Συναντηθήκαμε με τον George την ημέρα των ευρωεκλογών, λίγο πιο πάνω από το προεκλογικό περίπτερο της Ρένας Δούρου. Ο Georgeείναι μετανάστης από την Αίγυπτο και μένει εδώ, στην Ελλάδα, για πάνω από δυο δεκαετίες. Όταν του είπα ότι και μένα οι γονείς μου ήταν μετανάστες στην Αίγυπτο για δεκαετίες, ενθουσιάστηκε και έγινε εξαιρετικά ομιλητικός.
Ήρθε εδώ από την πατρίδα του για μια καλύτερη ζωή. Ερωτεύθηκε μια Ελληνίδα, παντρεύτηκαν, χώρισαν. Δημιούργησε μια μικρή επιχείρηση, χρεοκόπησε. Τώρα πουλάει στους Αθηναϊκούς δρόμους ξηρούς καρπούς με το καροτσάκι του. Άδεια δεν έχει, κάθε τόσο έχει τραβήγματα με τους μπάτσους. Ξέρετε… τους μπάτσους που ψηφίζουν σε ποσοστό άνω του 50% τη Χρυσή Αυγή.
Τον ρώτησα αν είχε ποτέ προβλήματα με ρατσιστές και φασιστικά καθάρματα που γυροφέρνουν τους δρόμους της Αθήνας. Μου είπε ότι δεν αντιμετώπισε, μέχρι τώρα, σοβαρά προβλήματα:
-Ξέρεις, στην πραγματικότητα είναι πολύ ανόητοι άνθρωποι. Μερικοί από αυτούς προσπάθησαν να με ξεφτιλίσουν μια-δυο φορές στην περιοχή που μένω. Όμως, όταν τους απαντάς στις βλακείες που λένε δεν έχουν τίποτα να πουν, σκύβουν το κεφάλι και φεύγουν.
Τον ρωτάω:
-Σκέφτηκες να γυρίσεις στην Αίγυπτο;
-Α, μπα. Και τι να κάνω εκεί; Πήγα πριν μερικά χρόνια για να δω συγγενείς μου αλλά τελικά έκατσα λιγότερες μέρες απ’ ότι υπολόγιζα. Δεν είχα τι να κάνω. Εδώ, στην Αθήνα, βρίσκονται οι άνθρωποί μου, με αυτούς μεγάλωσα. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου οπουδήποτε αλλού…
Φίλε George, κάπως έτσι είμαστε και οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας οπουδήποτε αλλού γιατί εδώ είναι ότι αγαπήσαμε και δεθήκαμε μαζί του. Μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε ότι με τη δράση μας θα αλλάξουμε τα πράγματα; Έχουμε (ακόμα!) ευτυχώς δικαίωμα στην ελπίδα.
