Ο Σαμαράς (πιο ωμά), ο Μητσοτάκης, ακόμα και η Γεννηματά (πιο καλυμμένα), στα κείμενά τους στην Εφημερίδα των Συντακτών, απέδωσαν την άνοδο της Χρυσής Αυγής, κυρίως στο πεδίο που δημιούργησαν τόσο οι... "φωνές του λαϊκισμού" όσο και ο ακροαριστερός ακτιβισμός, κυρίως μέσω των κινημάτων που δημιουργήθηκαν στις αρχές της κρίσης. Αναπαράγοντας επί της ουσίας, άλλος πολύ και άλλος λιγότερο, την θεωρία των δύο άκρων, εμφανίζονται ως προστάτες του αστικού καθεστώτος.

Σε αυτή τη λογική καλά κάνουν, καθώς υπερασπίζονται την υλική και πολιτική βάση της ύπαρξης τους.

Η Αριστερά όμως, ακόμα κι αν θέλει (έστω και για λόγους τακτικής και πολιτικής συγκυρίας) να είναι μέρος αυτού του... αντιναζιστικού τείχους, θα μπορούσε την ίδια στιγμή να αναπτύσσει τη δική της πολιτική ανάλυση έξω όμως από το κυρίαρχο αστικό πλαίσιο.

Η ρήση του Μαξ Χορκχάιμερ, στο κείμενό του οι «Εβραίοι και η Ευρώπη» ότι «το (φασιστικό) ολοκληρωτικό καθεστώς δεν είναι παρά το προηγούμενο αστικό καθεστώς χωρίς τις αναστολές του» κινείται ακριβώς προς αυτή την κατεύθυνση ακόμα και αν το φασιστικό - ναζιστικό καθεστώς εμφανίστηκε μερικώς αυτόνομο έναντι του καπιταλιστικού συστήματος, κάτι που παρατηρεί εξάλλου και ο ίδιος ο Χορκχάιμερ.

Τούτη η μερική αυτονομία όμως, όπως παρατηρεί μερικές δεκαετίες αργότερα ο Ν. Πουλαντζάς στο έργο του «Φασισμός και Δικτατορία», ήταν που λειτούργησε ως ασπίδα για το άρχων συγκρότημα και φυσικά για τις αστικές οικονομικές σχέσεις τη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία.

Αλλά ακόμα και οι φουκωϊκές αναλύσεις που διαβλέπουν στο ναζισμό στοιχεία της προνεωτερικής περιόδου – στοιχεία που επαναφέρουν το δικαίωμα επί του θανάτου της μεσαιωνικής περιόδου στις ναζιστικές πρακτικές – την ίδια στιγμή δεν αρνούνται (τις ιδιαίτερες και ιδιόμορφες έστω) πρακτικές βιοεξουσίας σε αυτόν.

Δεν αρνούνται δηλαδή την συμπλοκή των αστικών οικονομικών σχέσεων με την ευγονική του ναζισμού. Το αντίθετο μάλιστα.

Εν κατακλείδι, ο αντιναζισμός, τόσο ως πολιτικό πρόταγμα της κάθε ιστορικής περιόδου όσο και ως δράση της συγκεκριμένης πολιτικής συγκυρίας, δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια επιφανειακή υπεράσπιση της  δημοκρατίας, αντιθέτως, οφείλει να έχει αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, ακόμα και αν αυτός ο χαρακτήρας (σε κάποιες περιπτώσεις) διαφαίνεται μέσα από «αλλοπρόσαλλα τείχη»...