Πραγματικά γεγονότα, πεποιθήσεις και παραδόσεις από την πλούσια ελληνική ιστορία, που μας συγκινούν σταθερά μέχρι και σήμερα, περιλαμβάνουν συνήθως αγώνες ολίγων κατά των ισχυρών, ηρωισμούς, ευγένεια, σεβασμό στους νεκρούς, σεβασμό στον ιερό Ξένο.

Όταν κάποιοι υπερηφανεύονται σε αυτά αναφέρονται, ωστόσο ενώ τα επικαλούνται, φροντίζουν να τα αμαυρώνουν και να τα αλλοιώνουν.

Οι Έλληνες ξέρουν από πόνο, από αδικία, από κατατρεγμό. Κάποιοι νεοέλληνες που κάνουν καριέρα στο όνομα της ελληνικής ιστορίας και των ηρώων της, δεν ξέρω τι ξέρουν. Δεν ξέρω πώς πάει η μάχη τους για να μπορούν να είναι άνθρωποι. Μια μάχη καθημερινή για τον καθένα μας. Κάποιοι κάπως τα καταφέρνουν, κάποιοι σταματούν να προσπαθούν και κάποιοι άλλοι διαφημίζουν την απανθρωπιά τους.

Στο ναυάγιο των Παξών χάθηκαν 12 άνθρωποι. Τη στιγμή που έγινε γνωστή η είδηση, ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, ήταν σε τηλεοπτικό στούντιο. Την ώρα εκείνη δεν ήταν γνωστό ότι έχουν χαθεί άνθρωποι, αλλά συνήθως σε ναυάγιο σκάφους με μετανάστες το πιθανότερο είναι να υπάρχουν θύματα.

Το πρώτο του σχόλιο, μετά καγχασμού, ήταν ότι οι "επιβαίνοντες ήταν καλά οργανωμένοι και πήραν το 112". Το δεύτερο σχόλιο σε δραματικούς τόνους ήταν ότι "υπάρχει σχέδιο αλλοίωσης της χώρας".

Η αδιαφορία, όχι ενός τυχαίου ακροδεξιού με αυτές τις πεποιθήσεις, αλλά ενός υπουργού φιλελεύθερης κυβέρνησης και βουλευτή για το αν ένα τέτοιο σχόλιο στερείται ανθρωπιάς και προσβάλλει την Ελλάδα, σχετίζεται με κάτι πιο "ιερό": Την προσωπική του ισχύ. Δηλαδή τα ψηφαλάκια.

Και η ψήφος, ακόμα και αν προέρχεται για παράδειγμα από έναν νεοναζί ψηφοφόρο, που μετά την πτώση της εγκληματικής οργάνωσης, αναζητά έκφραση, δεν μυρίζει.

Ο κ. Γεωργιάδης, ξέρει ότι υπάρχει ένα κομμάτι ψηφοφόρων που γέλασε με το πρώτο σχόλιο και επιδοκίμασε το δεύτερο. Σε αυτούς απευθύνεται. Και δεν έχει καμία δυσκολία να αγκαλιάσει όσους πραγματικά αμαυρώνουν τον ελληνικό πολιτισμό, αρκεί να εξασφαλίσει την κατάμαυρη ψήφο τους.