Κακά τα ψέμματα: η δημόσια χειροδικία του χρυσαυγίτη Ηλία Κασιδιάρη κατά της Ρένας Δούρου και της Λιάνας Κανέλλη, μπροστά στη φιλόξενη κάμερα του ΑΝΤ1, μπορεί να τρόμαξε όσους διαπίστωσαν -επιτέλους!- ιδίοις όμμασι το ποιόν της ναζιστικής οργάνωσης, ταυτόχρονα όμως ικανοποίησε και με το παραπάνω το «περί δικαίου αίσθημα» μιας καθόλου ευκαταφρόνητης μερίδας του φιλοθεάμονος κοινού και του εκλογικού σώματος˙ όχι μόνο οπαδών της «Χρυσής Αυγής» αλλά κι ενός αρκετά ευρύτερου δυνητικού της περίγυρου.

Το γεγονός αυτό δεν θά ΄πρεπε να μας ξαφνιάζει. Μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων που έστειλαν στη Βουλή τους ναζί του Μιχαλολιάκου δεν το έκαναν επιβραβεύοντας τα ρατσιστικά πογκρόμ τους στο κέντρο της Αθήνας ή όπου αλλού, αλλά με τη δεδηλωμένη προσδοκία πως οι ιδιόρρυθμοι αυτοί νέοι αντιπρόσωποι τους έθνους «θα δείρουν τους πολιτικούς» –ή, έστω, θα τους τρομοκρατήσουν επαρκώς, ώστε να πάψουν να είναι «προδότες» και «λαμόγια». Προσδοκία οφθαλμοφανώς γελοία, πολύ λογική όμως για το τμήμα εκείνο της ελληνικής κοινωνίας που ερμηνεύει τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις της τελευταίας διετίας, όχι ως αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης τροπής της ταξικής πάλης, αλλά σαν αναπόδραστη συνέπεια της υπερβάλλουσας «κλεψιάς» από «τους πολιτικούς» (ως ενιαία και αδιαμόρφωτη κατηγορία από την οποία οι ναζί, ως «εξωσυστημική» τάχα μου δύναμη, εξαιρούνται αυτομάτως). Ο επικοινωνιακά καλοσχεδιασμένος και τεχνικά ελεγχόμενος προεκλογικός προπηλακισμός του Πέτρου Ευθυμίου στην Κυψέλη λειτούργησε έτσι καταλυτικά για τη διεύρυνση της μαζικής απήχησης της Χ.Α., στον ίδιο τουλάχιστον βαθμό με το διαφημιστικό πρωτοσέλιδο του «Πρώτου Θέματος» για το υποτιθέμενο κοινωνικό έργο των ναζί που προστατεύουν τις γιαγιάδες από τους αλλοδαπούς συμμορίτες.

Παρόμοιες ενέργειες έμπρακτης προπαγάνδας, ενόψει των εκλογών της 17ης Ιουνίου, υπήρξαν η οργανωμένη συμμετοχή συντεταγμένων κουκουλοφόρων, κρανοφόρων και παλουκοφόρων χρυσαυγιτών στο ρατσιστικό πογκρόμ της Πάτρας (συμμετοχή που τα -συνήθως υπερευαίσθητα απέναντι στη «βία»- κανάλια έθαψαν μέσα σε λίγα φευγαλέα πλάνα μερικών δευτερολέπτων), κυρίως όμως η τηλεοπτική χειροδικία του Κασιδιάρη. Σηκώνοντας χέρι μέσα στο ναό της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, το τηλεοπτικό στούντιο, ο άτυπος υπαρχηγός κι εκπρόσωπος τύπου της ναζιστικής οργάνωσης απέδειξε μια και καλή πόσο άδικο είχε η Αλέκα Παπαρρήγα, όταν προεξοφλούσε πως το γραβάτωμα των χιτλερικών βουλευτών θα σημάνει και την εκ μέρους τους απάρνηση των βίαιων πρακτικών. 

Το γεγονός ότι στόχος τούτη τη φορά δεν ήταν κάποιος εκπρόσωπος της μνημονιακής πολιτικής αλλά δυο βουλευτίνες της Αριστεράς, και παρόλα αυτά η χειροδικία επικροτήθηκε από μέρος του «αγανακτισμένου» κοινού, δεν θα πρέπει να μας ξενίζει: στη διάχυτη «αντιπολιτική» ρητορεία της τελευταίας διετίας, η Αριστερά δε διαχωρίζεται καθόλου από το «διεφθαρμένο σύστημα της Μεταπολίτευσης». Θα έλεγα μάλιστα ότι, από τη στιγμή που η αφετηρία της εθνικής μας «έκπτωσης» τοποθετείται συνήθως χρονολογικά στο 1974 κι όχι στο 1949, το 1844 ή το 1831, η Αριστερά είναι κυρίως αυτή που μπαίνει στο στόχαστρο, ως η ποιοτικά διαφορετική παρουσία που καθιστά διακριτή τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο από τις προηγούμενες. Ακόμη δε και το περσινό κίνημα «των πλατειών», με την καθοριστική συμβολή του στο ενδεχόμενο ανάσχεσης της μνημονιακής πολιτικής, συνέβαλε με τον τρόπο του σ’ αυτή την ισοπέδωση. Η «πάνω πλατεία» μούντζωνε κι έβριζε όλο συλλήβδην το πολιτικό σκηνικό, αντιπαραθέτοντας εν χορώ τους 300 του Λεωνίδα που «είχαν ψυχή» στους σημερινούς 300 (του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένων) που «είναι μπάσταρδοι και Αμερικανοί». Η «κάτω πλατεία» απαγόρευε δια ροπάλου την παρουσία κομμάτων (ακόμα και γκρουπούσκουλων όπως τα μ-λ, που με κανένα τρόπο δε θα μπορούσαν να κατηγορηθούν για διαπλοκή με το «μεταπολιτευτικό σύστημα εξουσίας), υποχρεώνοντας τους απειράριθμους συντρόφους που δρούσαν εκεί -και πολύ καλά έκαναν- να λειτουργούν σε συνθήκες μιας ιδιόρρυθμης ημιπαρανομίας όσον αφορά την κομματική τους ένταξη˙ επιπλέον, ο πλουραλισμός της περιλάμβανε τη γνωστή εικαστική έκθεση ζωγραφικών και άλλων πινάκων, όπου ο Αλέξης Τσίπρας κι η Αλέκα Παπαρρήγα διασύρονταν από κοινού με τους Παπανδρέου, Καρατζαφέρη, Μπακογιάννη, Πάγκαλο και Σαμαρά σα μέλη μιας δακτυλοδεικτούμενης «Gallery of Traitors». Όπως δεν απορούμε που η Χ.Α., παρά την ολοσχερή απουσία της από το θερμό δίμηνο του περσινού Μάη-Ιούνη στο Σύνταγμα, κατάφερε τελικά να καρπωθεί εκλογικά την αντιπολιτική-ακροδεξιά συνιστώσα του, δε θα πρέπει να μας προκαλεί και κατάπληξη η θετική πρόσληψη από το ίδιο κοινό του εμβληματικού προεκλογικού τραμπουκισμού ενός πρωτοκλασάτου στελέχους της σε βάρος δυο αναγνωρίσιμων γυναικείων στελεχών της Αριστεράς.

Εξίσου έωλη αποδεικνύεται και η καταδίκη της συγκεκριμένης βιαιοπραγίας σαν «ανανδρίας» που παραβιάζει κάποιον κανόνα ιπποτισμού, ο οποίος εξαιρεί ειδικά το γυναικείο φύλο από τέτοιου είδους πρακτικές. Όχι μόνο επειδή κανενός είδους «ιπποτισμός» δε μπορεί να αποδοθεί σε συμμορίες που περιπολούν ομαδικά πετσοκόβοντας ανυπεράσπιστους μετανάστες και μεμονωμένους πολίτες με την κάλυψη των αστυνομικών οργάνων (της συμπαγέστερης επαγγελματικής κατηγορίας ψηφοφόρων της οργάνωσης). Αλλά και γιατί η επίκληση ενός πατροπαράδοτου «κώδικα τιμής» που «προστατεύει» τις γυναίκες από την πολιτική βία παρακάμπτει μια στοιχειώδη αλήθεια: ότι αυτή η εξαίρεση του «αδύνατου φύλου» προκύπτει από (και συνάδει με) έναν άλλο πατροπαράδοτο κώδικα, ο οποίος θέλει τις γυναίκες αποκλεισμένες από την ενεργό συμμετοχή στη δημόσια σφαίρα, κλεισμένες στο σπίτι κι επιφορτισμένες με το αποκλειστικό καθήκον της φυσικής και ιδεολογικής αναπαραγωγής της νέας γενιάς (αρσενικών) «μαχητών». Η εμπειρία της μαζικής γυναικείας στράτευσης στο εαμικό κίνημα και η ειδική στόχευση των εαμιτισσών κι επονιτισσών από τους μηχανισμούς της λευκής τρομοκρατίας μετά το 1945 είναι αρκετά γνωστή, άλλωστε, για να μην ξεχνάμε ότι, για τους φορείς αυτών ακριβώς των παραδοσιακών ανδροκρατικών πρακτικών, οι γυναίκες που «υπερβαίνουν το ρόλο τους» εμπλεκόμενες στη διαχείριση των κοινών (και δη από πρωταγωνιστική θέση) παύουν αυτόματα να προστατεύονται από οποιοδήποτε ειδικό καθεστώς και, απεναντίας, αναγορεύονται σε προνομιακούς στόχους της ακροδεξιάς βίας. Ως παραστρατιωτικός σχηματισμός που οφθαλμοφανώς φιλοδοξεί να μιμηθεί την αλήστου μνήμης «Χ», εξαπολύοντας το μονομερή εμφύλιο πόλεμο χαμηλής έντασης που ονειρεύονται όσοι θέλουν να «ξεβρωμίσουν τη χώρα» από τη δημοκρατική και κινηματική κληρονομιά της μεταπολίτευσης, η Χ.Α. δεν έχει παρά να μιμηθεί σε αυτό τους κακόφημους προγόνους της.

Η πολιτική αυτή πρακτική και παράδοση μπορεί να μας προσφέρει και το κλειδί για να ερμηνεύσουμε την (εκ πρώτης όψεως ανεξήγητη) εκκωφαντική αδράνεια του Προκόπη Παυλόπουλου μπροστά στο ξεσάλωμα του νεαρού χρυσαυγίτη δυο μέτρα παραδίπλα. Η απουσία έστω και της παραμικρής λεκτικής αντίδρασης του πρώην υπουργού δεν προδίδει, κατά τη γνώμη μου, ούτε αιφνιδιασμό ούτε ενστικτώδη απέχθεια προς την υλική βία. Πολύ απλά, ο πρώην υπουργός δημόσιας τάξης του Καραμανλή έκανε στο συμβολικό επίπεδο ό,τι ακριβώς έκαναν, κάτω από πολύ αγριότερες περιστάσεις, οι προκάτοχοί του κατά την ταραγμένη δεκαετία του ’40: άφησε ανενόχλητο το «ανεξέλεγκτο άκρο» της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης να πατάξει όπως αυτό ξέρει τον «εσωτερικό εχθρό» στο πανηγυρικό/συμβολικό επίπεδο, προεικάζοντας με τον τρόπο του όσα έχουν να συμβούν στο υλικό πεδίο μετά της 17 Ιουνίου αν η μετενσαρκωθείσα «Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων» (ξανα)πιάσει στα χέρια της το τιμόνι της χώρας. «Αδελφική κεντροδεξιά παράταξη» δε χαρακτήρισε άλλωστε δημόσια τη ναζιστική οργάνωση ο συντονιστής του προεκλογικού αγώνα της ΝΔ στη Βόρεια Ελλάδα, αντιπαραθέτοντάς την έμμεσα στην «ανεύθυνη, επικίνδυνη, μηδενιστική, εφιαλτική Αριστερά»;