Τι κι αν η Αρ. Πελώνη κατά την ενημέρωση των συντακτών (10 Μαΐου) εγκωμίασε ως σημαντική τομή το νομοσχέδιο του Υπουργείου Δικαιοσύνης, που ρυθμίζει το πλαίσιο των σχέσεων γονέων-τέκνων, μετά τη διακοπή της συμβίωσης των συζύγων, το διαζύγιο ή την ακύρωση ενός γάμου;

Το επιχείρημα πως το εν λόγω νομοθέτημα έχει ως βάση την αρχή της μη διάκρισης μεταξύ των γονέων, καθώς καθιερώνει την από κοινού άσκηση της γονικής μέριμνας μετά το διαζύγιο με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού έχει αμφισβητηθεί ευρύτερα από γυναικείες οργανώσεις, φορείς της κοινωνίας των πολιτών, νομικούς κύκλους και ειδικούς πιστήμονες.

Δυο κορυφαία στελέχη και πρώην Υπουργοί της ΝΔ με δημόσιες παρεμβάσεις τους έβαλλαν κατά αρκετών άρθρων του νομοσχεδίου και μένει να δούμε πόσο ισχυρή θα είναι η αναδήπλωση του κ. Τσιάρα.

Ήδη βέβαια από το σχέδιο νόμου είχε αφαιρεθεί η διάταξη που προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις και αφορούσε τον αποκλεισμό ενός γονέα μόνο αν υπάρχει αμετάκλητη καταδίκη για βία.

Μαριέτα Γιαννάκου: Δεν υπάρχει ισότητα στην ανατροφή εντός γάμου, θα υπάρχει εκτός;

Στην ομιλία της στην οικεία επιτροπή η πρώην υπουργός Παιδείας έκανε σημαντικές και εύλογες παρατηρήσεις επί των άρθρων.

Πρώτο ζήτημα που έθεσε είναι η πρόβλεψη για την ισότιμη κατανομή του χρόνου των γονέων καθώς αφενός δεν προσδιορίζεται η μονάδα (ημερησίως, εβδομαδιαίως, μηνιαίως;) και θα προκληθούν παρανοϊκές καταστάσεις υπολογισμού και αφετέρου με τη πρόβλεψη αυτή ο ένας γονιός θα μετατραπεί σε τροφό ενώ ο άλλος θα έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την ευχαρίστηση.

Επίσης επισήμανε πως το σταθερό περιβάλλον για την ανατροφή του τέκνου είναι εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα και το βεβαιώνουν οι πραγματικοί -όπως είπε- ειδικοί επί του θέματος, οι ψυχίατροι.

Δεύτερο σημείο η από κονού άσκηση επιμέλειας και ο υποχρεωτικός χρόνο διαμονής των παιδιών με τους δύο γονείς, αυτά δηλαδή που βάφτισαν το νομοσχέδιο. Η κ. Γιαννάκου διαφώνησε με την υποχρεωτικότητα επισημαίνοντας πως θα πρέπει αυτά να αποφασίζονται με συγκεκριμένα κριτήρια κάθε φορά, ανάλογα τη περίπτωση.

Ιδιαίτερη έμφαση στη πρόβλεψη πως «οι γονείς ασκούν απο κοινού και εξίσου τη γονική μέριμνα» παρατηρώντας πως «δεν την ασκούν εξίσου εντός του γάμου και θα την ασκήσουν εκτός;» και καταλήγοντας «το εξίσου εισάγει με πονηρό τρόπο την εναλλασσόμενη κατοικία».

Τέλος έθεσε το ζήτημα της πρόβλεψης σχετικά με την ενδοοικογενιακή βία αντιπαραβάλλοντας άλλου είδους αδικήματα που αναφέρονται στο νομοσχέδιο και δεν προϋποθέτουν οριστική καταδική προκειμένου να αφαιρεθεί η επιμέλεια από τον γονέα.

Όλγα Κεφαλογιάννη: Οι νέες ρυθμίσεις δεν έχουν στο επίκεντρο τους το συμφέρον του παιδιού

Σε άρθρο της στην Εφημερίδα Εστία της Δευτέρας (10/5) η Όλγα Κεφαλογιάννη καταθέτει σημεία διαφωνίας με το προτεινόμενο νομοσχέδιο και αποφαίνεται πως σε σχέση με προηγούμενα νομοθετήματα στο συγκεκριμένο «δεν κατορθώνεται να παραμένει στο επίκεντρο των νέων αυτών ρυθμίσεων το ίδιο το συμφέρον του παιδιού». 

Για να συνεχίσει: «Θα έλεγε μάλιστα κανείς, ότι μάλλον διαφαίνεται μία προσήλωση στις στοχεύσεις των γονέων, με εμφατική αναφορά σε αυτούς, και μάλιστα ιδιαίτερα στον γονέα που δεν διαμένει με το τέκνο».

Σε άλλο σημείο του άρθρου της υπογραμμίζει: «Στην πρόβλεψη, για παράδειγμα, ότι «οι γονείς εξακολουθούν να ασκούν από κοινού και εξίσου τη γονική μέριμνα», εντοπίζονται σοβαρά νομικά αλλά και ουσιαστικά προβλήματα,  καθώς είναι αδύνατον οι γονείς να «…εξακολουθούν να ασκούν εξίσου τη γονική μέριμνα», αφού «εξίσου» δεν την ασκούν ούτε καν εντός γάμου, σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα… Αυτή η προσθήκη όμως της αόριστης, θα λέγαμε, έννοιας «εξίσου», περισσότερο θολώνει το τοπίο, παρά ξεκαθαρίζει ή λύνει θέματα».

Για να συμπεράνει: «Έτσι, αλλοιώνεται κατά βάση η προσέγγιση της προστασίας  της  επικοινωνίας του γονέα που δεν διαμένει με το παιδί, καθώς αυτή επιχειρείται μέσα από ένα προδιαγεγραμμένο πλαίσιο επικοινωνίας και όχι με βάση το ίδιο το συμφέρον του παιδιού. Το οποίο, βεβαίως, οφείλει να προσεγγίζεται κατά περίπτωση και συγκεκριμένα (in concreto) από τον δικαστή. Ακριβώς διότι διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση, και κάθε τέτοια περίπτωση θα πρέπει να εξετάζεται ως μοναδική. Γι’ αυτό και ο ρόλος της δικαστικής λειτουργίας στη διευθέτηση των ζητημάτων αυτών είναι καταλυτικός, και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τον νομοθέτη.»

Διαβάστε ακόμη:

Θ. Ξανθόπουλος: Βαθιά συντηρητικό και προβληματικό το οικογενειακό ν/σ της κυβέρνησης