Υπάρχει ένας εφησυχασμός. Στην κοινωνία. Στους πολίτες. Στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες. Ότι μπορεί οι νεοφιλελέδες της κυβέρνησης Μητσοτάκη να ψηφίζουν ό,τι θέλουν στη Βουλή και να διαχειρίζονται όπως θέλουν την εξουσία, αλλά κάποια στιγμή θα φύγουν (ή θα τους διώξουν), θα έρθει ο επόμενος και θα τα πάρει πίσω επιστρέφοντάς μας στο 2019: εκεί που η Ελλάδα είχε βγει από τα Μνημόνια και ο Τσίπρας, ο οποίος παρέλαβε δημόσιο ταμείο που δεν είχε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις τον Φεβρουάριο του 2015, χάρη στη σώφρονα διαχείριση των οικονομικών της χώρας, ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός που άφησε 37 δισ. στο ταμείο του κράτους.
Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Ο αντεργατικός νόμος, η πανεπιστημιακή αστυνομία, η εκχώρηση του ΕΣΥ στους ιδιώτες, η κυριαρχία των μαφιόζων με την ανοχή του Μαξίμου (για να μείνουμε στην επικαιρότητα), αλλάζουν τη χώρα σε θεσμικό και εξωθεσμικό επίπεδο. Δημιουργούν νέα δεδομένα. Αρνητικά δεδομένα.
Η επόμενη κυβέρνηση θα πατήσει σε λασπωμένο έδαφος. Και μάλιστα όσο περισσότερο διατηρούνται τα αρνητικά δεδομένα τόσο περισσότερο καθίσταται δύσκολο να ανατραπούν και να βγει η χώρα από τον βούρκο που την έριξε ο Μητσοτάκης. Άλλωστε ο ίδιος ο Μητσοτάκης φροντίζει να κάνει τις νεοφιλελέδικες μεταρρυθμίσεις του κάτι σαν μνημονιακή υποχρέωση της χώρας, καθώς συνδέει τη χρηματοδότηση από το ταμείο ανάπτυξης με τη διατήρηση και την πρόοδό τους.
Πρακτικά, η επόμενη κυβέρνηση θα θέλει να ξηλώσει και δεν θα μπορεί - κλασική παγίδα που στήνει η Δεξιά και την έχουμε ξαναζήσει. Δεν μπορεί κάθε φορά μια προοδευτική κυβέρνηση να αγωνίζεται από όλο και πιο δύσκολες θέσεις και να περιμένουμε να πετύχει δαπανώντας χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο.
Αυτό πρέπει να είναι σαφές και στα κόμματα και στους πολίτες. Όταν όλο και πιο πολύ το οργανωμένο έγκλημα ελέγχει την πολιτική και οικονομική ηγεσία, θα είναι δεμένα τα χέρια κάθε μελλοντικής κυβέρνησης. Και όσο περνούν τα χρόνια και ισχύει η κατάργηση του οκτάωρου και οι απλήρωτες υπερωρίες, όσο μένει η πανεπιστημιακή αστυνομία στα πανεπιστήμια, τόσο δυσκολότερο θα είναι να νομοθετηθεί η κατάργησή τους.
Γι’ αυτό σήμερα η μόνη λύση είναι να μην ψηφιστεί το αντεργατικό νομοσχέδιο και να υπάρχουν διακομματικά μέτωπα και νίκες του λαϊκού κινήματος.
