«Ποιος θα σηκώσει τη θλίψη τούτη από την καρδιά μας;
O ύπνος σε τύλιξε σαν ένα δένδρο με πράσινα μήλα, ανάσαινες σαν ένα δένδρο μέσα στο ήσυχο φως….
Μέσα στη διάφανη πηγή κοίταξα τη μορφή σου
Κλεισμένα τα βλέφαρα και τα ματόκλαδα χάραζαν το νερό»
(Γ.Σεφέρης).

Το δρεπάνι του χάρου θέρισε τη γελαστή ζωή του αγαπημένου, ΑΔΕΛΦΙΚΟΥ φίλου Αντώνη Μπαλωμενάκη, του Αντώνη που με τη ζωή του καταύγασε τον ΑΝΘΡΩΠΟ, το ΦΙΛΟ, τον ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ, τον ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ, τον ΣΥΝΤΡΟΦΟ, τον ΑΡΙΣΤΕΡΟ.

Αγαπημένε μας Αντώνη φαίνεται πως οι Μοίρες, Κλωθώ, Λάχεση και Ατροπος, δεν συνεννοήθηκαν καλά για τη ζωή σου και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό έκοψαν την κλωστή της ζωής σου, είναι βέβαιο όμως πως κάπου έκαναν ένα ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ.

Και το λάθος τους ήταν να κόψουν το νήμα της ζωής σου, ένα τεράστιο «λάθος», μία ασύλληπτη αδικία, αφού το «μερίδιο» και το «μερτικό» που σου «έλαχε» ήταν μικρό.

Γνωρίζουμε ότι την ώρα που εμφανίστηκε μπροστά σου ο εκτελεστής χάρος θα του ’πες αυτό που είπε πεθαίνοντας ο Τσε Γκεβάρα: «Ξέρω ότι έρχεσαι να με σκοτώσεις. Πυροβόλησε, δειλέ. Θα σκοτώσεις έναν ΑΝΔΡΑ».

Τέσσερα συναπτά χρόνια συνυπήρξαμε σε όλες τις Εξεταστικές Επιτροπές που συγκρότησε η Βουλή και σε όλες ο Αντώνης ήταν ο πρόεδρός τους, και ο γράφων ο Εισηγητής, χρόνια, μέρες, χιλιάδες ώρες συνύπαρξης και συνεργασίας είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε αυτόν τον ΑΝΔΡΑ, αυτόν τον ΑΡΙΣΤΕΡΟ, αυτόν τον ΣΥΝΤΡΟΦΟ, και πάντοτε στις συντροφιές μας ο ίδιος ήταν ο μεγάλος αμφικτύονας και μαζί του γευόμασταν το νέκταρ της ζωής, ενώ ο ίδιος έβρισκε κάθε φορά στην παρέα ή στην Επιτροπή μία ατέλειωτη φλέβα ροής του μεθυστικού ποτού της συλλογικότητας και της συντροφικότητας.

Ο Αντώνης, ο γλυκύτατος αυτός άνθρωπος, προσωπικότητα διαστάσεων, δεν θα ξαναγίνει αμφικτίονας, δεν θα αποτελέσει την ψυχή της παρέας, της φιλίας, της συνύπαρξης, της συλλογικότητας, των ονείρων και των πόθων μας, δεν θα ξαναδώσει το γνωστό ραντεβού με τους φίλους και συντρόφους του στα ταβερνάκια στο Παγκράτι και στην Παραλιακή, όπου γινόταν οι μεγάλες συζητήσεις για το κόμμα μας, την Αριστερά, την Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια πολιτική σκηνή.

΄Ανιση μάχη έδωσες με το χάρο Αντώνη, γιατί εσύ «γρικούσες την άπλαστη αρμονία των ουρανών», όπως γράφει ο Σολωμός.

Αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε Αντώνη έφυγες εσύ, που τη ζωή την έπινες γουλιά-γουλιά και την απολάμβανες όσο λίγοι. Σε βλέπαμε να οργιάζει η ζωή στα μάτια σου, και θύμιζες τους στίχους του Ρεμπώ: «Αν θυμάμαι καλά, κάποτε ήταν η ζωή μου έκπαγλη γιορτή, που άνοιγαν όλες οι καρδιές και όλα τα κρασιά κυλούσαν…..με ύπουλο σάλτο χίμηξα πάνω σ’ όλες τις χαρές να τις κατασπαράξω».

Εμείς, οι ΦΙΛΟΙ σου θα κρατήσουμε άσβεστη τη θύμησή σου, θα θυμόμαστε πάντοτε το χαμόγελό σου, εκείνο το γλυκύτατο βλέμμα σου, που πρόδιδε την ευφυία και την ευπρέπεια, που λίγοι άνθρωποι μπορούν να έχουν.

Αλλά, πάνω από όλα, όλοι μας θα κρατήσουμε την πολύτιμη ΦΙΛΙΑ ΣΟΥ, αυτή που μόνο εσύ μπορούσες να δημιουργήσεις, να εκφράσεις, να μεταδώσεις με τρόπο μοναδικό και απόλυτο, άδολο και χωρίς υστεροβουλία και σκοπιμότητα. Αντώνη, εάν είναι αλήθεια ότι «ο θάνατος κάθε ανθρώπου λιγοστεύει την ανθρωπότητα», τότε είναι περισσότερο αλήθεια ότι η δική σου «αναχώρηση» την κάνει αφόρητα φτωχή, όπως φτωχή κάνει τη ζωή και τη σκέψη όλων των φίλων σου, και κυρίως των οικείων σου.

Η συντριβή μας είναι δυσαδάμαστη αγαπημένε μας φίλε. Εσύ θύμιζες πάντοτε ότι φιλία και φίλοι οικοδομούνται ακόμα και στην εποχή μας, και στο άκουσμα της απόδρασής σου θυμηθήκαμε κάτι που έγραψε μία μαθήτρια της Β’ Λυκείου: «Βελόνα είναι εύκολο να βρεις στον αχυρώνα, φιλία λίγο δύσκολο στον 21ο αιώνα».

Σε συγκλόνιζε η υπόθεση της αριστεράς και της δημοκρατίας στον τόπο μας, είχες τη φλόγα του επαναστάτη που «γνωρίζει», που «διαισθάνεται», που «προβλέπει», έχοντας στη φαρέτρα του όλα τα βέλη που είναι απαραίτητα για την κριτική σκέψη, όπως την αποδίδει το ποίημα του Καβάφη: «Ανέγνων-΄Εγνων-Κατέγνων».Υπήρξες επίμονος, πολεμιστής, ακέραιος, σεμνός, ανοιχτόκαρδος και εξωστρεφής, δίκαιος και ακαταμάχητος συζητητής, γλυκύτατος και ταυτόχρονα αδάμαστος και γενναίος.

Δίπλα σου ακόμα και το ασήμαντο γινόταν, άθελά του, σημαντικό, τον σεβασμό στην απλότητα τον έκανες πολιτισμό.

Εμείς γευθήκαμε τα αγαθά της φιλίας σου, βιώσαμε τη μεγαλοσύνη μίας τέτοιας σχέσης και νοιώσαμε αυτό που πάντα έλεγες: «Η Τράπεζα της φιλίας δεν μπορεί να προκόψει χωρίς καταθέσεις».

Εσύ μας κοίταζες βαθιά μέσα στα μάτια και έλεγες: «Βλέπω τον εαυτό μου ολάκερο, μες στα μάτια των φίλων μου». Μας ενέπνεες σεβασμό, αγάπη, ευγένεια, χαρά και καλοσύνη.

Υπήρξες ευπρεπής και δίδαξες τι σημαίνει ήθος, αποτελούσες όαση παιδείας και δημοκρατικού ήθους στο άνευρο και άνυδρο πολιτικό τοπίο.

Αξέχαστε και αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε, σεβαστέ μας κύριε Πρόεδρε, εμείς θα σε αναζητούμε πάντοτε στο μέλλον, θα κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη σου για να γλυκαίνει τις ζωές μας.

Σε αποχαιρετούμε με λίγους στίχους του Ρίτσου: «Ετούτος ο λαός δεν γονατίζει/παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του».

Αιώνια η μνήμη σου αξέχαστε κύριε Πρόεδρε, Φίλε, Συνάδελφε και Σύντροφε Αντώνη Μπαλωμενάκη.

Ενας από τους φίλους και συντροφός σου