to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Ανεξάρτητες Αρχές, μεταρρυθμιστές και νεωτερικότητα

Ποιες είναι όμως οι μεταρρυθμίσεις που προτιμά ο Κ. Μητσοτάκης;


«Η συμφωνία, λοιπόν, αυτή με τους εταίρους μας είναι σαφής. Εμείς θα προσφέρουμε και νέες μεταρρυθμίσεις και εσείς θα δεσμευτείτε σε λίγο χαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα». Αυτό τόνισε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης ως το βασικό σημείο της επαναδιαπραγμάτευσης της συμφωνίας της Ελλάδας με τους εταίρους στην περίπτωση που το κόμμα του κληθεί να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Λίγες μέρες νωρίτερα ο Κ. Μητσοτάκης είχε συναντηθεί με τον Γάλλο υπουργό Οικονομίας Εμανουέλ Μακρόν.

Λίγα χρόνια νωρίτερα ο Κώστας Σημίτης, εισήγαγε τον όρο «διακυβέρνηση», όρο κομβικό για τα χρόνια του «εκσυγχρονισμού». Στην προσωπική του ιστοσελίδα, μάλιστα, υπάρχει χωριστή κατηγορία για τις «ομιλίες που εκφώνησε ο Κώστας Σημίτης κατά το διάστημα που διετέλεσε πρωθυπουργός και πρόεδρος του Κινήματος, οι οποίες σχετίζονται με τη διακυβέρνηση».i

Ποιες είναι όμως οι μεταρρυθμίσεις που προτιμά ο Κ. Μητσοτάκης; Η συνάντησή του με τον Εμ. Μακρόν δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Πρόκειται για τον υπουργό της κυβέρνησης Ολάντ που λατρεύει κάθε «εκσυγχρονιστής». Γι' αυτό και οι λεγόμενες ναυαρχίδες του ελληνικού αστικού Τύπου είχαν υποδεχτεί με ιδιαίτερο θαυμασμό την ανακοίνωση του Γάλλου «μεταρρυθμιστή» για την ίδρυση νέου κόμματος, με βασική ιδεολογική αιχμή την απόρριψη του διπόλου «Αριστερά - Δεξιά».

Η συνάντηση του Κ. Μητσοτάκη με τον Εμ. Μακρόν πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο που η κυβέρνηση Ολάντ κλυδωνίζεται από τις κινητοποιήσεις εναντίον της εργασιακής «μεταρρύθμισης» που επιχειρεί να περάσει αυτή, ως αντάλλαγμα για την παραβίαση από πλευράς Γαλλίας του κανόνα του Δημοσιονομικού Συμφώνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα ελλείμματα. Με άλλα λόγια, οι μεταρρυθμίσεις του Κ. Μητσοτάκη δεν είναι κάτι διαφορετικό από τη λίστα των αιτημάτων του ΔΝΤ προκειμένου το εργατικό δίκαιο να προχωρήσει... μπροστά, δηλαδή στη διάλυση.

Ωστόσο, ο Κ. Μητσοτάκης δεν έμεινε σε αυτά, παρόλο που δεν είχε την τόλμη να τα ονοματίσει. Ο επικεφαλής της Ν.Δ. έδωσε έμφαση στη μείωση του ρόλου του κράτους και στην ενίσχυση του ρόλου των Ανεξάρτητων Αρχών. Οι Ανεξάρτητες Αρχές, κομβική πρωτοβουλία της περιόδου του Κ. Σημίτη, αποτελούν σημαντική θεσμική μεταρρύθμιση για τη μετάβαση από την κυβέρνηση στη διακυβέρνηση.

Η ρητορική που τους συνοδεύει δεν είναι άλλη από τη γνωστή ρητορική όλων των «μεταρρυθμιστών» με την οποία επενδύουν το μίσος τους για τη δημοκρατία και τον δημόσιο έλεγχο, όπως ότι πρέπει να απεγκλωβιστούμε από τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους, να ξεφύγουμε από τον κρατισμό, την κομματοκρατία κι άλλα χαριτωμένα.

Το ότι τα μέλη των Ανεξάρτητων Αρχών διορίζονται από τη Διάσκεψη των Προέδρων, θεσμό που απορρέει από τον κανονισμό της Βουλής, δηλαδή από έναν θεσμό που απαρτίζεται από μέλη κομμάτων, συνιστά λεπτομέρεια. Το κομβικό στοιχείο που λατρεύουν οι μεταρρυθμιστές είναι το ότι οι Ανεξάρτητες Αρχές αποτελούν κρατικά μεν όργανα, τα οποία όμως εξ ορισμού εκφεύγουν του ιεραρχικού ελέγχου ή της εποπτείας της κεντρικής διοίκησης και υπόκεινται μόνο σε δικαστικό έλεγχο νομιμότητας και τα μέλη τους δεν είναι εκλεγμένα.

Με άλλα λόγια, η «ανεξαρτησία» των Ανεξάρτητων Αρχών δεν έχει να κάνει με την ανεξαρτησία από τα διάφορα μικρά και μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα, αλλά με την ανεξαρτησία από τον άμεσο κοινωνικό έλεγχο. Η μεταρρύθμιση αυτή συνιστά τομή, καθώς αμφισβητεί μια κομβική διάσταση του νεωτερικού κράτους που αφορά τη θεσμική διάκριση ανάμεσα στη διαδικασία της παραγωγής και τη διαδικασία της πολιτικής διευθέτησης, διοίκησης και ελέγχου,ii όσο και την πλήρη διάκριση μεταξύ των ιδιωτικών συμφερόντων και του δημοσίου συμφέροντος.iii

Συνεπώς, οι προτάσεις του Κ. Μητσοτάκη συνιστούν συνέχεια στην αλλαγή παραδείγματος που επιχειρείται εδώ και αρκετά χρόνια, με τελικό σκοπό την πλήρη επικράτηση των ιδιωτικών συμφερόντων. Κι αυτό συνιστά αμφισβήτηση της νεωτερικότητας.

http://www.costas-simitis.gr/content/c453/?startnum=21

ii Άντονυ Γκίντενς, Οι Συνέπειες της Νεωτερικότητας, εκδ. Κριτική, 2001

iii Τζόζεφ Ρ. Στρέγερ, Γιατί γεννήθηκε το Κράτος, ΠΕΚ, 2012

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)