Το κείμενο εστιάζει στις έμφυλες και διαθεματικές (intersectional) διαστάσεις της πανδημίας, αναδεικνύοντας τις συνέπειες της άσκησης μιας ακραίας βιοπολιτικής και θανατοπολιτικής, ιδίως σε πεδία όπως οι φυλακές ή τα κέντρα «φιλοξενίας» προσφύγων και προσφυγισσών.
Παρουσιάζει τις θεσμικές απαντήσεις που έχουν δοθεί στα ζητήματα αυτά στο πλαίσιο του πανδημίας από σειρά διεθνών οργανισμών αλλά και ΜΚΟ και φεμινιστικών συλλογικοτήτων και αναλύει τις σύγχρονες φεμινιστικές προσεγγίσεις και διεκδικήσεις, μεταξύ των οποίων: η ανάγκη αναγνώρισης της ευαλωτότητας, της αμοιβαιότητας και της αλληλεξάρτησης και της ανάγκης για φροντίδα και κοινωνική αλληλεγγύη, οι σύγχρονες θεωρήσεις για την κοινωνική αναπαραγωγή, αλλά και οι συμπεριληπτικές αναλύσεις που αμφισβητούν την αποκλειστική επικέντρωση στις έμφυλες διαφορές και συνέπειες της κρίσης σε άνδρες και γυναίκες και, στο πλαίσιο μιας διαθεματικής προσέγγισης, εξετάζουν και άλλους παράγοντες όπως η ηλικία, η γεωγραφία, η αναπηρία, η φυλή/ εθνότητα, το προσφυγικό/ μεταναστευτικό καθεστώς, η κοινωνική τάξη καθώς και μια σειρά άλλες δομικές συνθήκες όπως η επισφαλής εργασία, η επισφαλής στέγαση, πολιτικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες, κ.λπ.
Οι συγγραφείς παρουσιάζουν διεξοδικά το φάσμα των διαφορετικών διεκδικήσεων φεμινιστικών συλλογικοτήτων, που περιλαμβάνει αιτήματα όπως η εστίαση στη ζωή και σε έργα βιοτικής στήριξης (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, κοινωνική πρόνοια, παραγωγή και διανομή τροφίμων, κ.λπ.), η παύση της λειτουργίας μη βασικών επιχειρήσεων για να εξοικονομηθεί υγειονομικό υλικό και να αναδιαρθρωθεί η παραγωγή με στόχο την παραγωγή υλικού για την αντιμετώπιση του κορονοϊού και την προστασία των εργαζόμενων φροντιστριών/-στών, καθώς και η αποεμπορευματοποίηση προκειμένου η υγεία και η εκπαίδευση να είναι προσιτές σε όλες και σε όλους, καθώς και τους στόχους που τίθενται, όπως η μη ενίσχυση της ευαλωτότητας, η μη ένταση των υφιστάμενων ανισοτήτων και η διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χωρίς εξαιρέσεις.
Καταλήγοντας δε, η Α. Βουγιούκα και η Μ. Λιάπη αναδεικνύουν το γεγονός ότι στο πλαίσιο της πανδημίας «αποκαλύπτεται η αποτυχημένη κεντρικότητα της ατομικής ελευθερίας και της ατομικής υπευθυνότητας στον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και τις συναρτώμενες με αυτόν ιδεολογίες. Η σχεσιακότητα, βιωμένη εμπειρικά κατά κύριο λόγο από τις γυναίκες και τα υποκείμενα εκείνα που αναλαμβάνουν την φροντίδα και την έγνοια των άλλων, δηλαδή το «σκέφτομαι σχεσιακά», αναγνωρίζεται ως βιο-κοινωνική μας συνθήκη.
Η ανάδειξη μιας ηθικής και πολιτικής της φροντίδας που παίρνει σοβαρά υπόψη την, σε πολλαπλά επίπεδα, συγκρότηση και επιτέλεση της σωματικότητας, οδηγεί στη συνειδητοποίηση μιας μη φροντιστικής δημοκρατίας (careless democracy)». Με αυτή δε την έννοια κάνουν λόγο για μια «συμμαχία για μια «βιοπολιτική από τα κάτω», [που] ανοίγ[ει] το δρόμο σε μια ριζοσπαστική απόκριση σε αυτήν την κρίση. Και για δράση στη βάση της αναγνώρισης των συνθηκών αλληλεξάρτησής μας, και επομένως της ανάδυσης της εμπρόθετης δράσης μας προκειμένου να αγωνιστούμε για τις ίδιες τις κοινωνικές προϋποθέσεις της ύπαρξης, που σήμερα δέχονται αμείλικτη πολιτική και οικονομική επίθεση».
Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ανάλυση παρακάτω (ή στο σύνδεσμο):
