Αναφερόμενη στην κρισιμότητα και τη βαρύτητα ψήφισης των Κωδίκων, και αφού αναγνώρισε τον συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίον – όπως είπε – δομείται η έννομη τάξη και ιδίως η ποινική νομοθεσία με βάση τις αρχές της κλιμάκωσης και της αναλογικότητας των ποινών, ήταν κατηγορηματική : «το θύμα βιασμού είναι θύμα βιασμού σε κάθε περίπτωση, είτε τετελεσμένης πράξης βίας είτε απειλής παράνομης πράξης (όπως προβλέπει η παράγραφος 5 του άρθρου 336), με ευθεία αναφορά στην άσκηση ψυχολογικής βίας.

Όπως και να έχει, η απουσία συναίνεσης συνιστά βιασμό και σε αυτό, φαντάζομαι, δεν διαφωνεί κανείς και καμιά μας. Βιασμός, δηλαδή, που δεν μπορεί να αποδειχθεί δεν είναι βιασμός;», αναρωτήθηκε.

Και κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στην ενθάρρυνση που χρειάζονται οι γυναίκες για να καταγγέλλουν τέτοιου είδους εγκλήματα, κατέληξε πως «όσο και αν οι απαντήσεις – σε νομικό επίπεδο – μπορεί να φαντάζουν ξεκάθαρες, δεν συμβαίνει το ίδιο με το πώς αυτές προσλαμβάνονται από την κοινωνία».

Παρακολουθήστε ολόκληρη την τοποθέτηση της Αννέτας Καββαδία: