Παντού κυριαρχεί μια αίσθηση του επείγοντος για το ελληνικό ζήτημα. Στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες, στη Φρανκφούρτη, στη Χάγη, στο Βερολίνο. Παντού, εκτός από τα γραφεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον. Οι τεχνοκράτες του Ταμείου, πρώτος και καλύτερος ο -εκ του αποτελέσματος των δύο πρώτων ελληνικών Μνημονίων αποτυχημένος- Πολ Τόμσεν, δεν έχουν λόγο να βιάζονται. Βάζουν τους όρους τους - οι μισοί είναι παράλογοι για την Ελλάδα, οι άλλοι μισοί για τους Ευρωπαίους- στηριγμένοι στις δικές τους προβλέψεις για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και τη βιωσιμότητα του χρέους και λένε “Αποφασίστε”. Είτε τώρα, είτε το Μάιο, όταν θα υπάρχουν τα οριστικά στοιχεία της Eurostat για τα οικονομικά αποτελέσματα της χώρας το 2017 -οπότε “μπορεί να κάνουμε διορθώσεις”, όπως είπε ο Τόμσεν- είτε αργότερα.
Το... χειρότερο που μπορεί να συμβεί στο ΔΝΤ είναι να αναγκαστεί να παραδεχεί ότι κακώς ενεπλάκη με την Ελλάδα και την Ευρώπη γενικότερα, ότι δεν είναι αυτή η δουλειά του και ότι θα συνεχίσει στο εξής -όπως επιμένουν, άλλωστε, πολλές χώρες - μέλη του- να ασχολείται με τη “διάσωση” αναπτυσσόμενων χωρών, όπως έκανε στο παρελθόν. Δουλειά του ΔΝΤ δεν είναι ούτε η ενότητα της Ευρωζώνης, ούτε η συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτε η υπεράσπιση των “ευρωπαϊκών αξιών”, π.χ. της αλληλεγγύης. Οπότε είναι ο μοναδικός παίκτης σ’ αυτό το σκληρό και παράλογο πόκερ με το ελληνικό ζήτημα που δεν έχει τίποτε να χάσει. Καθώς, μάλιστα, ο μεγαλομέτοχος του ΔΝΤ, οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν πια έναν νέο πρόεδρο, ο οποίος δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται να συμβάλει στην επίλυση των ευρωπαϊκών προβλημάτων -αντίθετα, στο Βερολίνο πιστεύουν ότι θεωρεί αντίπαλο την Ευρωζώνη και τη Γερμανία-, τα όποια περιθώρια ευελιξίας του Ταμείου συρρικνώνονται.
Συνεπώς, η μπάλα είναι στο γήπεδο των Ευρωπαίων. Εδώ και μήνες. Και δεν ξέρουν τι να την κάνουν. Κυρίως η γερμανική κυβέρνηση -ή έστω ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε- που γαντζώνεται από το θέσφατο “Χωρίς το ΔΝΤ δεν γίνεται”. Και δεν θέλει να ακούσει το αυτονόητο που ξεστόμισε επιτέλους χθες ο επίσης Γερμανός και ομοϊδεάτης του επικεφαλής της ευρωομάδας των Συντηρητικών Μάνφρεντ Βέμπερ: ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να είσαι υπέρ του ΔΝΤ και κατά του κουρέματος του ελληνικού χρέους. Αυτό έχουν αρχίσει να το αντιλαμβάνονται όλο και περισσότεροι στον κυβερνητικό συνασπισμό του Βερολίνου -για οικονομικά “βουντού” κατηγόρησε, μάλιστα, ο Γκάμπριελ τον Σόιμπλε σε σχέση με τα πλεονάσματα που απαιτεί από την Ελλάδα-, αλλά ακόμη τον αφήνουν να καθορίζει το παιχνίδι. Και να επιμένει σε επικίνδυνα αδιέξοδα. Για όλους.
