Και για τη Δημοκρατία, και για τη Δικαιοσύνη, ήταν μια μέρα νίκης η χθεσινή. Επιτέλους οι ναζί θα υποστούν τις συνέπειες των εγκλημάτων που για χρόνια και χρόνια διέπρατταν. Με τη συνδρομή μάλιστα κυβερνητικών κύκλων, οικονομικών κύκλων, αστυνομικών κύκλων, αθλητικών κύκλων, και εν γένει κύκλων, που διέκριναν το ταξικά χρήσιμο εγχειρίδιο μέσα στα φασιστικά σκατά και αίματα. Και παζάρευαν με τους φασίστες, έδιναν δωρεάν μαθήματα πολιτικού σαβουάρ βιβρ στους δολοφόνους, ωραιοποιούσαν το φονικά άσχημο, διέπρατταν πολιτικές και άλλες επενδύσεις στη ναζιστική συμμορία.

Πιο πολύ όμως ήταν μια μέρα νίκης για όσους αρνήθηκαν από την αρχή να παραδεχτούν τη ναζιστική κανονικότητα. Σε στιγμές που συντηρητικοί πολιτικοί και σιωπηρές πλειοψηφίας αντέτειναν νομικισμούς περί πολιτικού κόμματος, ελευθερίας των ιδεών και πράσινα άλογα αστικής δημοκρατίας, αυτοί διαδήλωναν, αποκάλυπταν, κατάγγελλαν. Με επιμονή, υπομονή, πείσμα και άγνοια κινδύνου. Από νησίδες ΜΜΕ, μέσα σε ένα πέλαγος από τσάι και συμπάθεια για τη Χρυσή Αυγή. Αλλά και από το Διαδίκτυο, το πεζοδρόμιο, προσωπικά και συλλογικά μετερίζια, έδιναν καθημερινά τη μάχη τους. Τη μάχη μας.

Εύκολο να λέμε ότι η ελληνική κοινωνία δεν συμφωνούσε με τους ναζί. Γιατί ένα κομμάτι αυτής της κοινωνίας όπλισε με την ψήφο του το χέρι τους. Ένα άλλο κομμάτι δεν συμφωνούσε με τους ναζί, αλλά κατάπιε την προπαγάνδα των δύο άκρων, που ουσιαστικά τους αθώωνε. Και ένα άλλο κομμάτι δεν συμφωνούσε με τους ναζί, αλλά από τον καναπέ του. Αυτή είναι η μαύρη αλήθεια. Όπως αλήθεια είναι και ότι η Αριστερά στο σύνολό της, με τις αντιθέσεις και τις εγγενείς αντιπαλότητες, στάθηκε αποφασιστικά απέναντι στη συμμορία, πολύ πριν το κράτος και η Δικαιοσύνη ξυπνήσουν. Για να φτάσουμε χθες στη συγκίνηση της αντιναζιστικής πανστρατιάς.

Το αίμα του Παύλου. Η Μάγδα όλων μας. Και όσοι κράτησαν αναμμένο το κεράκι τους στο σκότος. Αυτοί μας οδήγησαν στη χθεσινή μέρα. Απλοί άνθρωποι, από τους στίχους του Κατσαρού: Άλλον τον λένε Κωνσταντή κι άλλον Μιχάλη... κι έναν μονάχα δεν θα δεις, τον πιο μικρό, τον πιο πικρό, τον πιο αγαπημένο. Έτσι προχωράει, δυστυχώς, η Ιστορία. Να θυμόμαστε τουλάχιστον. Και να κρατάμε την αξία της επιμονής και στις πιο δύσκολες μέρες...