Το θέμα είναι ότι κάποιοι, πολύ συγκεκριμένοι «κάποιοι», δεν θέλουν να λυθεί τώρα το Μακεδονικό, με τίποτα. Πρώτα-πρώτα επειδή πολύ θα τους κακόπεφτε να πιστωθεί ο Αλέξης Τσίπρας την επίλυσή του. Κι ύστερα επειδή φοβούνται (και έχουν σοβαρούς λόγους να φοβούνται) πως θα προκληθούν μεγάλα, και μάλλον δυσεπίλυτα προβλήματα στα κόμματά τους. Δυσκολεύονται, ως εκ τούτου, να το διαχειριστούν. Και το απεύχονται. Και, όσο περνάει από το χέρι τους, το σαμποτάρουν..

Ε, ναι, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη πρόκειται. Προπάντων για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ώς ένα βαθμό και για τη Φώφη Γεννηματά. Ας μη λησμονείται πως πρόκειται για μείζον πρόβλημα της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, που σέρνεται κάπου 30 χρόνια τώρα και κακοφορμίζει. Μας αναγκάζει δε να σπαταλάμε πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο που, ασφαλώς, δεν μας περισσεύει. Σε βάρος των πολύ σοβαρότερων, των ιδιαιτέρως περίπλοκων, των πραγματικά δύσκολων προβλημάτων. Και τώρα, απ’ ό,τι όλα δείχνουν, ήρθε η ώρα του. Επί ΣΥΡΙΖΑ; Ναι, επί ΣΥΡΙΖΑ. Έτυχε; Μάλλον όχι. Δεν έτυχε, πέτυχε. Ήταν η θετική διεθνής συγκυρία, είναι ο Ζάεφ στη γείτονα χώρα, που δεν είναι Γκρούεφσκι. Είναι και το ξεχωριστό ενδιαφέρον τώρα της διεθνούς κοινότητας. Της Ε.Ε. και των ΗΠΑ συγκεκριμένα. Από κει και πέρα, η σημερινή κυβέρνηση των Αθηνών δεν φοβήθηκε μήπως κάψει τα χέρια της. Το τόλμησε. Πρόκειται για κείνη τη «σχολή διπλωματίας» που δεν αφήνει τα τρένα να περνούν και απλώς παρακολουθεί από απόσταση ασφαλείας την πορεία τους. Και αν όλ’ αυτά σας θυμίζουν κάτι από το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, δεν πέφτετε έξω. Πρόκειται για την άλλη «σχολή διπλωματίας», εκείνη που συνιστά την μη εμπλοκή με τα ζέοντα, με τα φέροντα πολιτικό κόστος. Η σχολή η οποία σε διπλωματικούς κύκλους αναφέρεται σκωπτικά και ως «μολυβιατισμός»!

Απ’ ό,τι λοιπόν σήμερα τα πράματα δείχνουν, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει μπει δυναμικά στο πρόβλημα. Με στόχο τη λύση του. Και είναι γι’ αυτό που το “Μακεδονικό” μάλλον βρίσκεται αυτή την ώρα κοντά στη λύση. Πιο κοντά παρά ποτέ. Τόσο ώστε δεν αποκλείεται μέσα στον Ιούνιο να έρθει, ίσως από τις Πρέσπες, το μεγάλο μαντάτο...

Περισσεύουν τα τεκμήρια

Ναι, είναι κάποιοι, πολύ συγκεκριμένοι «κάποιοι», που δεν θέλουν τώρα τη λύση, με τίποτα. Και τούτο το κάνουν φανερό κάθε μέρα και περισσότερο. Τα σχετικά τεκμήρια, τα δείγματα αρνητικής γραφής, περισσεύουν.

Ενημέρωσε, που λέτε, προ ημερών ο πρωθυπουργός τους αρχηγούς των κομμάτων, για τις τελευταίες εξελίξεις της διαπραγμάτευσης. Ανάμεσα στ’ άλλα και για το γεγονός ότι ο Ζόραν Ζάεφ πρότεινε, ως νέα ονοματολογική εκδοχή, το «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν». Ε, λοιπόν, τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης όσο και η Φώφη Γεννηματά περίπου τον κατήγγειλαν. Για ποιο πράγμα ακριβώς; Επειδή ο Ζάεφ πρότεινε το Ίλιντεν; Επειδή ο Τσίπρας το άκουσε; Ή επειδή τους το μετέφερε; Ποιος ξέρει. Πάντως τον κατήγγειλαν. Από κοντά και τα «Μέσα» και οι σχολιαστές της επιρροής τους, αλίμονο! Δίχως κανείς να μπει στον κόπο να το ψάξει κάπως σοβαρότερα το πράμα. Να δει, ας πούμε, ότι μαζί με τα όσα και τα όποια αρνητικά της πρότασης, υπάρχει και το εξόχως θετικό ότι οι γείτονες αποδέχονται έτσι την αποκλειστικά σλαβική τους προέλευση. Και συνομολογούν της ανυπαρξία οποιασδήποτε σχέσης με την ελληνική αρχαιότητα. Με τους Φίλιππους και με τους Μεγαλέξανδρους...

Όσο για τα λοιπά «προαπαιτούμενα» της λύσης, οι εμφανώς δυσφορούντες επί τη προοπτική της προβάλλουν ως ανελαστική αξίωση την αλλαγή του συντάγματος της ΠΓΔΜ χθες. Όχι αύριο ή μεθαύριο, χθες. Ονομάζοντας «σαλαμοποίηση» το όποιο, το όσο εύλογο, χρονοδιάγραμμα εφαρμογής της μέλλουσας να υπογραφεί συνθήκης. Όπως άλλωστε γίνεται με όλες, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, τις διεθνείς συνθήκες. Πολύ περισσότερο όταν εκείνες φέρουν τη «σφραγίδα» του ΟΗΕ ή, όπως εν προκειμένω, και της Ε.Ε. Γνωρίζοντας βέβαια πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο, η άμεση δηλαδή αλλαγή συντάγματος, απλώς δεν μπορεί να γίνει. Από κει και πέρα είναι έτοιμοι να απαιτήσουν την αλλαγή των σχολικών βιβλίων της γείτονος χθες. Την αλλαγή και του τελευταίου της εσωτερικού εγγράφου επίσης χθες. Που πάει να πει εδώ και τώρα τα πάντα όλα.

Αξιώσεις οι οποίες, φυσικά, ισοδυναμούν με άρνηση λύσης. Τόσο απλά. Εξάλλου τουλάχιστον ο Κυριάκος Μητσοτάκης το έχει δημοσίως ομολογήσει. «Όχι λύση του ‘Μακεδονικού’ τώρα» έχει πει. Αργότερα βλέπουμε. Ασχέτως αν στη συνέχεια προσπάθησε, και εξακολουθεί να προσπαθεί, να το διορθώσει. Όλως ανεπιτυχώς πάντως...