Η Ευρώπη στέκεται στην άκρη του γκρεμού, κοιτάζοντας μέσα στην Άβυσσο. Οι πολιτικές λιτότητας, οδηγούν τους λαούς της Ευρώπης στην φτώχεια, απειλούν την δημοκρατία, και κατεδαφίζουν το κοινωνικό μας μοντέλο. Η οξεία ανθρωπιστική κρίση, διαλύουν τις χώρες που επηρεάζονται πιο έντονα από την κρίση ενώ διευρύνοντας τις ανισότητες,  θέτουν την κοινωνική συνοχή σε κίνδυνο, ενώ τις γυναίκες και τους νέους ανθρώπους η κρίση τους επηρεάζει πιο έντονα.

Μία Ευρωπαική ελίτ που δεν έχει εκλεγεί, χρησιμοποιεί όλο και πιο αυταρχικές μεθόδους για να υπερασπιστεί ένα αποτυχημένο νεοφιλελεύθερο σύστημα-παρόλη την διάχυτη αντίσταση και διαμαρτυρία. Η δημοκρατία και η ειρήνη είναι υπό απειλή, ενώ ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο εθνικισμός και ο φασισμός και οι διακρίσεις(ομοφοβία, σεξισμός..) είναι σε άνοδο. Η κρίση βαθαίνει κάθε μέρα και το ρίσκο της διάλυσης της Ευρωπαικής Ένωσης, δεν μπορεί πλέον να αρνείται.

Οι πιο επείγουσα προτεραιότητα, είναι να ξαναχτίσουμε την Ευρώπη και  να αποκαταστήσουμε την Δημοκρατία. Οι Ευρωπαικοί οργανισμοί και οι κυβερνήσεις, ασκώντας εξουσία για λογαριασμό των χρηματοπιστωτικών αγορών που καταπατούν την λαϊκή κυριαρχία, πρέπει να επανανοηματοδοτηθούν . Το δημόσιο συμφέρον, πρέπει να επικρατήσει και η ισότητα και η δικαιοσύνη να διασφαλιστούν.  Βασίζουμε τις απαιτήσεις μας για μία δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική και φεμινιστική Ευρώπης σε αυτές τις αρχές, στην αλληλεγγύη των λαών της Ευρώπης.

Ι) Να τελειώσουμε την σκλαβιά του χρέους

Το δημόσιο χρέος προέρχεται από οικονομικές και πολιτικές επιλογές που βρίσκονται ακόμη στην ατζέντα των Ευρωπαϊκών οργανισμών και των κυβερνήσεων. Για δεκαετίες, οι σκόπιμες και ακραίες φορολογικές πολιτικές που έχουν επιλεχθεί, πλούτισαν μία μικρή μειοψηφία, και αύξησαν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων. Δημόσιοι φορείς και το δημόσιο χρήμα, έχουν διασώσει αναρίθμητες τράπεζες. Οι πολιτικές λιτότητας, έχουν «στεγνώσει» το είσοδημα των νοικοκυριών και των μικρών επιχειρήσεων, και έχουν κάνει την ύφεση χειρότερη. Ιδιωτικές τράπεζες, έχουν δανειστεί σε φτηνούς συντελεστές άλλα απαιτούν την ίδια στιγμή, υψηλά επιτόκια από τους δανειολήπτες, τα δημόσια οικονομικά είναι σε πολλές περιπτώσεις στιγματισμένα από την διαφθορά, και την συμπαιγνία μεταξύ των εκλεγμένων αντιπροσώπων και των ιδιωτικών συμφερόντων. Τα μέτρα που πάρθηκαν από τους Ευρωπαικούς Οργανισμούς και τις κυβερνήσεις, είναι σχεδιασμένα για να αναγκάσουν τους ανθρώπους να πληρώσουν για αυτό το χρέος. Άλλα κομμάτι αυτού του χρέους, θα μπορούσε να θεωρηθεί παράνομο από την στιγμή που έχει συσσωρευθεί,  χωρίς γνώμονα το κοινό καλό, και τώρα είναι ξεκάθαρο ότι πολλές χώρες, δεν θα είναι ποτέ σε θέση να ξεπληρώσουν το χρέος τους.

Επιπλέον σε πολλές χώρες, το ιδιωτικό σε αντίθεση με το εθνικό χρέος, έχει προκληθεί από τον δανεισμό των νοικοκυριών, που επιθετικά προωθείται από τον χρηματοπιστωτικό τομέα και τις κυβερνήσεις ώστε να αντισταθμιστεί η στασιμότητα των πραγματικών μισθών.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα προέχουν της εξυπηρέτησης του χρέους, οι ανθρώπινες ανάγκες πάνω από τα κέρδη! Επειγόντως απαιτούμε Πανευρωπαϊκά μέτρα που θα ελευθερώσουν τους Ευρωπαϊκούς λαούς από την πίεση των χρηματοπιστωτικών αγορών και τις αδικίες της λιτότητας και αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας. Για τους σκοπούς αυτούς, δημοσιονομικές, φορολογικές και νομισματικές πολιτικές πρέπει να τροποποιηθούν ώστε να ελευθερώσουν τους Ευρωπαϊκούς λαούς από τις μελλοντικές παγίδες χρέους.

Τα κοινά και επείγοντα αιτήματά μας: 

1.Άμεση ακύρωση των «μνημονίων» που έχουν επιβληθεί από την τρόικα στις υπερχρεωμένες χώρες. Στη συνέχεια επιλεκτική ακύρωση εκείνου του μέρους του δημόσιου χρέους, που πρέπει να καλύπτεται νόμιμα από ιδιωτικές τράπεζες, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και το πλουσιότερο τμήμα του πληθυσμού. Τα ποσά που πρέπει να ακυρωθούν πρέπει να καθοριστούν δημοκρατικά από χώρα σε χώρα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο λογιστικός έλεγχος του χρέους μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο.

2.Η πληρωμή του υπολοίπου θα πρέπει να συναρτάται με το σεβασμό της οικονομικής ανάπτυξης και της οικολογική μετάβαση, των κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων, της ενίσχυσης των δημόσιων υπηρεσιών και της μείωσης της ανεργίας και της φτώχειας.

3.Μια εφάπαξ εισφορά του πλούτου που στοχεύει στο πλουσιότερο τμήμα του πληθυσμού θα πρέπει να δηλώνεται. 

4.Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – και άλλα δημόσια ευρωπαϊκά τραπεζικά ιδρύματα – πρέπει να χορηγεί απευθείας δάνεια σε κράτη με χαμηλά επιτόκια και υπό δημοκρατικό έλεγχο, χωρίς τους όρους που επιβάλλονται από νεοφιλελεύθερα «μεταρρυθμιστικά» μέτρα. Η κερδοσκοπία στα δημόσια ομόλογα θα πρέπει να απαγορεύεται και τα κράτη να αποτρέπουν το δανεισμό σε πολύ υψηλότερα ποσοστά από ό, τι πληρώνουν τα ίδια. 

ΙΙ) Για μια οικολογική και κοινωνική Ευρώπη: κατάργηση της λιτότητας! 

Σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα στον Νότο, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και οι κυβερνήσεις επιβάλλουν σκληρές πολιτικές λιτότητας, δήθεν για λόγους μείωσης του χρέους. Ολόκληροι πληθυσμοί είναι υπερχρεωμένοι, οι δημόσιες δαπάνες περικόπτονται δραματικά σε πολλούς σημαντικούς τομείς, πολύτιμες επενδύσεις στον τομέα της έρευνας ή βιομηχανικές δραστηριότητες που θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν προς μια κοινωνική και οικολογική μετάβαση υποβαθμίζονται.

Πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται από τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και τις κυβερνήσεις δημιουργούν ένα φαύλο κύκλο, καταστρέφουν οικονομίες, δημιουργούν μεγαλύτερα ελλείμματα, χρέη και ανεργία και εντείνουν την οικολογική κρίση. Εν τω μεταξύ, μια μικρή μειοψηφία συνεχίζει να πλουτίζει. 

Τώρα, περισσότερο από το μισό ευρωπαϊκό πλούτο ανήκει στο 10% του πληθυσμού. Οι παρούσες πολιτικές αποσκοπούν στην πραγματικότητα στη διατήρηση των ανισοτήτων αυτών, καθώς και το νεοφιλελεύθερο μοντέλο, το οποίο καταστρέφει τον πλανήτη και υπονομεύει τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα. 

Διεκδικούμε την πλήρη ανατροπή αυτών των πολιτικών, και ένα διαφορετικό κοινωνικό μοντέλο που θα διασφαλίζει την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα, την δίκαιη κατανομή του πλούτου, την οικολογική βιωσιμότητα και την προστασία των αγαθών. 

Τα κοινά και επείγοντα αιτήματά μας:

1.Κατάργηση της λιτότητας τώρα: οδηγεί την Ευρώπη βαθύτερα στην ύφεση. Ακύρωση ή άσκηση βέτο στις συνθήκες και στους κανονισμούς που τη στηρίζουν, όπως το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που είναι τώρα υπό συζήτηση, το σύμφωνο δημοσιονομικής σταθερότητας, τη δεύτερη δέσμη οικονομικής διακυβέρνησης, τον κανονισμό για την παρακολούθηση και τον έλεγχο των προϋπολογισμών ή το Σύμφωνο για την Ανταγωνιστικότητα που είναι σήμερα υπό διαπραγμάτευση .... Η δημοσιονομική πολιτική θα πρέπει να παραμείνει μια δημοκρατική επιλογή.

2.Διασφάλιση της φορολογικής δικαιοσύνης με ένα δίκαιο, μόνιμο και προοδευτικό σύστημα φορολόγησης για τα έσοδα, τον πλούτο και τα κέρδη των επιχειρήσεων με αποτελεσματικά ελάχιστα ποσοστά σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Η αύξηση των φόρων κατανάλωσης θα πρέπει να παγώσει (ΦΠΑ, κλπ ...), οι φορολογικοί παράδεισοι να απαγορευτούν και να ενισχυθούν τα μέτρα κατά της απάτης, της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής

3.Ανάπτυξη δημόσιων και σε ευρωπαϊκό επίπεδο επενδυτικών προγραμμάτων για την κοινωνική και οικολογική μετάβαση βασισμέη στη βιομηχανική και γεωργική πολιτική που αντιμετωπίζει την οικολογική κρίση, καθώς και την ανάγκη να δημιουργηθούν εκατομμύρια ποιοτικές θέσεις εργασίας. Αυτά τα προγράμματα θα απαιτούν στήριξη σε οικολογικά βιώσιμες και κοινωνικά χρήσιμες δραστηριότητες του δημόσιου συμφέροντος (ενεργειακή μετάβαση, μέσα μαζικής μεταφοράς, επισιτιστική κυριαρχία, ψηφιακή τεχνολογία ...), ενώ ταυτόχρονα θα μειώνουν τις στρατιωτικές δαπάνες και κοινωνικά και οικολογικά επιβλαβή έξοδα. Ο προϋπολογισμός της Ε.Ε. θα πρέπει να αναπροσανατολιστεί προς αυτή την κατεύθυνση.

4.Ενίσχυση και ανάπτυξη των κοινωνικών και οικολογικών αγαθών, επαναπροσδιορισμός και ανάπτυξη των δημόσιων υπηρεσιών (συμπεριλαμβανομένων της υγείας, της εκπαίδευσης, της ανατροφής των μικρών παιδιών, των μεταφορών και της ενέργειας, του νερού, των πληροφοριών και του πολιτισμού, της δημόσιας στέγασης ...). Οι υπηρεσίες αυτές θα πρέπει να είναι υπό δημοκρατική διαχείριση και υπό συνεργατική ή δημόσια ιδιοκτησία.

ΙΙΙ) Δικαιώματα για όλους: όχι στη φτώχεια και την επισφάλεια! 

Οι πολιτικές λιτότητας επιτίθενται στα οικονομικά και κοινωνικά μας δικαιώματα και την κοινωνική προστασία. Μπορούν να οδηγήσουν σε πτώση του βιοτικού επιπέδου, και σε ορισμένες χώρες σε οξεία ανθρωπιστική αγωνία. Οι συνέπειες είναι μαζική ανεργία, υποβάθμιση των συνθηκών διαβίωσης και εργασίας, λεηλασία της υπαίθρου καθώς και επιτάχυνση των οικολογικών καταστροφών. 

Στο πλαίσιο της κρίσης, οι πολιτικές αυτές προχωρούν τώρα ακόμη περισσότερο. Επιτίθενται στα εργασιακά δικαιώματα και στο ρόλο των συνδικάτων, κυρίως στην ικανότητα τους να οργανώνονται και να διαπραγματεύονται συλλογικά. Επιβάλλουν την ανταγωνιστικότητα ως αρχή για να διασπούν τους ανθρώπους, αυξάνουν τα κέρδη, επιτίθενται στην κοινωνική προστασία και στοχεύουν στην εμπορευματοποίηση και χρηματιστικοποίηση όλων των πτυχών της φύσης.

Ανάμεσα σε επισφαλείς εργαζόμενους, οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή: πλήττονται ιδιαίτερα από τις επιθέσεις στα εργασιακά δικαιώματα. Επίσης, είναι υποχρεωμένες να πληρώνουν με μη αμειβόμενη εργασία φροντίδας την κατεδάφιση των δημόσιων υπηρεσιών. Αυτές οι πολιτικές θίγουν τους ανθρώπους που ζουν επισφαλώς ακόμα πιο έντονα, όπως τους συνταξιούχους, τους άνεργους/ες και τους μετανάστες/τριες. Μια ολόκληρη γενιά νέων στην Ευρώπη υποβάλλεται σε πρωτοφανή κοινωνική παρακμή. 

Επιβεβαιώνουμε ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να απολαμβάνει αποτελεσματικά δημοκρατικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά δικαιώματα, με μια δουλειά και ένα εισόδημα επαρκές για μια αξιοπρεπή ζωή. 

Τα κοινά και επείγοντα αιτήματά μας:

1.Επαναφορά του δικαιώματος της συλλογικής διαπραγμάτευσης και το δικαίωμα της συλλογικής δράσης. Αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων που απειλούνται από τα πακέτα λιτότητας. Σεβασμός στα κριτήρια της ΔΟΕ, όπου δεν εφαρμόζονται. Τέλος στην επισφαλή εργασία.

2.Τέλος στο κοινωνικό και μισθολογικό ντάμπινγκ στην Ευρώπη, με την οικοδόμηση ενός κοινού εδάφους συλλογικών εγγυήσεων, και με τη διασφάλιση της ανοδικής εναρμόνισης των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης προς το υψηλότερο επίπεδο των υφιστάμενων κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένης της στέγασης και της υγειονομικής περίθαλψης 

3.Προστασία του δικαιώματος στην αξιοπρεπή στέγαση για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και γενικά για όλους τους ανθρώπους. Απαγόρευση εξώσεων και πλειστηριασμών από ιδιωτικές κατοικίες και διαμερίσματα που θεσπίστηκαν κατά των ιδιοκτητών που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους. 

4.Αύξηση των μισθών, θέσπιση ενός επαρκούς ελάχιστου εισοδήματος για μια αξιοπρεπή ζωή, και ένα επαρκές ελάχιστο μισθό που καθορίζεται από το νόμο ή δεσμευτική συλλογική σύμβαση σε κάθε χώρα. 

5.Επιβολή ισότητας στους μισθούς, στις συντάξεις και στην εξέλιξη της σταδιοδρομίας των γυναικών και των ανδρών. Απαγόρευση των διακρίσεων στο χώρο εργασίας λόγω φύλου, εθνοτικής καταγωγής, εθνικότητας ή σεξουαλικού προσανατολισμού.

6.Μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μείωση των μισθών και εξασφάλιση μιας δίκαιης κατανομής της απλήρωτης εργασίας φροντίδας Προώθηση της εργασίας για όλους με αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Η μισθολογική διαφορά στην ίδια εταιρεία δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το 10 προς 1. 

7.Απαγόρευση περικοπών θέσεων εργασίας που έχουν ως σκοπό την αύξηση των κερδών ιδιωτικών εταιρειών.

IV) Για μια δημοκρατική οικονομία:  οι τράπεζες στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος

Η κατάρρευση του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος το 2008 δεν ήταν ένα ατύχημα, αλλά κυρίως μια άμεση συνέπεια της χρηματοδότησης που εξυπηρετούν αποκλειστικά τους μετόχους και τους κερδοσκόπους εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι κυβερνήσεις έχουν επιτρέψει και ενθαρρύνει αυτό το σύστημα με το να συναινούν σε κάθε απαίτηση του χρηματοπιστωτικού τομέα. Πολλά δημόσια ή συνεταιριστικά πιστωτικά ιδρύματα, που είχαν διατεθεί παλιότερα για τη χρηματοδότηση χρήσιμων περιφερειακών δραστηριοτήτων, έχουν ιδιωτικοποιηθεί. 

Οι κυβερνήσεις ανταποκρίθηκαν στην κρίση κάνοντας ένεση δισεκατομμυρίων ευρώ για διασώσεις τραπεζών σε βάρος των φορολογούμενων και προσέφεραν στην οικονομική βιομηχανία με εγγυήσεις χωρίς όρους, ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο τις ιδιωτικές τράπεζες ακόμη περισσότερο. 

Οι τράπεζες πρέπει να εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, την κοινωνία και το περιβάλλον: από τώρα και στο εξής, τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και οι κυβερνήσεις πρέπει να λάβουν όλα τα αναγκαία μέτρα για τον τερματισμό της δυσανάλογης ισχύος των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένης της αυστηρής ρύθμισης ή/και του δημόσιου και δημοκρατικού ελέγχου των τραπεζών.

Τα κοινά και επείγοντα αιτήματά μας:

1.Σπάσιμο τραπεζών που είναι «πολύ μεγάλες για να αποτύχουν», ιδίως μέσω του διαχωρισμού των εμπορικών και επενδυτικών τραπεζών. 

2.Εξετάστε τις δυσανάλογες εγγυήσεις που χορηγήθηκαν στην ιδιωτική χρηματοδότηση και ασκείστε δημόσιο έλεγχο στις πτωχεύσεις τραπεζών, για να αποφευχθούν οι αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομική δραστηριότητα.

3.Επιβολή ισχυρών και εκτελεστικών κανονισμών ώστε τα πιστωτικά ιδρύματα, να μπορούν να προσανατολιστούν προς κοινωνικές, οικολογικές, οικονομικές δραστηριότητες που δημιουργούν θέσεις εργασίας προς όφελος της κοινωνικής ανάπτυξης.

4.Δώστε προτεραιότητα και κίνητρα για συλλογική ιδιοκτησία συνεργασίας δημόσιων πιστωτικών συστημάτων, υπό αποτελεσματικό κοινωνικό έλεγχο.

5.Απαγορέψτε την χρήση φορολογικών παραδείσων. Κηρύχτε παράνομες τις τραπεζικές πρακτικές και κάθε μορφή που δεν εμφανίζεται στον ισολογισμό. Φόρος χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και αποκαταστήστε όπου είναι αναγκαίο, τον έλεγχο των κεφαλαίων. Επιβάλλετε την διαφάνεια και καταργήστε το τραπεζικό απόρρητο.

Ξεσηκωθείτε για τη δημοκρατία!

Με το πρόσχημα της κρίσης, οι τρέχουσες εξελίξεις στην Ευρώπη, είναι η πιο σοβαρή άρνηση δημοκρατίας, που η ήπειρος γνώρισε από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν είναι μόνο ο δημοκρατικός διάλογος που σιώπησε, άλλα ο διαχωρισμός που ενθαρρύνετε μεταξύ πολιτών και μεταξύ χωρών. Το προβλέψιμο αποτέλεσμα είναι η άνοδος των ακροδεξιών και φασιστικών κινημάτων, με την λαική δυσαρέσκεια να κατευθύνεται εναντίον των μεταναστών ή άλλων Ευρωπαϊκών λαών. Η αναχαίτιση της λιτότητας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας είναι οι όροι για να ηττηθούν αυτά τα κινήματα. Τα κύρια θύματα αυτών των πολιτικών είναι οι πιο ευάλωτοι και ανυπεράσπιστοι Ευρωπαίοι. Υποφέρουν από τις συνέπειες των χρηματοπιστωτικών αγορών και την κυριαρχία των εταιριών, την κατάρρευση των Ευρωπαϊκών Θεσμών και των κυβερνήσεων και των εν λόγω συμφερόντων. Η υπεράσπιση της δημοκρατίας πρέπει να είναι η υψηλότερη και πιο άμεση προτεραιότητά μας. Εναλλακτικές λύσεις υπάρχουν : Ευθύνη μας είναι να αλλάξουμε τον συσχετισμό δύναμης ώστε να τις εφαρμόσουμε και να αποκαταστήσουμε την πραγματική κοινωνική δημοκρατία και λαική κυριαρχία.

Γιατί θέλουμε δημοκρατικές κυβέρνηση, όχι τεχνοκρατική «διακυβέρνηση». Γιατί θέλουμε πραγματική δημοκρατία και λαική κυριαρχία και όχι αυτόκλητες ηγεσίες της Ευρωπαικής ελίτ. Γιατί αρνούμαστε να βασίσουμε την Ευρωπαική ευημερία στην εκμετάλλευση του λαού,  της φύσης και του υπόλοιπου κόσμου, με μία Ευρώπη που συμβάλλει στις συγκρούσεις και την στρατικοποίηση.Γιατί θέλουμε το τέλος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης των γυναικών, για να σπάσουμε την πατριαρχία.

Είμαστε αποφασισμένοι να χτίσουμε ένα ενωμένο κίνημα, για μία δημοκρατική, κοινωνική, και φεμινιστική Ευρώπη!

Στόχος μας είναι να υποστηρίξουμε και να δυναμώσουμε τους αγώνες των λαών. Οι δυνάμεις μας, συγκλίνουν στο να παλέψουν για τα παραπάνω αιτήματα και για να τα κάνουν πραγματικότητα μέσω εθνικών και Ευρωπαικών δράσεων.

H Εναλλακτική Σύνοδος στην Αθήνα στις 7 και 8 Ιουνίου 2013, θα είναι ένα αποφασιστικό βήμα προς αυτή την κατέυθυνση.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ

ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, 7 και 8 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Ήδη στην ευρωπαϊκή διοργάνωση συμμετέχουν πάνω από 150 συλλογικότητες από όλη την Ευρώπη, ενώ στην Ομάδα Εργασίας της Ελλάδας μέχρι σήμερα συμμετέχουν:

ΑΔΕΔΥ, Αντιφασιστικό Μέτωπο Χολαργού, Άρσις/Δίκτυο κατά της Φτώχιας, Attac, ACT UP – ΔΡΑΣΕ, Αυτόνομη Παρέμβαση, ΓΣΕΕ, Δίκτυο Αλληλεγγύης Κυψέλης, σύλλογος Καρκινοπαθών ΚΕΦΙ Αθηνών, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών, Δημοτική κίνηση Ανοιχτή Πόλη, ΔΙΟΤΙΜΑ, Εργατικό Κέντρο Αθήνας, Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ, Μπαμπέλς, ΟΛΜΕ, Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, Ομοσπονδία Τραπεζοϋπαλλήλων, Παγκόσμια Συμμαχία Εθελοντών, Πολίτες σε δράση, Πανελλαδική Ιατρική Ένωση, Πρωτοβουλία για την προστασία της δημοκρατίας και της Κοινωνίας, Φεμινιστική Πρωτοβουλία για την Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, Ριζοσπαστική Οικολογία, FEANTSA, Greenpeace

Περισσότερες πληροφορίες στο www.altersummit.eu