to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Αναμνήσεις μιας ζωής στα σκουπίδια

«1970, Μέγα Σπήλαιο» «1972, Πόρος» «1978, διαδρομή προς Καλάβρυτα».


Τρία φωτογραφικά άλμπουμ πεταμένα στα σκουπίδια. Το καθένα είχε 20-25 φύλλα από χοντρό χαρτόνι. Μια λεπτή ζελατίνη σκέπαζε το κάθε φύλλο και σε κάθε ένα από αυτά υπήρχαν τυπωμένες φωτογραφίες μεγέθους 10χ15 εκατοστά.

Οι φωτογραφίες είχαν πια ξεθωριάσει. Ένα κοκκινωπό χρώμα τις επιχρωμάτιζε για να τονίσει θαρρείς το πέρασμα του χρόνου. Όμορφα καλλιγραφικά γράμματα υπήρχαν δίπλα σε κάθε φωτογραφία που περιέγραφαν το περιεχόμενό της.

«1970, Μέγα Σπήλαιο»

«1972, Πόρος»

«1978, διαδρομή προς Καλάβρυτα».

Θαμπές ανθρώπινες φιγούρες, άνδρες και γυναίκες, μεσήλικες και μεγάλης ηλικίας, λες και σε κοίταζαν αποζητώντας ένα βλέμμα για ανθρώπους που κάποτε υπήρχαν και τώρα δεν ήταν παρά σκιές μιας χαμένης εποχής, ενός ξεχασμένου κόσμου, ανθρώπων χωρίς όνομα, που κάποτε μπορεί να υπήρχαν, αλλά που πια, είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.

Αλλά αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ότι στο σωρό των φωτογραφικών άλμπουμ υπήρχε μια φωτογραφία ενός αγγέλου. Ενός κοριτσιού, πανέμορφου, θεϊκού, με ξανθά μαλάκια που σε κοίταζε ολοζώντανα σαν αν ήταν ακόμα παρούσα. Εκεί που στεκόμουν γοητευμένος κοιτάζοντας τη φωτογραφία, άκουσα μια γυναικεία φωνή:

- Βλέπετε τη φωτογραφία της κυρίας Μαρίας, ε;

- Ναι, και έχω κατασυγκινηθεί…

- Α, την κακομοίρα. Γεννήθηκε με νοητική υστέρηση. Στα τελευταία δεν μπορούσε ούτε να φάει, είχε γύρει, είχε καμπουριάσει, ήταν ένα ανθρώπινο ερείπιο. Είχε μια γυναίκα που την φρόντιζε, ο πατέρας της ευτυχώς της είχε αφήσει κάποια χρήματα. Μια μέρα, ήταν στα 65 χρόνια της, πέθανε ενώ την τάιζε η κυρία που την εξυπηρετούσε.

-  Α, την καημένη! Μάτωσα που είδα όλες αυτές τις φωτογραφίες στα σκουπίδια.

- Γιατί; Σκουπίδια είναι πια. Δεν έχουν αξία για κανένα…

Αυτοί οι άνθρωποι είτε πέθαναν χτες, είτε πριν 100, είτε πριν 100.000 χρόνια, είναι ένα και το αυτό για τον προσωπικό τους χρόνο. Ο θάνατος και ο χρόνος τα εξαφανίζει όλα, αφήνοντας κάποια ίχνη. Για τους περισσότερους από εμάς, θα είναι κάποιες φωτογραφίες που κάποια στιγμή θα βρεθούν, αναπόφευκτα, στα σκουπίδια για να καταλήξουν αλεσμένες και τσακισμένες σε κάποια χωματερή. Ο δεύτερος θάνατός μας, τον οποίο δεν θα βιώσουμε ποτέ, θα είναι όταν όλοι θα έχουν ξεχάσει την ύπαρξή μας.

Μελαγχολικό; Όχι! Έτσι πρέπει να γίνει! Η ζωή συνεχίζεται, είμαστε μια απλή ψηφίδα στην πορεία της. Αυτό είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης, η διαρκής πορεία προς τα εμπρός, το αδίστακτο ξεπέρασμα του παρελθόντος. Και μόνον έτσι και το ίδιο το παρελθόν δικαιώνεται. Γιατί βοηθά στο ίδιο του το ξεπέρασμα.

Αλλά,

…αυτή η φωτογραφία, πεταγμένη στα σκουπίδια, γιατί με πονά τόσο;

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)