Στα τέλη της δεκαετίας του '80 η Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη που ετέθη σε ισχύ το 1992, η οποία καταργούσε τον αποκλειστικό έλεγχο του Δημοσίου σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και υποδομές όπως οι Σιδηρόδρομοι στο όνομα της συνεχούς διεύρυνσης της αγοράς που ήταν συνώνυμη τότε με τη ευημερία, πέρασε χωρίς συζήτηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο και στη συνέχεια σε εθνικό καθώς οι κυβερνήσεις κάθε χώρας συζητούσαν μόνον τον χρονικό ορίζοντα εφαρμογής ειλημμένων αποφάσεων.
Μια παρόμοια διαδικασία θα ήθελε σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία των κυβερνήσεων της ΕΕ για τη Συνθήκη ΤΤΙΡ, τη Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, την Ενιαία Αγορά Βόρειας Αμερικής και ΕΕ που αγγίζει το κοινωνικό κράτος και το εργασιακό πλαίσιο μέχρι την ποιότητα των καταναλωτικών προϊόντων, αλλά και αφοπλίζει τα κυρίαρχα κράτη απέναντι στις μεγάλες πολυεθνικές.
Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Σουλτς επέλεξε προχθές Τετάρτη να αναβάλει τη σχετική συζήτηση στην Ολομέλεια επικαλούμενος την πληθώρα τροπολογιών που είχαν υποβληθεί. Στην πραγματικότητα θέλησε να κερδίσει χρόνο ώστε να γεφυρωθεί η διαίρεση του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος απέναντι στην ΤΤΙΡ, αλλά και να βρεθεί ένας κοινός παρονομαστής θέσεων με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.
Ο στόχος, προφανής: να υιοθετηθεί συναινετικά ένα ευχολόγιο που να σώζει τα προσχήματα των παρατάξεων που στο παρελθόν ταυτίστηκε με το κράτος πρόνοιας και την κοινωνική οικονομία της αγοράς χωρίς ουσιαστική παρέμβαση στο στίγμα της Συμφωνίας. Ενα μοντέλο που παραπέμπει στη Διακυβερνητική του Αμστερνταμ την άνοιξη του 1997, όταν τότε η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της Αριστεράς υπό τον Ζοσπέν στη Γαλλία ήθελε να επαναδιαπραγματευθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας για την Ευρωζώνη και το μόνο που πέτυχε επί της ουσίας ήταν να προσθέσει στον τίτλο τη διευκρίνιση «και Ανάπτυξης».
Ομως, σήμερα, σε μια Ευρωζώνη σε παρατεταμένη κρίση, με τη γερμανικής κοπής δημοσιονομική λιτότητα να έχει αποδομήσει την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα στον Νότο της Ευρωζώνης και στη Γαλλία, με τη Βρετανία και την Πολωνία να περιχαρακώνονται στην εθνική κυριαρχία, είναι δύσκολο έως αδύνατο η συνθήκη ΤΤΙΡ να μη γίνει κεντρική πολιτική αντιπαράθεση στις περισσότερες χώρες-μέλη.
Δέκα χρόνια μας χωρίζουν από την ντιρεκτίβα του επιτρόπου Μπολκεστάιν που προέβλεπε για το μετακινούμενο εργατικό δυναμικό την κοινωνική κάλυψη της χώρας καταγωγής, μια πρόταση απορρύθμισης που έμεινε γνωστή ως «Πολωνός Υδραυλικός» και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων και συνέβαλε στο ναυάγιο της Συνταγματικής Συνθήκης.
