Πριν από λίγες εβδομάδες, μία ομάδα 77 επαγγελματιών του αθλητισμού γνωστοποίησε μια σπουδαία πράξη αλληλεγγύης… Δημιούργησαν με τα ίδια τους τα χέρια γηπεδάκια διαφόρων αθλημάτων στην αυλή του σπιτιού του ‘Χαμόγελο του Παιδιού’ στον Καρέα. Η δράση τους δεν έλαβε πολύ μεγάλη δημοσιότητα…
Βλέπετε, επέλεξαν να το κάνουν ως ομάδα και όχι ως μονάδες, χωρίς να δημοσιοποιήσουν τα ονόματά τους που θα… έφερναν και μεγαλύτερη δημοσιότητα. Προτίμησαν να παίξουν ομαδικά και έτσι συνεχίζουν προάγοντας την συλλογικότητα σε μια εποχή ακραίου ατομικισμού.
Σήμερα, η «ομάδα των 77» και με ένα εμπειρικό κείμενο που δημοσίευσε στην σελίδα της στο facebook (Solidarity Athletes-Αλληλέγγυοι Αθλητές), περιγράφει τα συναισθήματα που άφησε πίσω της αυτή η εμπειρία...
Το κείμενό τους αποτελεί παρακαταθήκη:
Αισθανόμαστε πως πρέπει να μοιραστούμε τα βιώματα απο την πρώτη μας πράξη αλληλεγγύης, τη δημιουργία γηπέδων στο Χαμόγελο του Παιδιού.
Η ιδέα μας ήταν συγκεκριμένη. Να δώσουμε στα παιδιά εκτός από χαρά, κίνητρο να έρθουν κοντά στον αθλητισμό, να τους διδάξουμε τις διαχρονικές αξίες του, να τον χρησιμοποιήσουν ως ασπίδα στο μέλλον σε μια κοινωνία που μόνο φιλόξενη δεν είναι.
Οι εργασίες ξεκίνησαν με την καθημερινή παρουσία μας εκεί και το αποτέλεσμα ήταν ακριβώς όπως το περιμέναμε. Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν πως μέσα από αυτή τη δράση θα παίρναμε περισσότερα από όσα θα δίναμε. Τελικά όντως, ό,τι δίνεις γυρίζει μέσα σου πιο πλούσιο, πιο βαθύ.
Όπως λέει και ο Γκαλεάνο, στην αλληλεγγύη έχεις να μάθεις πολλά από τον άλλον.
Και αυτο εγινε σε εμάς πραγματικότητα.
Και μάθαμε και συνεχίζουμε να μαθαίνουμε.
Μάθαμε πως ευτυχία δεν είναι να έχεις δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, ευτυχία είναι να θέλει κάποιος να παίξει μαζί σου, να νιώσεις ότι πραγματικά νοιάζεται για σενα. Και είναι εδώ χωρίς να ζητά ανταλλάγματα.
Τα γηπεδάκια ήταν όντως χρήσιμα. Όμως αυτό που είδαμε στα μάτια τους είναι ότι δεν είχαν τόσο ανάγκη τα υλικά αγαθά, αλλά την παρουσία μας εκεί, το παιχνίδι μαζί μας, τον βομβαρδισμό από ερωτήσεις, το να αισθανθούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται τις μέρες των Χριστουγέννων βάζοντας το γιορτινό πρόσωπο, για να τους χτυπήσουν τη πόρτα.
Μάθαμε πως η αγωνία ενός παιδιού δεν ήταν πότε θα τελειώσουν τα έργα για να μπορέσει να παίξει, αλλά αν θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε εκεί όταν τελειώσουν.
Μάθαμε πως δυστυχώς η πλειοψηφία των δημοσιογράφων δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία την πράξη μας, που παρόμοια δεν έχει γίνει πουθενά στον κόσμο, με την πρόφαση ότι είναι ανώνυμη και δεν θα φέρει πολλά κλικ.
Μάθαμε πως θα συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο και πείσμα να πορευόμαστε, γιατί σκοπός μας δεν είναι η ατομική μας διαφήμιση, είναι να μπολιάσουμε τον αθλητή και την κοινωνία με τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού. Να προάγουμε την αλληλεγγύη με σεβασμό στον άνθρωπο, ανεξαρτήτως χρώματος η εθνικότητας.
Μάθαμε πως όταν είσαι αθλητής, και δεις πώς σε κοιτάει στα μάτια ένα παιδί, ίσως καταλάβεις και την ευθύνη που έχεις απέναντι σε όλα τα παιδιά.
Μάθαμε κι άλλα πολλά και με αυτή την ευθύνη θα πορευτούμε, ώστε να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να έρθει στον αθλητισμό.
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα.
