Ζούμε αυτό που είχαν περιγράψει στα βιβλία τους, δύο γκουρού της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, με τη «Μεγάλη Σκακιέρα», και ο Χένρι Κίσινγκερ, με την «Παγκόσμια Τάξη». Εν ολίγοις, και οι δύο συμφωνούσαν πως η αναπόφευκτη αναμέτρηση με την Κίνα, που δεν ανακόπτεται με ειρηνικά μέσα, απαιτεί πρώτα τον περιορισμό της Ρωσίας μέχρι πλήρους υποταγής.

Ο Μπάιντεν ανέλαβε τελικά την ευθύνη, πριν η Κίνα γίνει εξίσου ισχυρή και στρατιωτικά. Όταν οι Αμερικανοί διαθέτουν 823 στρατιωτικές βάσεις σε 163 χώρες του κόσμου (!), γιατί να μην εκμεταλλευτούν αυτό το δαπανηρό πλεονέκτημα; Πριν ακόμη τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Ουάσιγκτον, έχοντας επικεντρωμένη την προσοχή της στον έλεγχο της Κίνας, είχε προϋπολογίσει για το Πεντάγωνο 7,3 τρισεκατομμύρια δολάρια (!) για την επόμενη δεκαετία σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς.

Μα δεν τα γνωρίζουν αυτά στη Μόσχα και στο Πεκίνο; Ασφαλώς και τα γνωρίζουν, γι' αυτό άλλωστε, στις αρχές της εβδομάδας, Κίνα και Ρωσία έστειλαν μήνυμα, πραγματοποιώντας κοινή αεροπορική άσκηση με στρατηγικά βομβαρδιστικά κοντά στον εναέριο χώρο της Ιαπωνίας, ενώ στο Τόκιο συνεδρίαζαν οι ηγέτες της Quad, δηλαδή των ΗΠΑ, της Ινδίας, την Αυστραλίας και της Ιαπωνίας, με θέμα την περιφερειακή ασφάλεια.

Και δυστυχώς το πεδίο της παγκόσμιας αναμέτρησης είναι και πάλι η Ευρώπη, με πολιτικές ηγεσίες δειλές και φοβισμένες, να αναλαμβάνουν ένα κόστος που δεν μπορεί να υπολογιστεί. Μάλιστα ο φιλελεύθερος υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας Ρόμπερτ Χάμπεκ, από το Νταβός, προειδοποίησε πως «υπάρχει κίνδυνος να αποσταθεροποιηθεί ο κόσμος, εάν οι τρέχουσες κρίσεις -κυρίως η ενεργειακή και η επισιτιστική- δεν επιλυθούν γρήγορα».

Από την αρχή του χρόνου, ο δείκτης CRB, ο οποίος περιλαμβάνει τις τιμές 19 εμπορευμάτων (ενέργεια, μέταλλα και γεωργικά προϊόντα), έχει εκτιναχθεί περισσότερο από 33% και σχεδόν 54% σε διάστημα ενός έτους.

Και ποια ήταν η πρότασή του κ. Χάμπεκ; Περισσότερες κυρώσεις, περισσότερα όπλα στον Ζελένσκι! Γνωρίζει κανείς κάποια χώρα που ηττήθηκε και παραδόθηκε από σκληρές και παρατεταμένες κυρώσεις; Παραδόθηκαν η Κούβα, το Ιράν, η Βενεζουέλα ή η Βόρεια Κορέα;

Χαρακτηριστική ήταν η απάντηση του πρώην ηγέτη της Γερμανικής Αριστεράς Όσκαρ Λαφοντέν: «Πυροβολούμε τα πόδια μας και οι ΗΠΑ μάλλον γελούν μαζί μας, επειδή δεν επηρεάζονται σχεδόν καθόλου από τις κυρώσεις. Μπορούν τώρα να πουλήσουν περισσότερο υγρό αέριο στην Ευρώπη και η βιομηχανία όπλων τους ανθεί». Οι κοινωνικοί πόροι θα περικοπούν υπέρ των εξοπλισμών και οι δαπάνες ενέργειας θα αυξηθούν κατακόρυφα, με τραγικές συνέπειες στην παραγωγή και τα εισοδήματα των νοικοκυριών.

Οπότε τι; Να αναμένουμε την κλιμάκωση αυτού του πολέμου; Αν συνεχιστεί, «δεν θα αφορά πλέον την ελευθερία της Ουκρανίας, αλλά έναν νέο πόλεμο εναντίον της ίδιας της Ρωσίας», είπε ο Κίσινγκερ στην Daily Mail. Και προειδοποίησε ότι «αν η Ρωσία αποξενωθεί εντελώς από την Ευρώπη, θα αναζητήσει μια μόνιμη συμμαχία αλλού. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε διπλωματικές αποστάσεις οι οποίες θα μας φέρουν δεκαετίες πίσω».

Και αυτό που φοβάται ο Κίσινγκερ ήδη συμβαίνει. «Τώρα το κέντρο της παγκόσμιας ανάπτυξης έχει μετατοπιστεί στην Ευρασία. Αυτή τη στιγμή, έχουμε το πιο εκτεταμένο δίκτυο συνεργασιών στην ευρασιατική περιοχή. Πρέπει να βασιστούμε σε αυτούς για την περαιτέρω ανάπτυξη της χώρας μας, τις μεταφορικές, διαμετακομιστικές και υλικοτεχνικές της δυνατότητες» δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ.

Και αν το σενάριο για την υποταγή και τον περιορισμό της Ρωσίας αποτύχει; Τα αμερικανικά κέντρα μιλούν πλέον ανοιχτά για δύο κόσμους. Συγκεκριμένα η υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τζάνετ Γέλεν έβαλε μια καινούργια λέξη στο τραπέζι, γι’ αυτή τη μετα-νεοφιλελεύθερη εποχή: «friend-shoring». Δηλαδή ένα δίκτυο έμπιστων προμηθευτών από φιλικές χώρες που προσφέρουν πολλαπλούς ανεξάρτητους εφοδιαστικούς δρόμους!

Πώς λοιπόν η Δύση, στην οποία συγκεντρώνεται το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού, θα κυριαρχήσει, χωρίς τις μεγάλες αγορές της Ασίας εκεί που ζει και εργάζεται το 59% των ανθρώπων; Και αν αυτό δεν δουλέψει, τι ακολουθεί; Ποιο είναι το μήνυμα από την αδιαλλαξία της Δύσης για πολιτική λύση; Η πυρηνική σύγκρουση;