Εντάξει λοιπόν, τα μετρήσαμε τα τετραγωνικά της πλατείας και των γύρω δρόμων. Αφαιρέσαμε κάτι δενδροστοιχίες, κάτι παρτέρια, κάτι σιντριβάνια. Προσθέσαμε τους πέριξ παράδρομους. Λογαριάσαμε την πυκνότητα. Πολλαπλασιάσαμε κατά πώς πρέπει και καταλήξαμε σε συμπεράσματα. Ο καθένας στο δικό του συμπέρασμα βέβαια, αλλά τι σημασία έχει;

Λες και δεν θα ήταν αρκετό να συμφωνήσουμε όλοι πως ήταν ένα μεγάλο, ένα πολύ μεγάλο συλλαλητήριο και να ξεμπερδεύουμε. Πάνω - κάτω σαν τις λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου. Οι οποίες λαοσυνάξεις πάντως, αν δεν κάνω λάθος, μάλλον δεν έφεραν αποτέλεσμα. Όχι, σίγουρα, εκείνο που προσδοκούσαν οι εμπνευστές τους...

Και τι μένει τελικά από τα συλλαλητήρια για το “Μακεδονικό”; Εκτός λοιπόν από το πολυσυζητούμενο μέγα πλήθος και -το όχι και τόσο- μέγα πάθος, μένει το «πάνδημο» αίτημα να μη συμβιβαστούμε επ’ ουδενί. Να μη δεχτούμε τίποτα λιγότερο από το ότι «η Μακεδονία είναι μία και είναιελληνική». Οι άλλοι, οι βόρειοι γείτονες, απλώς δεν υπάρχουν. Που πάει να πει να μην προχωρήσει προς τη λύση του το “Μακεδονικό”. Να παγώσει για άλλα καμιά τριανταριά χρόνια, ίσως και για πάντα, γιατί όχι; Να καθιερωθεί και να μονιμοποιηθεί, μ’ άλλα λόγια, το όνομα Μακεδονία (σκέτο Μακεδονία) για το γειτονικό κράτος. Να το αναγνωρίσουν έτσι κι εκείνοι οι λίγοι που ακόμη δεν το έχουν αναγνωρίσει. Εμείς εδώ όμως θα αισθανόμαστε εθνική υπερηφάνεια για την αταλάντευτη στάση μας. Κι αυτό μας αρκεί...

Και μένει επίσης, ως «παρακαταθήκη», η ταμπέλα της διοργάνωσης ως «το συλλαλητήριο του Μίκη». Έτσι θα το θυμόμαστε. Μπορεί να μας πλήγωσε, αλλά αυτό είναι, τι να κάνουμε. Έτσι θα μείνει στην Ιστορία. Όπως οι «λαοσυνάξεις του Χριστόδουλου». Δεν ξέρω βέβαια αν τόλεγε κανείς πριν από 10-20 χρόνια στον μεγάλο δημιουργό, πώς θα αντιδρούσε και πώς θα αισθανόταν. Αλλά τι σημασία έχει τώρα πια. Έγινε...

Εκείνο όμως που, πάνω απ’ όλα, μένει από το συλλαλητήριο της περασμένης Κυριακής είναι το ξέπλυμα των χρυσαυγιτών. Ναι, αυτό συνέβη, αυτό μένει και θα μας κυνηγάει. Θα το βρούμε μπροστά μας. Εναντίον μας...

Η μιαρή συνύπαρξη

Για σκέψου. Στην πλατεία Συντάγματος μαζί με τον εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο και η Χ.Α. Το νεοναζιστικό μόρφωμα εν πλήρει παρατάξει. Με τον φύρερ της, με τα ηγετικά της κλιμάκια, με τα τάγματα εφόδου της, με το αποτρόπαια φαιό της ένδυσής της, με τα όλα της. Μαζί κι αντάμα με τον κόσμο, αδερφωμένα. Τον κόσμο τον απλό και «απονήρευτο», με τους φόβους, τις αγωνίες, τα άγχη, τις ψευδαισθήσεις και τις εμμονές του. Δίχως, απ’ ό,τι φαίνεται, να ενοχλείται κανείς από τη συνύπαρξη. Την ανοίκεια, τη βέβηλη, τη μιαρή συνύπαρξη. Εξάλλου, όπως δήλωσε Εκείνος, «οι χρυσαυγίτες αγαπούν την πατρίδα με έναν τρόπο εριστικό». Δηλαδή είναι απλώς κάπως πιο ζωηρά τα παιδιά. Τίποτα περισσότερο.

Μαζί κι αντάμα λοιπόν οι χρυσαυγίτες με όλους τους άλλους. Σαν ίσοι, σαν ίδιοι. Νόμιμα, όμορφα, απλά και νοικοκυρεμένα. Τόσο νοικοκυρεμένα, ώστε έφτασαν κάποιοι απ’ αυτούς να «τουιτάρουν» επαίνους για τον κεντρικό ομιλητή. Θεωρώντας τον πλέον δικό τους! Ναι, δικό τους. Μπορεί να μας πονάει, όμως έτσι είναι. Αλλά μήπως και οι διοργανωτές της εκδήλωσης κάπως έτσι δεν ήταν; Ως περίπου ομογάλακτοι των χρυσαυγιτών δεν εμφανίστηκαν; Από κείνους δεν ήταν κι αυτός (αυτή...) που μιλούσε για τις τρεις σφαίρες που επεφύλασσε για τους «προδότες του έθνους»; Δίχως, προφανώς, να υποψιάσει το «ανυποψίαστο» πλήθος...

Το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει, από καιρό, κατορθώσει να αποκόψει τη Χ.Α. από τον εθνικό κορμό. Από τη στιγμή δε που η ηγεσία της κάθισε στο σκαμνί ως εγκληματική οργάνωση, η απομόνωσή της προσέλαβε σχεδόν καθολική ισχύ. Και μπορεί η δίκη να καθυστέρησε τραγικά και βεβαίως ανεπίτρεπτα, όμως οι δι’ αυτής συγκλονιστικές αποκαλύψεις είχαν αποτελέσματα. Ευεργετικά για τη Δημοκρατία αποτελέσματα. Ευεργετικά για τον πολιτισμό μας. Βλέπουμε έτσι τη μία ελληνική πόλη μετά την άλλη να κηρύσσουν τους χρυσαυγίτες ανεπιθύμητους. Βλέπουμε τα γραφεία τους να σφραγίζονται σε πολλές περιοχές της χώρας. Βλέπουμε να μην κατορθώνουν να εξασφαλίσουν μαζικότητα στις εκδηλώσεις τους. Κάποιες απ’ αυτές ακόμη και να ματαιώνονται. Βλέπουμε την επιρροή τους να βαίνει σταθερά συρρικνούμενη στις δημοσκοπήσεις. Τη βλέπουμε να οδηγείται σταθερά στην παρακμή.

Ε, λοιπόν, όλα αυτά που, σε κάθε περίπτωση, αποτελούν κατάκτηση για τη δημοκρατία κινδυνεύουν πλέον να πάνε στράφι. Να χαθούν. Γιατί; Επειδή τα συλλαλητήρια, προπάντων αυτό της Αθήνας, ήρθαν να απενοχοποιήσουν, έως και να «δικαιώσουν» τους χρυσαυγίτες. Να τους ξεπλύνουν. Να τους εντάξουν και πάλι στον εθνικό κορμό. Κι αυτό ναι, είναι το χειρότερο. Αυτό ναι, εγγράφει υποθήκες για το μέλλον. Απεχθείς υποθήκες. Αυτό ναι, θα το βρούμε μπροστά μας. Και εναντίον μας...