to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Άλλο η κυβέρνηση, άλλο η εξουσία...

Τους συναντάς καθημερινά, παντού. Τους καλούς φίλους που γκρινιάζουν. Ότι ο Τσίπρας δεν έκανε εκείνο, ότι ο Τσίπρας δεν κάνει το άλλο, ότι καθυστερεί σε τούτο και σε κείνο, ότι δεν έχουμε δει και μεγάλες διαφορές από τα πριν, ότι άλλα περιμέναμε, σε άλλα ελπίσαμε και επενδύσαμε.


Όποιοι θεωρούν πως ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλαν (και μπορούσαν), μέσα σε δύο χρόνια, να τ’ αλλάξουν όλα, μάλλον είναι αθεράπευτα αιθεροβάμονες. Ότι μπορούσαν, ας πούμε, από τον Ιανουάριο του 2015 ώς τα σήμερα, να διορθώσουν τα στραβά και τ’ ανάποδα των σαράντα τόσων μεταπολιτευτικών χρόνων. Και παράλληλα να χτίσουν καινούργιες δομές, κατά τις ιδεολογικές και προγραμματικές τους αρχές. Ή, έστω, ότι μπορούσαν να διορθώσουν στο άψε-σβήσε τις αμαρτίες των πέντε μνημονιακών χρόνων που προηγήθηκαν. Ε λοιπόν, δεν μπορούσαν. Γιατί, απλώς, δεν γινόταν. Με τίποτα...

Τους συναντάς καθημερινά, παντού. Τους καλούς φίλους που γκρινιάζουν. Ότι ο Τσίπρας δεν έκανε εκείνο, ότι ο Τσίπρας δεν κάνει το άλλο, ότι καθυστερεί σε τούτο και σε κείνο, ότι δεν έχουμε δει και μεγάλες διαφορές από τα πριν, ότι άλλα περιμέναμε, σε άλλα ελπίσαμε και επενδύσαμε. Και, ασφαλώς, σε κάποια (ίσως σε πολλά) πράγματα έχουν δίκιο οι γκρινιάρηδες φίλοι. Σε άλλα, στα περισσότερα, έχουν άδικο. Ιδίως εκεί που αναφέρονται στη μεγάλη εικόνα, στη γενική μορφολογία του δημόσιου βίου. Για την οποία φαίνεται ότι περίμεναν να έχουν έρθει ήδη τα πάνω-κάτω. Και έχουν άδικο επειδή, πρώτα πρώτα, υποτιμούν και παραγνωρίζουν τα πολλά και πολύ σημαντικά που έχουν γίνει και γίνονται. Προς την κατεύθυνση της εν γένει εξυγίανσης και του εκσυγχρονισμού της πολιτικής ζωής και των κοινωνικών δομών. Και επιπλέον, και κυρίως, επειδή θεωρούν ότι μπορούσαν ίσως να έχουν γίνει όλα ή τα περισσότερα, μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια. Ενώ είναι παραπάνω από βέβαιο πως η κυβερνώσα Αριστερά βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά από την εξουσία. Οι δομές της οποίας, ίδιες κι απαράλλαχτες όπως χτίστηκαν δεκαετίες τώρα, παραμένουν «επιφυλακτικές» αν όχι ευθέως εχθρικές προς την κυβέρνηση. Και, σε κάθε περίπτωση, μη συνεργάσιμες.

Και τι κάνει επ’ αυτού ο Τσίπρας;, θα ρωτήσουν οι επειγόμενοι φίλοι. Γιατί δεν τους βάζει όλους στη θέση τους, γιατί δεν τ’ αλλάζει όλα; Μα επειδή, απλώς, δεν μπορεί, δεν γίνεται. Επειδή θέλει χρόνο αυτή η ιστορία. Επιτέλους, ο Τσίπρας δεν ανέβηκε στο Μαξίμου με επανάσταση. Ώστε να προχωρήσει άμεσα σε ριζικές ανατροπές. Αλλά με τον δημοκρατικό τρόπο, μέσω εκλογών. Είναι, επομένως, υποχρεωμένος να σεβαστεί τους κανόνες και τις διαδικασίες της Δημοκρατίας. Και τους ρυθμούς της, τους όσο βραδείς. Και με το όποιο κόστος...

Χθες και σήμερα

Ε λοιπόν, σ’ αυτά τα δύο χρόνια από τον Ιανουάριο του 2015, έχουν ήδη γίνει πολλά, εντυπωσιακά πολλά. Και ενώ, από την πρώτη μέρα και ώς τα σήμερα, η κυβέρνηση της Αριστεράς κινείται σε ναρκοθετημένο πεδίο. Έχοντας απέναντί της το άπαν σύμπαν του συστήματος. Μαχητικά, επιθετικά απέναντί της. Από τα κόμματα της αντιπολίτευσης και τα γνωστά εξωθεσμικά κέντρα ισχύος, ώς τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα «μέσα». Που δεν συγχωρούν στον αντάρτη, στον σφετεριστή ότι έσπασε το σερί της δικής τους διακυβέρνησης. Και που, κυρίως, ανησυχούν για τα προνόμιά τους, τα οποία σήμερα πράγματι απειλούνται.

Παρ’ όλ’ αυτά, και παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση πορεύεται σήμερα με τον μνημονιακό βραχνά και τις αντίστοιχες αναγκαστικές αναστολές. Και παρ’ ότι το θηριώδες, στην έκταση και στο βάθος του, προσφυγικό απορροφά μεγάλο μέρος της κυβερνητικής ικμάδας. Παρ’ όλ’ αυτά γίνονται πράγματα, σοβαρά πράγματα. Στρατηγικού χαρακτήρα εκσυγχρονιστικές παρεμβάσεις πρωτόγνωρες για την ελληνική πραγματικότητα.

Σήμερα λοιπόν επιχειρείται η αποκάθαρση του δημόσιου βίου, διά της αποτελεσματικής αντιμετώπισης της τριγωνικής διαπλοκής. Σήμερα, για πρώτη φορά έπειτα από 27 ολόκληρα χρόνια τα κανάλια υποχρεώνονται να λειτουργούν σε πλαίσια νομιμότητας, καταβάλλοντας στο δημόσιο ταμείο το τίμημα του «αέρα». Σήμερα αποτελούν ήδη παρελθόν τα υπέρογκα θαλασσοδάνεια σε κόμματα και ΜΜΕ. Αυτά που «ξεχρέωνε», διά των ανακεφαλαιοποιήσεων, ο ελληνικός λαός. Σήμερα ξεσκονίζονται οι «λίστες» της αμαρτίας. Αντί να καταχωνιάζονται σε συρτάρια και σε σεντούκια. Σήμερα δεκάδες μεγαλόσχημοι περνούν από το ταμείο, ή δεσμεύονται τα περιουσιακά τους στοιχεία, ή αντιμετωπίζουν διώξεις. Οι ίδιοι που επί δεκαετίες αλώνιζαν, σε βάρος της χώρας και του λαού, απολαμβάνοντας ασυλία απεριορίστου χρόνου. Σήμερα προετοιμάζεται, και ξεκινά οσονούπω, η συνταγματική μεταρρύθμιση με βαθιές προοδευτικού χαρακτήρα θεσμικές τομές. Σήμερα αντιμετωπίζεται, με ήδη θεαματικά αποτελέσματα, η διαφθορά στον χώρο του αθλητισμού, με κεντρικό άξονα το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Σήμερα υλοποιείται βήμα βήμα, με πολλές δυσκολίες και περισσότερα εμπόδια είναι αλήθεια, το υπεσχημένο «παράλληλο πρόγραμμα». Με εκτεταμένο σχέδιο κοινωνικών παρεμβάσεων για την ανακούφιση των πιο αδύναμων συμπολιτών μας, των ευρισκόμενων κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ενώ, με κάθε ευκαιρία, παρέχονται βοηθήματα σ’ εκείνους που τα έχουν περισσότερο ανάγκη. Και τούτο παρά τις λυσσώδεις αντιδράσεις, ντόπιων και ξένων. Σήμερα έχουν εντυπωσιακά βελτιωθεί οι φοροεισπρακτικοί και οι φοροελεγκτικοί μηχανισμοί, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται διαρκής υπεραπόδοση στα έσοδα του Δημοσίου...

Έτσι, απλώς ενδεικτικά όλ’ αυτά. Αυτά που από τη μια τεκμηριώνουν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς για άσκηση πολιτικής «ταξικής μεροληψίας» υπέρ των αδυνάτων. Κι από την άλλη προετοιμάζουν τη χώρα για θεσμικού χαρακτήρα εκσυγχρονιστικές ανατροπές. Μέσα σε δύο χρόνια. Και πάντως, μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια, ασφαλώς δεν μπορούσαν να γίνουν τα πάντα. Δεν μπορούσαν νά 'ρθουν τα πάνω κάτω. Δεν μπορούσαν να διορθωθούν τα στραβά και τ’ ανάποδα των σαράντα τόσων μεταπολιτευτικών χρόνων. Δεν μπορούσαν γιατί, απλώς, δεν γινόταν. Με τίποτα...

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)