Το Δημόσιο και οι εργαζόμενοι σε αυτό αποτέλεσαν το πρώτο θύμα των της ακραίας λιτότητας των μνημονιακών πολιτικών. Για το σκοπό αυτό, επιστρατεύτηκαν fake news για τον αριθμό και τους μισθούς των Δημοσίων Υπαλλήλων και κάθε είδους αρνητικά στερεότυπα για την κατασυκοφάντησή τους.
Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν οι μεγάλες μειώσεις μισθών, που σε κάποιες περιπτώσεις έφτασαν στο 40%, διάλυση δομών και υποβάθμιση υπηρεσιών, ιδιαίτερα κρίσιμων για την ελληνική κοινωνία. Οι πολιτικές διάλυσης του Δημοσίου ασκήθηκαν με ιδιαίτερη ένταση κατά τη διετία 2012-14, με χιλιάδες διαθεσιμότητες και απολύσεις, που οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις των εργαζομένων κατάφεραν να τις θέσουν ως κεντρικό πολιτικό διακύβευμα και τελικά να τις αποτρέψουν.
Ειδικότερα στις συνθήκες τις κρίσης, έγινε κατανοητό από την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας η αξία του Δημοσίου, καθώς λειτούργησε σε πολλές περιπτώσεις ως μηχανισμός άμβλυνσης των καταστροφικών συνεπειών του μνημονίου.
Η νέα περίοδος που ορίζεται από το επίσημο τέλος των μνημονιακών προγραμμάτων, δεν σηματοδοτεί απαραίτητα και το τέλος των προβλημάτων. Η νομική ισχύς των μέτρων λιτότητας, ο εξαναγκασμός για την επίτευξη θηριωδών πλεονασμάτων 3,5%, η αυστηρή μεταμνημονιακή εποπτεία και η απειλητική σκιά των αγορών, προοιωνίζουν μια μάλλον δύσκολη περίοδο.
Στα ασφυκτικά περιθώρια που ορίζονται από τα παραπάνω, οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα συνεχίσουν να αγωνίζονται για την αποκατάσταση των απωλειών που υπέστησαν τα τελευταία χρόνια, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την αξιοπρεπή τους διαβίωση, για την ανάπτυξη με κοινωνικό πρόσημο, αλλά γιατί το επίπεδο των μισθών συνιστά στοιχείο βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος και άρα του ύψους των συντάξεων.
Συνιστά παράλληλα αναγκαιότητα και αδιαπραγμάτευτη διεκδίκηση, η πραγματοποίηση μαζικών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η δραματική υποστελέχωση κρίσιμων τομέων (Υγεία, Παιδεία, Κοινωνικές Υπηρεσίες, Ελεγκτικοί Μηχανισμοί). Με τη μείωση του προσωπικού να ξεπερνά το 30% τα τελευταία χρόνια, ο λόγος μία πρόσληψη για κάθε μία αποχώρηση δεν επαρκεί, για να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα προβλήματα. Φυσικά, δεν μπορούν να είναι προς συζήτηση διακηρύξεις περί επιστροφής στον κανόνα μία πρόσληψη προς πέντε αποχωρήσεις. Είναι προφανές πως τέτοιου είδους απόψεις αποσκοπούν στην περαιτέρω μείωση των δομών και υπηρεσιών και την παράλληλη παραχώρησή τους στον ιδιωτικό τομέα, με τη συνακόλουθη αύξηση του κόστους, αλλά και μείωση του επιπέδου των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Αν κάτι μπορεί να καθορίσει τη νέα περίοδο, είναι η δυναμική παρέμβαση των εργαζομένων, έτσι ώστε να αντιστραφεί η καθοδική πορεία της τελευταίας οκταετίας. Οι δυνάμεις της μισθωτής εργασίας, που πλήρωσαν το μεγαλύτερο τίμημα από τη συντελεσθείσα κοινωνική καταστροφή, διεκδικούν δυναμικά, αλλαγή πολιτικών. Όχι για να γυρίσουμε στο παρελθόν, στην κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, στις δυνάμεις της διαπλοκής και του πελατειακού συστήματος, στις αιτίες δηλαδή της χρεοκοπίας. Το συνδικαλιστικό κίνημα διεκδικεί αλλαγή πολιτικής που θα θέτει τους εργαζόμενους και τη κοινωνία στο επίκεντρο.
* Ο Γιώργος Πετρόπουλος είναι αντιπρόεδρος της ΑΔΕΔΥ
