Και η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν αρκετοί που πίστεψαν στο περιεχόμενο του μηνύματος.
Γιατί όχι άλλωστε;
Είχε προηγηθεί μια εκστρατεία διαρκείας με επίκληση σε ψευδή στοιχεία περί ανόδου της εγκληματικότητας (ενώ στην πραγματικότητα είχε μειωθεί), εμμονικές δηλώσεις «περί καθαρίσματος των Εξαρχείων». Μια πολύμηνη προσπάθεια καλλιέργειας (επίπλαστου) φόβου και μιας απειλής, που πλανάται πάνω από τους πολίτες και περιμένει να τους κατασπαράξει. Όλα αυτά, βεβαίως, στην υπηρεσία της ενεργοποίησης των συντηρητικών αντανακλαστικών, με τελικό στόχο την παρουσίαση της Νέας Δημοκρατίας ως τη μόνη εγγυήτρια της ασφάλειάς μας.
Ήταν τότε που πουλούσε καταστροφολογία, για να εμπορευτεί καταστολή.
Μην κοροϊδευόμαστε: ποτέ δεν την ενδιέφερε η ασφάλεια, αλλά ο άκρατος έλεγχος. Ο έλεγχος που ξεφεύγει από κάθε δημοκρατικό πλαίσιο και που αγγίζει τα όρια καθεστώτων και συνθηκών που θα θέλαμε να ξεχάσουμε και να μην ξαναζήσουμε.
Δύο χρόνια χρειάστηκαν για να καταρρεύσει το δόγμα «νόμος και τάξη», ακόμα και στη συνείδηση κάποιων από αυτούς που τότε το υποστήριξαν:
Η άγρια καταστολή, περιστατικά της οποίας πλέον μετράμε άφθονα (εισβολή αστυνομικών στον κινηματογράφο όπου ανήλικοι έβλεπαν την ταινία «Τζόκερ», το περιστατικό Ινδαρέ, ο αστυνομικός που οπλοφορούσε εντός του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, το περιστατικό της Νέας Σμύρνης, αυτό της Αγίας Παρασκευής, της Ρόδου, το σπάσιμο του χεριού εφήβου στη Λάρισα, η καταστολή στο συλλαλητήριο του Ιούλιο του 2020 ενάντια στην απαγόρευση των διαδηλώσεων, και τόσα άλλα) δεν ήταν παρά «άρτος και θεάματα».
Ένα ακόμη «δώρο» προς το συντηρητικό ή/ και φοβισμένο κοινό, που νόμισε ότι αυτές οι πρακτικές είναι απόδειξη «αγώνα ενάντια στην ανομία» κι όχι απλά κινήσεις εντυπωσιασμού. Και που όσο εντείνονται, τόσο προσπαθούν να κρύψουν μια βαθιά, πολιτική ανεπάρκεια κι αναποτελεσματικότητα (στην καλύτερη περίπτωση).
Και φτάσαμε στα μέσα Ιουνίου του 2021, με τα περιστατικά εκτελέσεων και συμβολαίων θανάτου να έχουν προηγηθεί.
Βιώνουμε μία βδομάδα κατά την οποία κάθε μέρα έχουμε και μία αποκάλυψη ειδεχθών εγκλημάτων- από τη γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά, μέχρι ομαδικούς βιασμούς κι έγκλημα εναντίον ιερέων. Επτά ημέρες που, όχι μόνο συγκλονίζουν τη χώρα, αλλά κι αποκαλύπτουν τη βαθιά, τη δομική άρνηση της κυβέρνησης να εκπληρώσει μία από τις βασικές προεκλογικές υποσχέσεις της. Προφανώς δεν είναι και μόνη.
Δεν είναι εντυπωσιακό το ότι -όπως δείχνει η δημοσκόπηση της Alco- το 48% των πολιτών νιώθει ανασφάλεια. Ή για την ακρίβεια, ότι ένιωθε περισσότερη ασφάλεια πριν από τρία χρόνια: Είναι η λογική αντίληψη των πολιτών μιας κοινωνίας που βυθίζεται στο βούρκο. Η ασφάλεια έχει δύο διαστάσεις -τη φυσική και τη συναισθηματική κι αυτή τη στιγμή το 48% των Ελλήνων στερείται και των δύο.
Το δόγμα, λοιπόν, του «νόμος και τάξη», αποδείχθηκε, όχι απλά αναποτελεσματικό, αλλά καταστροφικό. Η καταστολή δεν ήταν, δεν είναι και δε θα είναι ποτέ η λύση, η απάντηση, το βήμα, το λιθαράκι προς ένα ευνομούμενο κράτος. Προς μια κοινωνία πραγματικής ελευθερίας κι ασφάλειας.
Και η Νέα Δημοκρατία το ήξερε.
Εξάλλου, πώς να στρώσει το δρόμο;
- Όταν βασίστηκε στην πυροδότηση του κοινωνικού αυτοματισμού;
- Όταν έκλεισε το μάτι στο μισογυνισμό και στην ακραία οπισθοδρόμηση της κοινωνίας, την οποία, μάλιστα, σιγοντάρει με τις δραστηριότητές της στο Ευρωκοινοβούλιο;
- Όταν εργαλειοποίησε το MeToo, αδιαφορώντας πλήρως για την ουσία του, αφήνοντας στην άκρη τις γυναικοτονίες και την ουσία της έμφυλης βίας;
- Όταν κανονικοποιεί την κακία στο δημόσιο λόγο, επιτρέποντας σε στελέχη της συστηματικά να εργαλειοποιούν την έννοια της ελευθερίας του λόγου για να παρουσιάσουν τη μισανθρωπιά ως «πολιτική θέση»;
- Όταν ισχυρίζεται ότι «ξεγελάστηκε» από παιδεραστές ηθοποιούς/ σκηνοθέτες;
- Όταν επιτρέπει σε συνδικαλιστές της να δίνουν συμβουλές σε επίδοξους γυναικοκτόνους;
- Όταν την ενδιέφεραν μόνο τα Εξάρχεια, επειδή αυτό
«πουλάει» στο δικό της κοινό, αφήνοντας ευάλωτες κοινωνικές ομάδες αόρατες κι απροστάτευτες;
- Όταν ανακρίνει και ξυλοκοπεί βάναυσα αθώους για το θεαθήναι;
Όλα αυτά είναι πολιτική θέση. Πολιτική επιλογή. Και παράγουν και πολιτική.
Και αποτυπώνονται σε συνειδήσεις.
Και δημιουργούν συνειδήσεις, όταν υπάρχει ένα -παραπάνω από πρόθυμο- σύστημα πολλαπλασιαστών που θα τα μεταδώσει στους πολίτες και θα τα υπερασπιστεί στο διαδίκτυο, σε παρέες, σε φίλους, στην κοινωνία.
Όντως η ασφάλεια είναι ελευθερία.
Και, μετά από τόσους μήνες πανδημικής κρίσης, τόσους μήνες φόβου και ανασφάλειας, η κοινωνία έχει ανάγκη κι από τα δύο.
Το θέμα είναι ποιο είναι το περιεχόμενο τα κάθε έννοιας και ποιος μπορεί να το μετουσιώσει σε πράξη κι αποτέλεσμα.
Η Νέα Δημοκρατία απέτυχε.
Η κοινωνία θα κερδίσει μόνο όταν μία πολιτική δύναμη καταφέρει να της δώσει και τα δύο, προσδίδοντας νόημα, ουσία και κοινωνικό πρόσημο.
Δίκαιο. Δικαιοσύνη. Ισονομία. Και αλήθεια.
