Στη μαρίνα στο Παλιό Φάληρο, γιοτ μικρομεσαίων είναι αραγμένα. Βαρετά, θλιβερά μνημεία παρωχημένου μικρομέγαλου wannabe: «πόσο θα ήθελα να ήμουν μεγαλοκαπιταλιστής, αλλά έγινα μικρομεσαίος ασήμαντος Τίποτας». Αντί για τη θαλαμηγό των εκατομμυρίων ευρώ, ένα σκαρί κάποιων δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Αντί να φωτογραφίσει ο φωτογράφος το αντιαισθητικό Τίποτα, φωτογράφισε την αντανάκλασή του.
Το ρυτίδιασμα του νερού παραμόρφωσε την πραγματικότητα σε σημείο διαστροφής. Μετέτρεψε την ασχήμια σε κάτι που μοιάζει με προσομοίωση του ωραίου. Cheap art. Κάτι σαν τη σπασμένη καρέκλα καφενείου με την οποία εκστασιάστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ισχυρίζομαι ωστόσο, ότι η φωτογραφία μου είναι κλάσεις ανώτερη από την καρέκλα. Μήπως επιζητώ μια θέση στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης; Ε, όχι δα! Δεν θα ξεπέσω τόσο χαμηλά!
