Εγώ και η κόρη μου μπαίνουμε στο σκηνικό:

Η κόρη μου σπεύδει να πάρει όχι ένα, ούτε δυο, αλλά τρία μπαλόνια από τον Άι Βασίλη. Τα παίρνει και με συνωμοτικό ύφος, σουφρώνοντας τα φρύδια της, με ρωτάει:

- Είναι ο πραγματικός Άι Βασίλης ή… ο ψεύτικος;

- Ο ψεύτικος.

Το πρόσωπό της φωτίστηκε και αναφώνησε θριαμβευτικά:

- Το είχα καταλάβει!

Η κόρη μου, κοντά στα πέντε πλέον, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι ο καλύτερος δρόμος προς την αλήθεια δεν είναι οι κατασκευασμένες βεβαιότητες αλλά οι αμφιβολίες. Θα ήθελε ίσως να πιστέψει στο παραμύθι που της σερβίρουν για τον κοιλαρά γενειοφόρο που «χαρίζει» παιχνίδια, αλλά από την άλλη, αυθόρμητα, αμφιβάλλει για την ύπαρξή του. Ο σκοπός της αμφιβολίας δεν είναι η αναζήτηση ενός «γυμνού» κόσμου αποστερημένου από κάθε φαντασίωση, αλλά η αναζήτηση της χαράς της ζωής και της επικοινωνίας με τους άλλους χωρίς να χρειάζονται τόσο εξόφθαλμα κατασκευασμένες ψευδείς οντότητες.

Στο σωστό δρόμο βρίσκεται η μικρή Ισαβέλλα.