Αυτός ξεκίνησε με κομπλιμέντα στους αρχαίους (τα είχαν ανάγκη, νόμιζε) και μετά άρχισε να κατεδαφίζει και να συκοφαντεί ό,τι σημαντικότερο έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια. Προσπάθησε να απαξιώσει τον Γιώργο Λούκο, με αποτέλεσμα να σέρνεται ακόμα η ανανέωση της θητείας του στο Ελληνικό Φεστιβάλ (δόξα τω Θεώ, η ΔΗΜΑΡ έβαλε βέτο) και εκπαραθύρωσε για μια παλιοαιτία την ηγεσία του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (Βελισσάρη, Βαλτινό). Τι άλλο μάς ετοιμάζει για το 2013;

 

* Ο Γιώργος Νταλάρας σκέφτηκε να δώσει δωρεάν συναυλίες αλληλεγγύης στις γειτονιές της Αθήνας. Ομως, το ελληνικό τραγούδι δεν γλίτωσε από τη δήθεν λαϊκή οργή προς τους στυλοβάτες του «συστήματος». Κάποιοι «αγανακτισμένοι» και ακροδεξιοί, που τιμωρούν όσους διαφωνούν μαζί τους, έπιασαν δουλειά.

 

Αρχισαν οι επελάσεις σιίς συναυλίες, τα γιούχα, οι προπηλακισμοί, οι εκτοξεύσεις αντικειμένων στη σκηνή – αυγά, γιαούρτια, καφέδες, καρέκλες. Βγάζουμε το καπέλο στον Νταλάρα για το θάρρος του και εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι σ” αυτήν εδώ τη χώρα η έκφραση πρέπει να είναι ελεύθερη και να μη φοβάται τους τραμπούκους.

 

* Η Λυρική Σκηνή αγωνίζεται να συμμαζέψει τα επί χρόνια αρρύθμιστα οικονομικά της ζητήματα. Προσπαθεί να παρουσιάζει παραστάσεις αξιώσεων για να μην υστερεί μπροστά στους αντίστοιχους ευρωπαϊκούς οργανισμούς.

 

«Κυνηγά» να κερδίσει το χαμένο έδαφος στη σχέση της με το κοινό δίνοντας παραστάσεις σε δρόμους, πλατείες και σταθμούς Μετρό. Κι όμως, απέναντί του ο ήρωας Μύρωνας Μιχαηλίδης έχει συνδικαλιστικές αγκυλώσεις και παράλογα αιτήματα. Ας μη μείνει στον δρόμο η προσπάθεια εξυγίανσης.

 

* Το «Χυτήριο» παραδόθηκε επί μέρες στη μισαλλοδοξία, τον φανατισμό, τη βία, την ανοησία. Ο «στρατός της σωτηρίας», θρησκόληπτοι και χρυσαυγίτες, αποφάσισαν ότι το «Corpus Christi» του Τέρενς ΜακΝάλι προσβάλλει τα ιερά και τα όσια.

 

Πολιόρκησαν το θέατρο, απείλησαν τον Λαέρτη Βασιλείου και τους συνεργάτες του, τρομοκράτησαν τους θεατές και η παράσταση κατέβηκε. Η τρομοκρατία νίκησε. Κανένας από τους διοργανωτές των επεισοδίων δεν συνελήφθη. Η έμμεση λογοκρισία και ο τρόμος επέστρεψαν στο ελληνικό θέατρο;

 

* Η παράσταση «Αθανάσιος Διάκος – Η επιστροφή», που παίχτηκε στο Ελληνικό Φεστιβάλ, στοίχισε στη Λένα Κιτσοπούλου ένα πλήθος εμετικών δημοσιευμάτων, αλλά και έκρηξη του ίδιου του Καμμένου. Διότι, δεν έφτανε που ο ήρωας της Γραβιάς ήταν σουβλατζής και φορούσε τζιν με τσαρούχια. Ηταν και κερατάς. Η σύζυγός του τον απατούσε με Κούρδο μετανάστη. Ενας λόγος παραπάνω να ξεχειλίσει το ποτήρι της «εθνικής αγανάκτησης». Για γέλια ή για κλάματα;

 

* Η διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα ίχνος ευθιξίας δεν έδειξε. Δεν υπέβαλε την παραίτησή της μετά την πολύκροτη κλοπή τριών πολύτιμων έργων και το πόρισμα-καταπέλτη. Αντιθέτως, επιβραβεύτηκε από τον Κώστα Τζαβάρα για το διεθνές ρεζιλίκι, με την ανανέωση της θητείας της για μία ακόμα πενταετία. Παρ” όλες τις επιτυχημένες εκθέσεις του παρελθόντος, το στίγμα της ανεξιχνίαστης κλοπής θα ακολουθεί τη «σιδηρά κυρία» της Πινακοθήκης.

 

*Οι δύο κλοπές σε Πινακοθήκη και Αρχαία Ολυμπία δυσφήμησαν διεθνώς τη χώρα μας στις αρχές του χρόνου. Και στις δύο περιπτώσεις οι ληστές μπήκαν και έφυγαν σαν κύριοι, αποδεικνύοντας ότι τα μέτρα ασφαλείας στα μουσεία μας είναι διάτρητα. Τουλάχιστον, η Αστυνομία έπειτα από μερικούς μήνες εντόπισε τις αρχαιότητες της Ολυμπίας και συνέλαβε τους δράστες. Αντιθέτως, τους πίνακες των Πικάσο, Μοντριάν και Μονκάλβο ακόμα τους κλαίμε.

 

*Στις φλόγες τυλίχτηκαν το «Αττικόν», κινηματογράφος πρότυπο για σινεφίλ κι απλούς θεατές, μαζί με το αδελφάκι του, τον «Απόλλωνα», μια κρύα νύχτα του Φλεβάρη, ύστερα από μία ακόμα διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, που εκτός από αιτήματα είχε και πολλές μολότοφ.

 

Τα δάκρυα απ” τους καπνούς ενώθηκαν με τα δάκρυα θλίψης χιλιάδων Αθηναίων. Τα δύο σινεμά ακόμα να λειτουργήσουν. Ευτυχώς την ίδια νύχτα γλίτωσε το «Αστυ», μια άλλη ιστορική αίθουσα και διατηρητέο μνημείο της νεότερης Ελλάδας, που ομοίως κινδύνεψε.

 

* «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι», αλλά όχι και οι θεατές. Ο υπερ-ενθουσιασμός του Γιάννη Σμαραγδή για την ταινία του ανέβασε ψηλά τον πήχη. Περίμενε ουρές στις αίθουσες. Και βραβεία. Και καριέρα της ταινίας στο εξωτερικό.

 

Είχε κάνει ό,τι περνούσε απ” το χέρι του. Και διάσημους ηθοποιούς απ' το εξωτερικό έφερε. Για να τους ακυρώσει στο πρώτο πλάνο. Οπως τη θεά Κατρίν Ντενέβ. Ποιος έγραψε σε ξένο περιοδικό ότι «είναι η χειρότερη ταινία που γυρίστηκε ποτέ. Σε κάνει να ξεχνάς τι σημαίνει σινεμά»; Ακριβώς.

 

* Θόδωρος Αγγελόπουλος: 27 Απριλίου 1935 – 24 Ιανουαρίου 2012. Ο καλύτερος, ο πιο αγαπημένος και πολύτιμος Ελληνας δημιουργός έφυγε μια Τρίτη βράδυ, ενώ γύριζε μια ακόμα ταινία. Χτυπημένος από μηχανάκι. Δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.

Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών