Οι δομικές αλλαγές στο πατριαρχικό μοντέλο του δυτικού πολιτισμού είναι, φυσικά, πρώτα και κύρια, ζήτημα νομοθεσίας στα βασικά. Αλλά ο αγώνας για νέα νομοθετήματα και σε άλλα πεδία, να καταπέσει στον τρόπο ζωής, στο περιβόητο λάιφ στάιλ, η κυριαρχία του άνδρα σχεδόν δεν έχει ξεκινήσει. Στη μαζική κουλτούρα, η γυναίκα δούλα και κυρά μπαίνει, δια της τηλοψίας, του καθημερινού λόγου, ενίοτε της και τέχνης, σε κάθε σπίτι, διαμορφώνοντας συνειδήσεις. Διαφημιστικές καμπάνιες, βαθύτατα προσβλητικές για το γυναικείο φύλο, προβάλλονται διαρκώς και εξακολουθητικά, τα ποσοστά συμμετοχής σε θέσεις ευθύνης στα κέντρα λήψης αποφάσεων παραμένουν χαμηλά ενώ η ρητορική της πατριαρχίας περί άλλα τυρβάζει, αρνούμενη να αποδεχτεί ευθύνες και σφάλματα. Η «σφαλιάρα» που διδάσκει τις ατίθασες και διορθώνει τις παρεκτροπές, νομιμοποιείται στο συλλογικό ασυνείδητο.

Στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, για τα υποτελή φύλα, όπως και για τις υποτελείς τάξεις, η υποκρισία περισσεύει.

Μια θεολογικού τύπου, ιεροποιημένη κατασκευή, προσχηματικά μόνο απελευθερωτική, είναι το μοναδικό είδος γυναίκας αγωνίστριας που η καπιταλιστική πατριαρχία δείχνει να αποδέχεται και να επιτρέπει, δίχως να κατακρεουργεί το θήλυ ανθρωπολογικά. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η φεμινίστρια γίνεται αντρογυναίκα, περίγελως των καφενείων, τύπος ανθρώπου παντελώς αχρείαστος, αφού τα νομικά κατακτημένα δικαιώματα θεσμοθέτησαν, τάχα, την ισότητα των φύλων. Η αγωνιζόμενη γυναίκα γίνεται η όψη του νομίσματος εκείνου που έχει στην άλλη πλευρά το χυδαία σέξι θηλυκό, τρόπαιο όμως του ανδρός, ώστε τα στερεότυπα να τελειοποιούνται. Οι δε διεκδικήσεις του φεμινισμού -κίνημα ανατρεπτικό και κατεξοχήν αντι-εξουσιαστικό- δεν αντέχονται παρά διαμεσολαβήμενες και τυποποιημένες. Η διεκδίκηση ίσων αστικών πολιτικών δικαιωμάτων για τα –πέραν των δύο- φύλα, η πάλη για την –ανύπαρκτη, σε κάθε τομέα- ισότητα στις ευκαιρίες και στις επιλογές, η μάχη εν τέλει για μια κοινωνία χωρίς εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους, παραμένει αφόρητη για κείνους που επιδιώκουν να αναπαραγάγουν διαρκώς τις δομές του συστήματος. Η αλληλεγγύη στις καταπιεσμένες εργαλειοποιείται, εκπίπτει σε συμπόνια και καταντά χρήσιμο άλλοθι για κάθε λογής ανεπάρκεια.

Εν τέλει, το πολιτισμικό μοντέλου που νομιμοποιεί τις σχέσεις κυριαρχίας άρα και τη βία που ενυπάρχει σε αυτές ζει, βασιλεύει και κατακυριεύει συνειδήσεις ατιμωρητί. Η γενναιοδωρία του συστήματος εξαντλείται για τις γυναίκες όπως και στα σκυλιά και τις γάτες: η βία απέναντί τους καταγγέλλεται και, στο τουλάχιστον δυτικό πολιτισμό, ποινικοποιείται. Αλλά δεν καταδικάζεται. Συχνότατα.