Ούτε είμαι στον σύριζα, ούτε τον ψηφίζω. Όμως στις πρόσφατες εκλογές τον ψήφισα και τις δύο φορές. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένω από την κεντρική πολιτική σκηνή και τις εκλογές να αλλάξουν τα πράγματα. Στην πόλη που ζω, κινητοποιούμαι όσο μπορώ και με το γράψιμο κειμένων που δημοσιεύονται στον τοπικό τύπο και με τη συμμετοχή σε ανοιχτές συνελεύσεις, διαδηλώσεις κ.λ.π. Πιστεύω ότι η αυτοοργάνωση του καταπιεσμένου κομματιού της κοινωνίας μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική χειραφέτησή του. Πιστεύω ότι πρέπει να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να μην αναθέτουμε σε κανέναν τη διεκπεραίωσή της και ότι μια τέτοια πιθανότητα είναι ο μεγαλύτερος φόβος αυτών που εξουσιάζουν.

Όμως, όπως ανέφερα, τον ψήφισα. Το έκανα γιατί ήθελα να σπρώξω την κατάσταση, μήπως και ξεκολλήσουμε από το βούρκο του δικομματισμού και μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Γιατί κάποια από τα παιδιά που γνώρισα το περσινό καλοκαίρι των πλατειών και γίναμε φίλοι, είναι στον σύριζα και βλέπω ότι αυτό που τους κινητοποιεί είναι η πολύτιμη έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης. Γιατί μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί και να αφήσει το χώρο που χρειάζεται το καταπιεσμένο κομμάτι για να προχωρήσει. Οι παρατηρήσεις που κάνω είναι γιατί το δικό του καλό μπορεί και να είναι και δικό μας καλό.

Αρχίζω και κατανοώ τη μετεκλογική στάση του όπως αυτή εκφράζεται κεντρικά, χωρίς φυσικά να τη συμμερίζομαι. Θέλει να κάνει τη μετάβαση με ομαλό τρόπο. Όμως δεν υπάρχει ομαλός δρόμος σε καταστάσεις ανωμαλίας. Δεν μπορεί να περιμένεις τις καταστάσεις να σε σπρώξουν όταν η εξαθλίωση επελαύνει ταχύτατα. Δεν μπορεί οι αντίπαλοι να σε συκοφαντούν και να χρησιμοποιούν εμφυλιοπολεμική ρητορική και εσύ να απολογείσαι και να τους αφήνεις να κάνουν «παιχνίδι». Χωρίς ρήξεις και συγκρούσεις δεν αλλάζει τίποτα καθιερωμένο.

Για να μπορείς να συγκρουστείς πρέπει να νιώθεις ισχυρός. Και νιώθεις ισχυρός όταν έχεις φτιάξει τις συμμαχίες στις οποίες μπορείς να υπολογίζεις. Και για να τις φτιάξεις πρέπει να είσαι ξεκάθαρος. Δεν μπορεί να γίνει ψαρεύοντας πασόκους, ούτε χαϊδεύοντας τα αυτιά της μετακινούμενης μάζας που δημιούργησε η μεταπολίτευση. Πρέπει να λες εμφατικά ότι αυτοί που με στηρίζουν και που θέλω να με στηρίζουν είναι τα προοδευτικά και ριζοσπαστικά κομμάτια της κοινωνίας (και εντός και εκτός χώρας) και ότι μαζί τους θα ανοίξουμε το δρόμο. Να λες καθαρά ότι μαζί μου θέλω αυτούς που πιστεύουν στη δικαιοσύνη, στην ισονομία, στην χειραφέτηση. Η φωνή σου να είναι η φωνή αυτών που σε στηρίζουν.  Να προωθείς την «καινούρια γλώσσα»  και τα ήθη που χαρακτηρίζουν τη ζωή τους.

Αν ο σύριζα σκοπεύει να βγει στην εξουσία για να γίνει διαχειριστής της κρίσης με κάποιο διαφορετικό τρόπο, πρέπει να ξέρει ότι, όχι μόνο θα χάσει τα πιο υγιή κομμάτια του, αλλά,  θα αποτύχει κραυγαλέα και θα οδηγήσει σε επέλαση του φασισμού. Και τότε, για ότι αξιολογότερο υπάρχει στην κοινωνία δεν θα μένουν παρά δύο δρόμοι: ή η μετανάστευση καθώς η χώρα θα γίνει ένα θέατρο λεηλασίας, βαρβαρότητας και σκοταδισμού ή ο εξοπλισμός και η άνοδος στα βουνά..