιστημίου που ίσχυσε σε εποχές πριν τη Μεταπολίτευση.

Τα παιδιά των φτωχών οικογενειών θα μπορούν, όπως και παλιά, να γίνονται μόνον τεχνίτες και εργάτες, ενώ των πλουσίων θα αποτελούν την άρχουσα τάξη των γιατρών, των δικηγόρων και των επιχειρηματιών.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποκάλεσε το νομοσχέδιο για τα πανεπιστήμια «επανάσταση».

Μια «επανάσταση» όμως αντίστοιχη με εκείνη του πραξικοπήματος της χούντας, καθώς η μετάβαση από το δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο της γνώσης, στο αυταρχικό και συγκεντρωτικό πανεπιστήμιο της αγοράς, που θα ελέγχεται από τα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, είναι μια σκοτεινή μετάβαση οπισθοδρόμησης.

Τώρα γίνεται αντιληπτή η μεγάλη εμμονή στην εγκατάσταση πανεπιστημιακής αστυνομίας στις πανεπιστημιουπόλεις.

Η μετάβαση από το πανεπιστήμιο της γνώσης στο πανεπιστήμιο της αγοράς δεν θα γίνει ειρηνικά και αναίμακτα, καθώς αυτοί που θα αντιδράσουν σφοδρά σε αυτή δεν θα είναι μόνον οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές, αλλά το σύνολο της κοινωνίας που θίγεται από την οπισθοδρομική, αντιδημοκρατική και απόλυτα συντηρητική «επανάσταση».

Όσο λοιπόν αυτή είναι η μέγιστη ιδεολογική μάχη για την ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως ο ίδιος το έθεσε, άλλο τόσο θα είναι και για τις κοινωνικές δυνάμεις που θίγονται από αυτήν.

Γιατί η σύγκρουση δεν θα γίνει για τις… καρέκλες των πανεπιστημιακών, όπως βολεύει τον κ. Μητσοτάκη να το παρουσιάζει.

Η σύγκρουση που θα γίνει θα εκφράζει την αγωνία αυτού του τόπου και τον αγώνα των ανθρώπων του για ζωή.

Και θα είναι μια σύγκρουση και σφοδρή και μέχρι τέλους…

Ανοιχτή εκδήλωση ώστε να καταδειχτούν τα σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν στη λειτουργία των ΑΕΙ από το νέο νόμο πλαίσιο για τα Πανεπιστήμια που έχει καταθέσει η κυβέρνηση, διοργανώνουν την Τρίτη 21 Ιουνίου, 7:30 μμ, στην αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου του Δημαρχείου Θεσσαλονίκης, η Οργάνωση Μελών Πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, υπό την αιγίδα της Ν.Ε. Α' Θεσσαλονίκης του κόμματος. (δείτε αναλυτικά εδώ)