Και ο πρόσφατος ανασχηματισμός, που συνταγματικά αποτελεί αρμοδιότητα του πρωθυπουργού - μέχρι και τα στελέχη της κυβέρνησης της Αριστεράς επικαλούνταν αυτό το χαρακτηριστικό που συμπυκνώνει την ιεραρχία της κυβερνητικής δομής – συμπυκνώνει την αποτυχία του ίδιου προσωπικά.
Στο πλαίσιο αυτό, κάποιες απόπειρες διαχείρισης της ζημιάς (“damage control” αγγλιστί) που είδαν το φως της δημοσιότητας με τις οποίες επιχειρούταν η μετακύλιση της ευθύνης σε στελέχη και σε συμβούλους δεν είχαν τύχη. Και δεν θα μπορούσαν να έχουν και κάποια τύχη για δύο τουλάχιστον λόγους: ο ένας έχει να κάνει με τον θεσμικό χαρακτήρα του ανασχηματισμού και την επίκλησή του. Ο δεύτερος, που είναι παραπλήσιος, έχει να κάνει με τον ούτως ή άλλως πρωθυπουργοκεντρικό χαρακτήρα που έχει το ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά και την τακτική του ίδιου του Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος επιχειρεί κάθε φορά να κεφαλαιοποιήσει την όποια επιτυχία ή “επιτυχία” της κυβέρνησης του, ανεξάρτητα από το αν έχει καθοριστική συμβολή ο ίδιος και οι υπουργοί του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ως προς αυτό είναι το πρώτο κύμα της πανδημίας, το οποίο επιχείρησε να καρπωθεί. Έτσι λοιπόν, είναι μάλλον αδύνατο να πείσει ότι οι επιτυχίες είναι δικές του, αλλά οι αποτυχίες χρεώνονται αλλού. Πόσο μάλλον στο θέμα του ανασχηματισμού.
Διχαστική ρητορική ή διχαστική πολιτική;
Η κυβέρνηση της ΝΔ από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντα της, κινήθηκε επιθετικά. Έχοντας μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία που της εξασφάλισαν οι εκλογές, κινήθηκε με αμεσότητα προκειμένου να εφαρμόσει το σχέδιο της. Ένα σχέδιο, το οποίο προφανώς δεν είναι ούτε συναινετικό ούτε κι… ενωτικό για την ελληνική κοινωνία.
Έτσι λοιπόν, πέραν των βερμπαλισμών της ΝΔ και του μηχανισμού που την υποστηρίζει περί “διχαστικής ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ”, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει, ούτως ή άλλως το πάνω χέρι στον διχασμό με την πολιτική που ασκεί. Μια πολιτική που διευρύνει την κοινωνική ανισότητα, ενισχύοντας τους ήδη ισχυρούς. Ο νόμος για τις εργασιακές σχέσεις, οι ρυθμίσεις για τους εισακτέους στα πανεπιστήμια ή η ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης αποτελούν κραυγαλέα παραδείγματα που αναδεικνύουν τη διεύρυνση του κοινωνικού διχασμού με ενωτική ρητορική.
Η απάντηση της ΝΔ σε αυτό ακολουθεί την τακτική της σύγχυσης ανάμεσα στην πρακτική και τη ρητορική. Η ανάδειξη των διχαστικών πρακτικών από την πλευρά της αντιπολίτευσης μετατρέπεται σε στιγματισμό για “διχαστική ρητορική” και έλλειψη συναίνεσης.
Η περίπτωση του Ευ. Αποστολάκη
Η καταστροφή που υπέστη η χώρα από τις πυρκαγιές του Αυγούστου είναι συντριπτική, όσο κι αν ο Μητσοτάκης επιχείρησε να το κρύψει. Η επιχείρηση αυτή περιελάμβανε αυτά που είπε στη Βουλή αλλά και τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε την ίδια τη συζήτηση. Επικαλούμενος συνάντηση με θεσμικό παράγοντα της Ε.Ε., αποχώρησε όσο πιο εσπευσμένα μπορούσε ώστε η συζήτηση να μην ξεφύγει από το χρονικό πλαίσιο που ήθελε ο ίδιος. Παράλληλα, κινούμενος παρασκηνιακά, επιχείρησε μια τακτική που η ελληνική Δεξιά ακολουθεί πάντα όταν βρίσκεται στριμωγμένη: τη μετακύλιση ευθυνών προς την Αριστερά.
Στο πλαίσιο αυτό, έστησε έναν ανασχηματισμό που είχε στο επίκεντρό του τον Ευ. Αποστολάκη και ένα νέο υπουργείο που θα το αναλάμβανε αυτός. Πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα, ανώτατος στρατιωτικός: η περίπτωση Αποστολάκη είχε όλα όσα έψαχνε ο Μητσοτάκης. Οι επόμενες ενδεχόμενες αποτυχίες στο πεδίο θα είχαν συνυπεύθυνους. Τυχόν επιτυχίες θα είχαν παραλήπτη τον Μητσοτάκη, που θα καρπωνόταν την “ευφυή” κίνηση να δώσει στο συγκεκριμένο πρόσωπο τις συγκεκριμένες αρμοδιότητες. Οι λόγοι για τους οποίους κατέρρευσε ο παραπάνω σχεδιασμός είναι λίγο πολύ γνωστοί. Είναι πολύ πιθανό το προσεχές διάστημα να έρθουν κι άλλα στοιχεία στη δημοσιότητα από το παρασκήνιο που θα φωτίσουν περαιτέρω το πρωτοφανές αυτό φιάσκο.
Αλλαγή περιόδου
Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές πως η άνεση με την οποία κινούταν ο πρωθυπουργός την πρώτη διετία της διακυβέρνησης δεν υφίσταται πλέον. Η αναζήτηση συναίνεσης σε αυτούς που ο ίδιος και το σύστημα των ΜΜΕ που τον στηρίζει αποκαλούσαν και θα συνεχίσουν να αποκαλούν “άχρηστους, “ανίκανους”, “ερασιτέχνες”, πάντα με… ενωτικό τρόπο και καθόλου διχαστικά, συνιστά ένδειξη ότι η περίοδος της ευφορίας έλαβε τέλος.
