to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

12:01 | 20.10.2012

Διεθνή

Αντίο Εμμανουέλα

Του Ηλία Κανέλλη


Δύο πράγματα θυμάμαι από το 1974, τη χρονιά της μεταπολίτευσης. Το ένα ήταν η αίσθηση ελευθερίας που αισθανόμασταν, πιτσιρικάδες επαρχίας, τις ημέρες που έπεσε η χούντα - όταν οι μεγάλοι νοιάζονταν για όλα τα υπόλοιπα αλλά, επιτέλους, παραμελούσαν τα παιδιά, στην επικράτεια της προσωπικής τους ελευθερίας. Το άλλο ήταν η «Εμμανουέλα», μια ταινία που μιλούσαν γι' αυτήν οι πάντες, ως μέγα σκάνδαλο και (τι γκαντεμιά!) εμείς έπρεπε να μεγαλώσουμε μερικά χρόνια ακόμα για να τη δούμε.


Του Ηλία Κανέλλη


Δύο πράγματα θυμάμαι από το 1974, τη χρονιά της μεταπολίτευσης. Το ένα ήταν η αίσθηση ελευθερίας που αισθανόμασταν, πιτσιρικάδες επαρχίας, τις ημέρες που έπεσε η χούντα - όταν οι μεγάλοι νοιάζονταν για όλα τα υπόλοιπα αλλά, επιτέλους, παραμελούσαν τα παιδιά, στην επικράτεια της προσωπικής τους ελευθερίας. Το άλλο ήταν η «Εμμανουέλα», μια ταινία που μιλούσαν γι' αυτήν οι πάντες, ως μέγα σκάνδαλο και (τι γκαντεμιά!) εμείς έπρεπε να μεγαλώσουμε μερικά χρόνια ακόμα για να τη δούμε. Φαντασιωνόμαστε, λοιπόν, από τις περιγραφές των μεγάλων τι θα μπορούσε να δείχνει η ταινία που περιστρεφόταν γύρω από τη γυναικεία ομορφιά και την απόλαυση που δίνει το σεξ.


Την ταινία που θεωρήθηκε η επιτομή του σοφτ πορνό, δεν την είδα ποτέ - ένας πλακατζής συμφοιτητής μου, αργότερα, έλεγε ότι δεν πειράζει, η τολμηρότερη σκηνή ήταν όταν ο παρτενέρ της Εμμανουέλας (ή και η παρτενέρ της) της κρατούσαν το χέρι. Και στη διαδρομή την ξέχασα. Μπορεί στην Ελλάδα η «Εμμανουέλα» να ήταν η πρώτη ταινία που συμβόλισε τη χειραφέτηση, αλλά χρειάστηκαν ακόμα πολλά χρόνια, η έκδοση βιβλίων του μαρκησίου Ντε Σαντ (και η πρώτη μεγάλη μάχη των ζωντανών δυνάμεων της κοινωνίας με τη λογοκρισία), το «βρώμικο», κόντρα στην «καθαρή» «Εμμανουέλα», «Βαθύ λαρύγγι», η σκοτεινή «κουλτουριάρικη» πορνογραφία ταινιών όπως η «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» και η έκδοση του φωτεινού «Μεγάλου Ανατολικού» του Εμπειρίκου για να αποσαφηνιστεί αυτό που διεκδικήθηκε συστηματικά, αν και στο περιθώριο του επίσημου κομματικού λόγου: η απελευθέρωση της επιθυμίας - πρωτίστως από την πουριτανικά υποκριτική ελληνική αντίληψη των πραγμάτων και, ταυτόχρονα, όσο γίνεται, από την ενοχή.



Οταν κάποια στιγμή, χθες το απόγευμα, είδα στο Ιντερνετ φωτογραφία της Σίλβια Κριστέλ, της ηθοποιού που ενσάρκωσε την Εμμανουέλα, όπως ήταν τότε και διάβασα ότι πέθανε 60 χρονών, δεν ξαφνιάστηκα - ήξερα ότι ήταν πολύ άρρωστη, ήξερα ότι η ζωή δεν της φέρθηκε όσο γενναιόδωρα της είχε φερθεί όταν ξεκινούσε. Με έπιασε όμως κάτι σαν θλίψη. Ο μοντέρνος δυτικός κόσμος μετά τον πόλεμο διεκδικούσε την ελευθερία, τον ερωτισμό, τον κοσμοπολιτισμό... Προσπαθώ να κάνω τις συγκρίσεις. Μερικές δεκαετίες μετά, ο κόσμος μας, χορτασμένος, σαν να βαρέθηκε την ελευθερία και την απόλαυση. Οι ενοχές ξαναγύρισαν. Το σεξ ξανάγινε βρισιά, βία, απειλή, απλή γενετήσια πράξη, συνδηλωτικό υποταγής και ταπείνωσης - το κατάλαβα οριστικά ακούγοντας τα μπινελίκια από το στόμα του κ. Παναγιώταρου της Χρυσής Αυγής έξω από το θέατρο Χυτήριο.


Οσο για την Εμμανουέλα, δεν έχασε απλώς την (αναπόφευκτη) μάχη με τον χρόνο. Κυρίως, έχασε την αθανασία. Σε συνθήκες σαν τις σημερινές, ακόμα και όσοι νοσταλγούν τα νεανικά τους χρόνια θα τη θεωρούν κάτι σαν υποκατάστατο μιας τυπικής, έστω ακριβής πόρνης. Και ποιος σέβεται μια πόρνη;

Πηγή: Τα Νέα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)