Edward Hopper, Gas

Θέλω να τελειώσει ο χειμώνας, μου λες, δεν θέλω άλλες βροχές, με κούρασε η νύχτα, μου έλειψε η θάλασσα, τα κόκκαλά μου πονάνε από το κρύο, το κεφάλι μου θα σπάσει από τις βροντές. Ας έριχνε τουλάχιστον χιόνι, να πάγωνε για λίγο η μέρα, να πάγωνε κι ο χρόνος, να γλιστρούσαν τα πρωινά, να άσπριζαν τα μεσημέρια, να φωτιζόταν η νύχτα. Θέλω να φύγουμε, μου λες, δεν θέλω άλλο χάος, θέλω να πάρουμε μια βάρκα και να μείνουμε σε διεθνή ύδατα, μακριά από σύνορα, μακριά από μεταναστευτικές πολιτικές, μακριά από χωράφια που σπέρνουν δρεπάνια για να θερίσουν ζωές, μακριά από λιμενικούς, βασανιστήρια, πνιγμούς, δολοφονίες, καταδίκες χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, φασίστες, συμβούλους πρωθυπουργού, δόσεις, ψευτοδιλήμματα, μικρόψυχες αφηγήσεις. 

Δεν έχουμε βάρκα, σου λέω, βάλε τα λιωμένα σου παπούτσια και πάμε βόλτα στο Θησείο, η πραγματικότητα κρύβεται πάντα σε ένα στενό, είναι η ίδια στενή, δεν τα χωράει όλα, θέλει εσένα, εμένα και το βλέμμα σου το καθαρό. Και αρχίζουμε να περπατάμε γιατί αυτό είναι το μόνο που μάθαμε να κάνουμε, ανοιγόμαστε στον δρόμο, κουραζόμαστε στον δρόμο, υποτάσσουμε τον δρόμο, γινόμαστε ο δρόμος. Και είσαι εσύ πάντα ένα φανάρι ανοιχτό, και είμαι εγώ το κλειστό που κοκκινίζει, και είναι η ζωή που χτίζουμε μαζί ένα τρακάρισμα στην διασταύρωση, 3 το πρωί, όταν τα φανάρια αναβοσβήνουν πορτοκαλί.

Μην φοβάσαι. Όποιος κατάφερε να νικήσει την απόσταση χτίζοντας δρόμους, θα καταφέρει να νικήσει και τον χρόνο χτίζοντας καλοκαίρια.