Είμαστε όλοι «σαν έτοιμοι από καιρό σα θαρραλέοι» για μιαν αντιδιαχειριστική κοινωνική συμμαχία μακράς προοπτικής. Από όσους μεταξύ Κοινωνίας και Αγοράς επιλέγουν την πρώτη. Από εκείνους που κράτησαν ψηλά τις συλλογικές αξίες. Αν επιμένετε να μιλήσουμε με όρους ξεπερασμένης πολιτικής χωροταξίας, από τις κοινωνικές δυνάμεις της όντως ριζοσπαστικής Αριστεράς έως την Κεντροαριστερά των κοινωνικών αγώνων. Από όλες τις ανατρεπτικές δυνάμεις μιας κοινωνίας σε κρίση (και όχι της κρίσης).
Πώς όμως, αλήθεια, προσλαμβάνονται σήμερα οι όροι «Αριστερά», «Κεντροαριστερά» και οι λοιποί χωροταξικοί συμβολισμοί ; Και όχι γενικόλογα μα στο «πετσί» της βιωματικής μας εμπειρίας ;
Όσοι ταλαιπωρούνται χρόνια τώρα με τα γραπτά μου θα γνωρίζουν ότι θεωρώ παρωχημένους τους όρους «αριστερά», «δεξιά», «κέντρο» και τους σχετικούς συνδυασμούς, καθώς, ιστορικώς, οι όροι αυτοί έχουν παραλάβει εννοιολογικά φορτία ακατάλληλα να εκφράσουν τους σύγχρονους κοινωνικούς συσχετισμούς και τους αντίστοιχους ιδεολογικούς εμπλουτισμούς.
Ήδη από τη δεκαετία του ’80 υιοθέτησα τους όρους «κοινωνιο-κεντρικές» πολιτικές δυνάμεις, για να ξεχωρίσω εκείνες που μάχονται για το κοινωνικό συμφέρον και την κοινωνική απελευθέρωση από τις «αγοροκεντρικές» όσες, δηλαδή, υπηρετούν ατομοκρατικές επιδιώξεις, ιδίως δε όσες υπηρετούν τα συμφέροντα της διεθνικής επιχειρηματικής ελίτ (και των κατά τόπους αντιπροσώπων της) η οποία σακάτεψε την κοινωνική συνοχή και την εθνική αξιοπρέπεια δεκάδων κρατών, από την Λατινική Αμερική μέχρι τις πετρελαιοφόρες νεο-αποικίες της Βορείου Αφρικής και Μέσης Ανατολής και από την Ιρλανδία έως την Ελλάδα, και συνεχίζει να σπέρνει ανθρωπιστικές κρίσεις στο όνομα μιας ασύδοτης και άλογης κερδοσκοπίας.
Για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους λοιπόν χρησιμοποιώ τον όρο «Αριστερά».Καθώς είναι και λίγο δυσπρόφερτος ο νεολογισμός «κοινωνιοκεντρικές δυνάμεις».
Αριστερά λοιπόν ως το μέτωπο εναντίον αυτής τής παγκόσμιας επιχειρηματικής ελίτ, όπου σιγά σιγά, δειλά δειλά συγκλίνει η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών του πλανήτη, πέρα και πάνω από τις όποιες διαφορές τους.
Στη θέση των γνωστών εσωτερικών αντιθέσεων διαμορφώνεται σήμερα αυτό με το οποίο σας κουράζω από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 και από το 2017 στην «ΑΥΓΗ», δηλαδή μια πλανητικής κλίμακας αντίθεση ανάμεσα στο 1% (ίσως υπερτιμώ) τής οικονομικής και πολιτισμικής δυναστείας και στο 99% των πολιτών του κόσμου που καθώς, σιγά σιγά, αφυπνίζονται αντιλαμβάνονται τα επίχειρα τής βαρβαρότητας και αναζητούν (συναισθησιακά προς το παρόν, όχι συνειδητά ακόμη) διέξοδο προς μια νέα κοινωνική οργάνωση που θα προτάσσει την κοινωνική συνοχή, την αειφόρο και δίκαιη ανάπτυξη, την ελευθερία τής αυτοδιάθεσης, τής εργασίας, της επιχειρηματικότητας και της ετερότητας.
Και είναι περίεργο πως για τούτο το «επιστημολογικό χάσμα» μεταξύ ελίτ και αμέτοχων της εξουσίας θεατών πρωτομίλησε ένας καθόλα φιλελεύθερος διανοητής, ο αμερικάνος Walter Lippmann, το 1920, σκιαγραφώντας το Αμερικανικό μοντέλο «δημοκρατικής εξουσίας» με τη σχέση :
λαός-θεατές 90% - ελίτ, εξουσία, ηγέτες 10%
Αυτή η Αριστερά, η κοινωνιο-κεντρική συμμαχία είναι ένας στόχος. Όχι και τόσο μακρινός, καθώς ήδη εμπνέει και συνδέει κινήματα και διανοητές σε δεκάδες χώρες.
Σε τούτη την ανοιχτή Αριστερά, την ανοιχτή κοινωνική συμμαχία, συγκλίνουν και πολίτες από το σύνολο σχεδόν του Ελλαδικού παραδοσιακού πολιτικού φάσματος.
Στο δε κοινωνιο-κεντρικό σκέλος της Νέας Αντίθεσης συγκλίνουν ευρείες δια-κοινωνικές συμμαχίες και συναινέσεις.
Άρα μπορούμε να πούμε πως, εν δυνάμει, απέναντι στη βαρβαρότητα, είμαστε όλοι Αριστεροί.
Θα μπορούσε κανείς να προτείνει να προσδώσουμε ουσία στην πολιτική της παλιάς ΕΑΔΕ, Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας, μετονομάζοντάς την τώρα σε Εθνική Αντισυστημική Δημοκρατική Ενότητα.
Εδώ, χάριν οικονομίας ας παίξουμε για λίγο με τον όρο Αριστερά, πάντοτε υπονοώντας τις κοινωνιο-κεντρικές πολιτικές δυνάμεις .Να εξετάσουμε, όσο πιο συνοπτικά γίνεται, την εντός και εκτός εισαγωγικών Αριστερά σε τέσσερα πεδία :-
Πολιτισμός,
Παιδεία,
Συντεχνιασμός,
Οικονομία
1. Αρχίζω με τον Πολιτισμό. Τι κάνει η Αριστερά απέναντι στην προφανή επιδίωξη τής ελίτ να επιβάλλει ένα ολοκληρωτικό και απολύτως χειραγωγούμενο πολιτισμικό μοντέλο, το γνωστό συγκεντρωτικό, αγοραίο, ψευδο-πολιτισμικό μόρφωμα, όπου, τα πάντα, η παραγωγή πολιτισμικών αγαθών, η αισθητική τών χρηστικών αγαθών, η ψυχαγωγία, η μουσική, τα εικαστικά πρότυπα σερβίρονται ως καταναλωτικές συνήθειες, ως «πολιτισμικές» εκλάμψεις με προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης ;
Μου φαίνεται μάλλον αυτονόητο πως η Αριστερά ακολουθεί την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Οι κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις διαφυλάσσουν, καλλιεργούν και αναδεικνύουν τις χωρικές, τις περιφερειακές, τις εθνικές πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, όχι για να ταμπουρωθούν πίσω απ’ αυτές, ούτε για να ξεχωρίσουν δι’ αυτών, αλλά για να συμβάλλουν στην ανάπτυξη μιας νέας πολυσύνθετης πολιτισμικής οικουμενικότητας, ριζωμένης βαθειά μέσα στις βιωματικές αλήθειες, τις πολύτιμες παραδόσεις και ετερότητες τών περιφερειακών κοινωνιών, αποτέλεσμα σύνθεσης ή απλώς δημιουργικής συνύπαρξης ή και τα δύο.
Αντιθέτως, η εντός εισαγωγικών «Αριστερά» θεωρεί κάθε προσπάθεια ανάδειξης εθνικών πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων ως έκφραση επιθετικού εθνικισμού. Στο όνομα ενός θολού διεθνισμού παίζει κατ΄ ουσίαν το παιχνίδι τής ελίτ. Ταυτίζεται με τις επιδιώξεις τής ελίτ. Γίνεται (εξ αντικειμένου) λακές του νεο-ιμπεριαλισμού.
Υπό αυτό το πρίσμα, σήμερα (όχι το 1848)
η Αριστερά ή είναι Πατριωτική
ή δεν είναι Αριστερά.
2. Συνεχίζω με την Παιδεία. Τι κάνει η Αριστερά στους χώρους τής Γνώσης ;
Όσο ανεπαρκής αποδεικνύεται η γνωσιολογική διαδικασία χωρίς ταυτόχρονη Πειθαρχία και Αξιολόγηση, άλλο τόσο αδιανόητη θα έπρεπε να θεωρείται η κατάληψη πανεπιστημιακών εδρών από εκκωφαντικές μετριότητες, με μόνο εφόδιο την κομματική ιδιότητα. Σε ένα περιβάλλον κυριαρχίας τών μετριοτήτων, των χυδαίων συναλλαγών και της συνενοχής κυοφορούνται αντίστοιχης ποιότητας γενιές «επιστημόνων».
Η Αξιοκρατία λειτουργεί ως υπερτροφοδότης τής κοινωνιο-κεντρικότητας.
Σε αντίθεση με την εντός εισαγωγικών «Αριστερά» που θεωρεί την Αξιολόγηση και την Πειθαρχία ως καταδυνάστευση τής ακαδημαϊκής κοινότητας, στην λογική μιας βολικής «εσωτερικής δημοκρατίας»,η Αριστερά ή μάχεται για την εμπέδωση τής Αξιοκρατίας στους χώρους τής Γνώσης και τής Παιδείας ή δεν είναι Αριστερά.
3. Τώρα με τον όρο Συντεχνιασμό εννοώ την καθεστωτική στρέβλωση του δημοκρατικού Συνδικαλισμού που πάντοτε γνωρίζει και αναγνωρίζει τα κοινωνικά του όρια. Τα σέβεται και δεν τα ξεπερνά.
Πρώτιστος στόχος τών κοινωνιο-κεντρικών δυνάμεων παραμένει, πάντοτε, το πέρασμα σε μιαν άλλη ριζικά διαφορετική κοινωνία. Η κατίσχυση τής Κοινότητας απέναντι στην ατομοκρατική οργάνωση τών κοινωνικών σχέσεων. Τι κάνει λοιπόν η Αριστερά απέναντι στο φαινόμενο τού Συντεχνιασμού, τού Τρεϊντγιουνιονισμού, το οποίο ο Λένιν χαρακτήριζε «δεκανίκι της αστικής τάξης», που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ατομοκρατικές επιδιώξεις ομαδικώς οργανωμένες ;
Αντιλαμβάνεται η Αριστερά ότι συμμαχώντας με τις καθεστωτικές συντεχνίες, στο βωμό μιας πρόσκαιρης
ψηφοθηρικής πολιτικής συμμαχίας, θυσιάζει την ανατρεπτική προοπτική της ;
Αντιλαμβάνεται πως οι συντεχνιακές «νίκες», δηλαδή, η προσωρινή κατοχύρωση «κεκτημένων», και μάλιστα εις βάρος όλων τών άλλων κοινωνικών ομάδων και μετά από στυγνούς εκβιασμούς σύνολης τής Κοινωνίας (κατεβασμένοι διακόπτες, αποκλεισμένες εθνικές οδοί, αποκλεισμένοι λιμένες, κλειστά νοσοκομεία, αυτοχρηματοδότηση ηγετικών στελεχών κλπ) λειτουργούν
ως αποσβεστήρες (αμορτισέρ) τών κοινωνικών κραδασμών και εντάσεων, αποτελούν το ευχερέστερο για το Σύστημα (για την ελίτ και τους περιφερειακούς αντιπροσώπους της) εργαλείο αποπροσανατολισμού τών κοινωνικών δυνάμεων από τον πρώτιστο στόχο της ανατροπής και συνολικής αλλαγής τής Κοινωνίας ;
Σε αντίθεση με την εντός εισαγωγικών «Αριστερά» που αξιοποιεί τις προνομιούχες συντεχνίες ως μηχανισμό αναπαραγωγής στην εξουσία και ως πραιτοριανούς περιφρούρησης της εξουσίας αυτής, η Αριστερά ή αντιμάχεται τον Συντεχνιασμό ( ως φαινόμενο κλαδικής προβολής απαιτήσεων και εκβιαστικής επιδίωξης οικονομικών προνομίων, εις βάρος τού συλλογικού κοινωνικού συμφέροντος ) ή δεν είναι Αριστερά.
4. Θα τελειώσω με την Οικονομία.
Ο όρος growth στα διεθνή οικονομικά αναφέρεται στην αύξηση της πραγματικής παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών σε μιαν Οικονομία. Ως δείκτης αυτής της ανάπτυξης ορίζεται ο μακροχρόνιος μέσος ποσοστιαίος ρυθμός αύξησης του πραγματικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος.
Για την σύγχρονη εκτός εισαγωγικών Αριστερά ανάπτυξη πρέπει να σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν αρκούν οι διακυμάνσεις των δεικτών ή του όγκου της οικονομίας. Ενδιαφέρει ο βαθμός και ο ρυθμός διάχυσης της θετικής οικονομικής απόδοσης μέσα στο κοινωνικό σώμα. Και όχι μόνον ως αναδιανομή του πλούτου, αλλά ως λειτουργική ενσωμάτωση των οικονομικών δράσεων στην κοινωνική πλέον ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
Με την διασπορά των ευκαιριών η ανάπτυξη αποκτά σταθερές και διαρκείς κοινωνικές αναφορές (διάχυση) και διασφαλίζει θεαματική απόδοση νέων θέσεων απασχόλησης και τους αναγκαίους πόρους, έτσι ώστε η κοινωνική πολιτική να μην ευτελίζεται σε μέτρα περιστασιακής κρατικής ελεημοσύνης αλλά να παρέχει στους πολίτες πεδία διαδραστικής αλληλεγγύης και διαρκούς ενεργού συμμετοχής στο οικονομικό έργο.
Αυτή λοιπόν η ανάπτυξη προυποθέτει, στις αρμόδιες θέσεις, στελέχη με βιωματική εμπειρία πεδίου. Στελέχη που , πέραν της παιδείας, διαθέτουν βιωματική γνώση της αγοράς.
Ανατριχιάζω όταν το 2019, ογδόντα εννιά χρόνια από την ίδρυση της Σχολής της Φρανκφούρτης, διαβάζω παρεμβάσεις «διανοητών» και μάλιστα με ακαδημαϊκούς τίτλους, για «αναδιανεμητική» και «ταξική αριστερά».
Αν κάτι εμπειρικά εμπεδώσαμε, το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, είναι η νέα «δυναμική αντίθεση» (στη θέση των ταξικών αντιθέσεων) ανάμεσα σε μιαν ολιγάριθμη διεθνική ελίτ και στο 99% των «αμέτοχων θεατών» πολιτών του πλανήτη, όπως ήδη προανέφερα.
Τον 21ο αιώνα η ανατρεπτική δύναμη θα είναι υπερταξική και δια-κοινωνική, εφόσον δομείται πάνω σε ποικίλες δυναμικές ανατρεπτικές ενδοκοινωνικές συσπειρώσεις και διεθνείς δια-κοινωνικές συμμαχίες.
Αν κάτι επιπλέον εμπειρικά εμπεδώσαμε στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα είναι η ανάγκη, σε τούτο το δια-κοινωνικό περιβάλλον, να σχεδιάσουμε και να εφαρμόσουμε μιαν Οικονομία υπερβαίνουσα την λογική της ανάπτυξης ως growth όπως προείπα (όγκος και δείκτες και εξ αυτών αναδιανομή, τουτέστιν σοσιαλδημοκρατία με ολίγον νεοφιλελευθερισμό) και να ασχοληθούμε με το βαθμό και το ρυθμό διάχυσης της θετικής οικονομικής απόδοσης μέσα στο κοινωνικό σώμα.
Οι κοινωνιο-κεντρικές δυνάμεις καταξιώνονται ως δύναμη διανεμητική όχι αναδιανεμητική - τα παίρνω απ’εκείνους και τα δίνω στους άλλους. Αν είναι δυνατόν !!!
Η κοινωνική ανάπτυξη διανέμεται πρωτογενώς στους παραγωγούς της, χωρίς να χειραγωγεί την ελευθερία της αγοράς. Συγχρόνως, και μέσω θεσμικών βαλβίδων ασφαλείας, αποτρέπει τη χειραγώγηση της κοινωνίας από την ανεξέλεγκτη (νεοφιλελεύθερη) κερδοσκοπία έως τον εκ των πραγμάτων και αγωνιστικών εξελίξεων αφανισμό της.
Η Ευρώπη οφείλει να σχεδιάσει και να διασφαλίσει την εποχή των κοινωνικών ευκαιριών. Την ευχέρεια δηλαδή των πολιτών στην εξωστρεφή επιχειρηματικότητα, στην ευχερή αναλογική χρηματοδότηση και συμμετοχή στη συνολική ανάπτυξη.(ΑΥΓΗ 22/6/2017).
Η Πολιτική πρέπει να έχει ως κυρίαρχο και πρωταρχικό στόχο την ευτυχία και την αξιοπρέπεια των Πολιτών. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και εκ (του) περισσού.
5. Ποια πεδία ρήξης διανοίγονται μπροστά σε τούτη την προοδευτική δημοκρατική συμμαχία ;
Πρωτίστως η προφανής ανάγκη αναστροφής της φοροεισπρακτικής πολιτικής, υπεύθυνης για την σωρευτική διάβρωση της ανταγωνιστικότητας, την δεκαετή φορολογική αφαίμαξη, την δίκαιη οργή και τον ξενιτεμό του μέλλοντος μας.
Και φτάνουμε στα «εργαλεία» .
Με ποιους;
Μα με τους φορείς των συγκριτικών πλεονεκτημάτων. Οι χωρικές ιδιοσυγκρασίες συμβαδίζουν με το αναπτυξιακό μοντέλο. Βλέπε την Ιταλική Οικονομία (τρίτη μεγαλύτερη της ευρωζώνης) η οποία βασίζεται, από το 1920 ίσαμε σήμερα, στους Μεσαίους. Στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις εντάσεως γνώσεως και υψηλού design. Και πλείστες εξ αυτών αποτελούν Ενώσεις Προσώπων, Συνεργατικές εργατών και τεχνικών, ήδη από τα χρόνια του Τολιάτι.
Με τους Μεσαίους λοιπόν. Εκείνους που κυριολεκτικά αφανίστηκαν όταν οι μονεταριστές της Σχολής του Σικάγου, δια των πολιτικών τους θεραπαινίδων, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, επέφεραν την μεγαλύτερη ανατροπή στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, με την μεταφορά του συνόλου σχεδόν της Μεταποίησης από τα δυτικά κέντρα στον αναπτυσσόμενο κόσμο για να τονώσουν σταδιακά την εκεί ζήτηση δυτικών οπλικών συστημάτων, λογής χρηματοπιστωτικών προϊόντων και προϊόντων τεχνολογίας.
Με τους Μεσαίους, σήμερα πλέον πλειονοτική κοινωνική κατηγορία, από τους μισθωτούς στελέχη του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα έως τους αυτοαπασχολούμενους, τους εμπόρους, τους οργανωμένους αγρότες, τους μικρούς και μεσαίους βιοτέχνες, τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες κάθε τομέα κοκ, τον αποτελεσματικότερο καταλύτη για τη διάχυση της ανάπτυξης στο κοινωνικό σώμα και για την απορρόφηση της κοινωνικής κινητικότητας.
Είναι εκείνοι που αβγατίζουν την «πίτα» της Οικονομίας, τα Ακαθάριστα Περιφερειακά Προϊόντα, ενισχύουν την απασχόληση και φορολογούνται αδυσώπητα γιατί το Σύστημα δεν θέλει να ασχοληθεί με τις υπεράκτιες και να συλλάβει την φοροκλοπή των Μεγάλων.
Βεβαίως άλλης τάξης πρόβλημα η υπερφορολόγηση και άλλης η πάταξη της φοροδιαφυγής. Ειδικά στη περίπτωση των ακριβών νησιωτικών προορισμών, όπου οι μαϊμού ταμιακές μηχανές και η φοροκλοπή παίρνουν και δίνουν, η αντίδραση της Πολιτείας οφείλει να είναι αμείλικτη.
Μακριά λοιπόν από μένα οι γενικεύσεις και τα στερεότυπα. Ένα τέτοιο βολικό στερεότυπο υπήρξε και ο εξοστρακισμός του «κακού» κατασκευαστικού τομέα της «αντιπαροχής και της υποβάθμισης του αστικού περιβάλλοντος». Σύμφωνοι!! Μα αυτό δεν αποτελούσε και δεν αποτελεί την αναγκαία εκδοχή του τομέα που κάποτε απογείωσε την χωρική Οικονομία.
Σύμφωνα με στοιχεία του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, ο τομέας απασχολεί πάνω από 280 κλάδους, προκαταβάλει φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, προκαταβάλει δηλαδή στον κρατικό κορβανά το 60%-65% των εσόδων του και διαχέει το υπόλοιπο σε 280 κλάδους.
τονώνοντας έτσι τη ζήτηση. Μπορεί να οργανωθεί σε Συνεργατικές οικοδόμων και τεχνικών, όπως ήδη έγινε με μεγάλη επιτυχία σε πολλές περιπτώσεις, και φυσικά υφίσταται σήμερα το θεσμικό πλαίσιο για την ενσωμάτωσή του στις περιβαλλοντικές και αισθητικές (μορφολογικές) νόρμες. (ΑΥΓΗ 29/6/17).
Συνεργατική λοιπόν Οικονομία, με κλάδους Εντάσεως Γνώσεως, ιδίως στις νέες τεχνολογίες, όπου υπερέχουν οι δικοί μας ανθρώπινοι πόροι, στον εναλλακτικό πρωτογενή τομέα, στην αξιοποίηση του υπεδαφικού πλούτου και του 12μηνου τουριστικού προϊόντος, στις κατασκευές, με αναλογική μείωση της φορολογίας και άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ. Στη χώρα μας τα ακίνητα φορολογούνται κατά κτήση, πώληση, μεταβίβαση και ενοικίαση. Ε…αρκούν…
6. Τώρα, στο δια-κοινωνικό πεδίο. Η ρήξη ξεκίνησε με τις «ειδικές δυνάμεις» της ελίτ. Με τους διαβόητους Οίκους Αξιολόγησης. Πως λειτουργούν; Πολύ απλά, εγώ (ως οίκος αξιολόγησης) σε αξιολογώ, εγώ (συγχρόνως ως μέτοχος επενδυτικής τράπεζας) επενδύω στην κατάρρευσή σου, «στήνοντας» το ανάλογο ψυχολογικό κλίμα μέσω των χρηματοδοτούμενων από εμένα media, εγώ (συγχρόνως ως μέτοχος χρηματοπιστωτικού οργανισμού) αρνούμαι να σε δανείσω, άρα, εσύ πάντοτε χάνεις κι εγώ υπό τις τρείς ιδιότητες μου κερδίζω τρισεκατομμύρια.
Σε λίγες γραμμές το σενάριο της γνωστής μας «κρίσης».
Τι έκανε η protovuliadialogou. Συνεργαστήκαμε με και προτείναμε στις προοδευτικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τη σύσταση δημόσιων Διακυβερνητικών Οίκων Αξιολόγησης.
Στις 14/3/2011 εισήχθη από την ομάδα των Σοσιαλιστών-Δημοκρατών (Σ-Δ) και ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο πρόταση για την σύσταση Δημόσιων Οίκων Αξιολόγησης.
Η Επιτροπή είχε παλιότερα περιοριστεί σε μια νομοθετική πρόταση για την συγκρότηση «Ευρωπαϊκού Σώματος Χρηματοπιστωτικής Εποπτείας» (Ανακοίνωση 4/3/2009) και «Εποπτείας των Οργανισμών Αξιολόγησης Πιστοληπτικής Ικανότητας» (Ανακοίνωση 27/5/2009).
Και οι δύο ανακοινώσεις πιστοποιούσαν τη συμβιβαστική αποδοχή των υφιστάμενων Οίκων. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά, η Επιτροπή υποβάθμισε το Κοινοβούλιο και φάνηκε πολύ μικρότερη των περιστάσεων και εντελώς απρόθυμη να προχωρήσει στην υλοποίηση της πρότασης 14/3/2011.Γιατί άραγε ;
Nα επανέλθουν λοιπόν οι ευρωβουλευτές στην πρόταση για συγκρότηση Δημόσιων – Διακυβερνητικών Οίκων Αξιολόγησης, εγγυημένης φερεγγυότητας καθώς και στην θεσμική θωράκιση των Οικονομιών απέναντι στις τοξικές επιθέσεις του κυκλώματος. (ΑΥΓΗ 11/10/17).
7. Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, αναδείχτηκε σημαντικός ο ρόλος των «αγωγών σύγκλισης».
Τους ονομάζω αγωγούς σύγκλισης γιατί με την πολιτική τους αφενός εμπεδώνουν την πολυκεντρικότητα αφετέρου συμβάλλουν στην σύγκλιση των διαφορετικών κέντρων σε οικονομικά και πολιτικά πεδία συνεργασίας. Να μην μας απογοητεύουν οι πρόσκαιρες εντάσεις και συγκρούσεις. Νομίζω πως ο δρόμος της ειρηνικής πολυκεντρικότητας έχει χαραχτεί και φωτίζεται από τις λαμπρότερες πνευματικές δυνάμεις της Ανθρωπότητας.
Ελλάδα – Ισραήλ – Αίγυπτος- ΕΕ .
Ελλάδα- Ισραήλ – Αίγυπτος- ΗΠΑ .
Ελλάδα – Κίνα – ΕΕ.
Ελλάδα – Ρωσία – ΕΕ.
ΑΙΓΥΠΤΟΣ- ΕΛΛΑΔΑ- ΙΣΡΑΗΛ- ΚΙΝΑ- ΡΩΣΙΑ
Με διαδραστικές συνέργειες και οι πέντε αυτές χώρες εμπεδώνουν την πολυκεντρικότητα και συγχρόνως λειτουργούν ως αγωγοί σύγκλισης ενός ευρύτερου συστήματος.(ΑΥΓΗ 16/1/18)
Ο γνωστός πρόσφατος East Med Act, ο Νόμος για την Ανατολική Μεσόγειο της Αμερικανικής Γερουσίας δια του οποίου αναγνωρίζεται ως κυρίαρχος στην περιοχή ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, σίγουρα πιστώνεται στις εργώδεις πρωτοβουλίες του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα μα και στους αγωγούς σύγκλισης.
8. Τέλος, θεωρώ λάθος να στερούμε από εθνικά και ευρωπαϊκά πανεπιστημιακά ιδρύματα την παρουσία άξιων δασκάλων φορτώνοντας τους κυβερνητικές ευθύνες. Σχετική έρευνα αποκάλυψε ότι η παρουσία ακαδημαϊκών δασκάλων σε κυβερνητικές θέσεις χωρών της ΕΕ και στις ΗΠΑ είναι από μηδενική έως ελάχιστη. Συνήθως κατέχουν θέσεις συμβούλων σε επιτροπές και ιδρύματα. Εδώ η κυβερνητική παρουσία τους υπήρξε πλειοψηφική. Ελπίζω η αντι-διαχειριστική κοινωνική συμμαχία, η τόσο αναγκαία εθνική λαϊκή ενωτική επανεκκίνηση, να υιοθετήσει την άποψη ότι είναι πολύ καλύτερο για όλους να αξιοποιούνται σε κυβερνητικές θέσεις πρόσωπα με ανάλογη κατάρτιση ασφαλώς, αλλά κυρίως με εμπειρία πεδίου και επαγγελματική δηλαδή βιωματική γνώση της Κοινωνίας και της Αγοράς.
9. Επιτρέψτε τώρα να ασχοληθώ για πολύ λίγο με ένα φαινόμενο εξαιρετικά επικίνδυνο, καθώς υφέρπει και, ενώ γιγαντώνεται, δεν του δίνουμε σημασία. Το φαινόμενο του σουργελισμού, για το οποίο εκτενώς αναφέρθηκα σε μονογραφία μου στην «Αυγή». Πρόκειται για ένα είδος ακραίου ιδεοληπτικού ναρκισσισμού.Τυχαίο παράδειγμα ο ανασφαλής πανύβλαξ που ορμάει στους ανεμόμυλους τής Ευρωπαϊκής Ένωσης ή και, γιατί όχι, της πλανητικής ελίτ, βέβαιος ότι θα τους συντρίψει μέσω τής θεωρίας τής μπαρούφας. Άλλα τυχαία παραδείγματα τα διάφορα σούργελα που με απροσμέτρητης ανοησίας και επιπολαιότητας παρεμβάσεις, απομείωναν κάθε θετική κυβερνητική κατάκτηση και ενίσχυαν το οπλοστάσιο των αντιπάλων που καραδοκούσαν για τέτοιες ευκαιρίες να αποσπάσουν την προσοχή των πολιτών από την ουσία της πολιτικής στις συμπεριφορικές υπερβολές.
Ο Σουργελισμός ξεκινάει ως συμπεριφορικός και συνεχίζει με την «κουλτούρα» τής ετερότητας. Κάθε διαφορετικότητα έχει λόγο και ρόλο στην κυβερνητική λειτουργία. Δεν απαιτείται μια καλοδουλεμένη συνθετική και ανατρεπτική κυβερνητική πρόταση. Σημασία έχει η καταξίωση τών ετεροτήτων εις βάρος, πάντοτε, τής συλλογικής προοπτικής. Αντί τής καθόλα αναγκαίας και αναζωογονητικής λειτουργίας τών εσωτερικών τάσεων, έχουμε την ιδεολογικοποίηση της διαφορετικότητας χάριν τής διαφορετικότητας. Μια ανοιχτή σε όλους θεατρική παράσταση, όπου το αυθόρμητο ή, αν θέλετε, το συναισθησιακό υποκαθιστά το συνειδητό και ενιαία οργανωμένο.
Αρχίζει να ολοκληρώνεται ο σουργελισμός φορτώνοντας απολυτότητα στα εννοιολογικά ζεύγη :- το απολύτως καλό
α απέναντι στο απολύτως κακό ω.
Δεν ενδιαφέρουν οι συναινέσεις, δεν υφίσταται μεταβατικό στάδιο. Έχουμε ήδη διαβεί τον προθάλαμο τών χειμερινών ανακτόρων. Οι εσωτερικές γέφυρες διαλόγου έχουν προ πολλού ανατιναχτεί και οι πολιτικές συνεργασίες πραγματώνονται στο πεδίο περιστασιακών συναλλακτικών συσχετισμών. Ασχέτως ποιότητας συναλλασσομένων.
Τέλος ολοκληρώνεται και θριαμβεύει ο σουργελισμός με την «αναγκαστική και βια-στική ισότητα». Είμαστε όλοι ίσοι, έτοιμοι και ικανοί για όλα. Και στο όνομα αυτής της διαστρεβλωμένης ισοπολιτείας, το κάθε σούργελο μπορεί να καταλαμβάνει δημόσιες θέσεις ευθύνης και να θέτει υποψηφιότητα για οτιδήποτε. Δεν ενδιαφέρει εάν το κάθε σούργελο καταποντισθεί στην εκλογική αναμέτρηση, αρκεί να υπηρετεί κάποια συγκυριακή σκοπιμότητα.
Ήτο πάντα και είναι δύσκολη η Αριστερά.
Μόρφωση και αυτο-μόρφωση, πειθαρχία και αυτο-πειθαρχία, υποταγή τού εγώ σε μια συλλογική παραγωγή αντι-διαχειριστικής πολιτικής στο πλαίσιο υπαρκτών συμμαχιών και ενώσεων, εμπειρία πεδίου συνδυασμένη με υψηλού επιπέδου γνωσιολογική αρτιότητα είναι συμβάσεις και προαπαιτούμενα sine gua non για την επιτυχία μιας σύγχρονης φιλολαϊκής κυβέρνησης, για την εμπέδωση προϋποθέσεων πραγματικής ανάπτυξης και αξιοπρεπούς (πολλώ μάλλον αποτελεσματικής) εκπροσώπησης σε εκλογικές αναμετρήσεις .
Όλα τα παραπάνω προαπαιτούμενα είναι απαραίτητα κυρίως για την καταξίωση τών κοινωνιο-κεντρικών πολιτικών δυνάμεων στη συνείδηση τού Λαού και για το πέρασμα στο δεύτερο στάδιο μιας ανατρεπτικής ηγεμονίας.
Επιτέλους η επιζητούμενη «συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων»,θα έλεγα η συμμαχία τών αντι-διαχειριστικών ευρωπαϊκών κοινωνικών δυνάμεων δεν χτίζεται με χαριτωμένες υπάρξεις ούτε με τα μπάζα τών κομμάτων τού «δημοκρατικού τόξου».
Τώρα, λοιπόν, στους δίσεκτους καιρούς, η Αριστερά, σε κοινωνικό και όχι στενά παραταξιακό επίπεδο, οφείλει και μπορεί να εμπνεύσει μιαν Εθνική Λαϊκή Δημοκρατική Συμμαχία, η οποία προφανώς και θα συμπεριλαμβάνει
άφθαρτους και άξιους όλων των προοδευτικών κινημάτων, για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις δομικές αδυναμίες τού κράτους, να αξιοποιήσει χάριν των πολλών τους πόρους και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα τής χώρας, για να σταματήσει το brain drain τών νέων και τον ξενιτεμό εργατικής δύναμης, για να ενθαρρυνθούν οι νέοι Έλληνες να δημιουργήσουν οικογένειες χωρίς το φόβο τής ανεργίας και τής ανέχειας
Στο ξεκίνημα αυτής της ιστορικής πρωτοβουλίας ν’αφήσουμε πίσω τις «κλειστές παρεούλες της νεανικής παρανομίας», τα συνιστάμενα γκρουπούσκουλα, τα λογής σούργελα, τους λογής ανεγκέφαλους που το παίζουν παράγοντες και δυναμιτίζουν την ενότητα των κοινωνικών δυνάμεων και να αξιοποιήσουμε την αστείρευτη λαϊκή δεξαμενή.
Η Ελλαδική Ευρωπαϊκή Αριστερά οφείλει να τιμήσει την Ιστορία της και με πολιτική σοβαρότητα να κατακτήσει τη λυτρωτική προοπτική της.
Ο Νίκος Δόικος είναι κοινωνιολόγος, αρχιτέκτονας και συγγραφέας
