Η κυβέρνηση Τσίπρα έφερε στο κέντρο της πολιτικής συζήτησης παντού στην Ευρώπη όλα τα κρίσιμα ερωτήματα που μέχρι εκείνη τη στιγμή απασχολούσαν ορισμένους διανοούμενους, όχι όμως τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, τις οικονομικές ελίτ και τις δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες (χριστιανοδημοκρατία, σοσιαλδημοκρατία).

Η κριτική στον τρόπο λειτουργίας της ευρωζώνης, οι ενστάσεις για τις επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων και για το έλλειμμα δημοκρατίας, η αμφισβήτηση της δεσπόζουσας στρατηγικής της λιτότητας, όσο τεκμηριωμένες κι αν ήταν, ακόμη κι αν προέρχονταν από προσωπικότητες υψηλού κύρους και υπεράνω υποψίας για κλίση στον εξτρεμισμό και τον εθνικισμό, αντιμετωπίζονταν άλλοτε χλευαστικά και άλλοτε με παγερή αδιαφορία.

Σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει κι αυτό πρέπει να το πιστώσουμε στην ελληνική κυβέρνηση που, κόντρα στο εχθρικό πολιτικό περιβάλλον και στη νοσηρή αδράνεια του συστήματος, κατάφερε να προκαλέσει μια εφ’ όλης της ύλης αντιπαράθεση.

Δεν το έκανε με συνέπεια, ενίοτε κινήθηκε ανορθόδοξα, συχνά ήταν δίβουλη και για αρκετό διάστημα έδειχνε να απολαμβάνει τη συμπαγή μοναξιά της, ωστόσο, παρά το ακριβό τίμημα που πλήρωσε (τρίτο Μνημόνιο), μπορεί να ισχυριστεί ότι τάραξε τον νήδυμο ύπνο της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας.

Για καλό ή για κακό θα δείξει, αφού ουδείς μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η κατάληξη. Ολα θα κριθούν, όπως συμβαίνει πάντα, από τον συσχετισμό των δυνάμεων. Κι αυτό γιατί, μια ιδέα που μοιάζει ρηξικέλευθη και προοδευτική μπορεί να γίνει λαιμητόμος για τους εργαζομένους αν κληθούν να την εφαρμόσουν οι μισθοφόροι του νεοφιλελευθερισμού.

Πάντως προτάσεις κατατίθενται, ακόμη κι απ’ αυτούς που έλεγαν ότι όλα είναι καλώς καμωμένα και δεν χρειάζονται αλλαγές. Το στοίχημα για το μέλλον της Ευρώπης είναι ανοιχτό. Οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της Αριστεράς που αγωνίζονται για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης πρέπει να βρουν συμμάχους.

Οι χριστιανοδημοκράτες δεν προσφέρονται και δεν πρόκειται να βάλουν τα χεράκια τους να βγάλουν τα ματάκια τους, οι φιλελεύθεροι είναι βαθιά ερωτευμένοι με τις αγορές και δεν ακούνε τις προειδοποιήσεις των ειδικών («σώστε τον καπιταλισμό από τους καπιταλιστές», φωνάζει καιρό τώρα ο Πικετί), ενώ οι σοσιαλδημοκράτες είναι σε σύγχυση.

Κορυφαίος παράγοντας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, απ’ αυτούς που διακρίθηκαν στην εκστρατεία συκοφάντησης της ελληνικής κυβέρνησης, είπε στον Τσίπρα ότι «εμείς οι σοσιαλδημοκράτες με την καρδιά μας είμαστε μαζί σου, με το μυαλό μας όμως όχι γιατί θα έχουμε πρόβλημα με τους ψηφοφόρους μας». Να ελπίσουμε ότι σύντομα το μυαλό τους θα συντονιστεί με την καρδιά τους;