Η ευρωπαϊκή απεργία της 14ης Νοέμβρη αποτέλεσε μια πρώτη προσπάθεια ευρωπαϊκού συντονισμού του «νότου», για την αλληλεγγύη και την ανατροπή της Ευρώπης των λίγων και τη δημιουργία της Ευρώπης των λαών. Αυτό τονίστηκε ιδιαίτερα και στη συνάντηση της Φλωρεντίας 10+10 δυο μέρες νωρίτερα. Εντούτοις, εκτός από την Ισπανία και την Πορτογαλία που είχαν 24ωρες απεργίες, στην Ελλάδα τα συνδικάτα κήρυξαν 3ωρη στάση (με άλλοθι τη 48ωρη της προηγούμενης εβδομάδας)  και στην Ιταλία 4ωρη. Έχει ενδιαφέρον να εξετάσει κανείς τα στοιχεία που αναδεικνύονται σε κάθε χώρα.
 
Στην Ιταλία για παράδειγμα, όπως σημειώνουν φοιτητές που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις, «είχαμε σημαντική αύξηση της αστυνομικής βίας (δεν συγκρίνεται με την αντίστοιχη στην Ελλάδα, εντούτοις υπήρξε αύξηση) και αύξηση της ποινικοποίησης μας από τα καθεστωτικά μίντια, γιατί πραγματικά φοβούνται ότι μπορεί να ξεκινήσει και εδώ ένα μεγάλο κίνημα. Σε ολόκληρη σχεδόν την Ιταλία οι διαδηλώσεις κατέληξαν σε συγκρούσεις ενάντια στην αστυνομία. Η κάθε διαδήλωση οργανώθηκε αυτόνομα, χωρίς καμιά βοήθεια από τα συνδικάτα, τα αριστερά κόμματα και με απόλυτη σιγή από τα καθεστωτικά μίντια. Στη Ρώμη η αστυνομία χτύπησε μια τεράστια διαδήλωση 50.000 ανθρώπων, κυρίως φοιτητών και μαθητών. Στην κεφαλή της πορείας υπήρχε το  «book bloc» (ένα μπλοκ που χρησιμοποιεί ως ασπίδες γιγάντια βιβλία και έλκει την καταγωγή του από τους αγώνες κατά της μείωσης των δαπανών στην παιδεία)