Ο τομέας της υγείας είναι από αυτούς που έχουν πληγεί περισσότερο μέσα από τις μνημονιακές πολιτικές. Πως η παρέμβασή του ΣΥΡΙΖΑ στα ευρωπαϊκά ζητήματα μπορεί να αλλάξει αυτή την πρακτική;
Από τις σχετικές μνημονιακές δεσμεύσεις είναι ξεκάθαρο ότι κάθε βήμα καταστροφής και αποδιάρθρωσης των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και κοινωνικής πρόνοιας που επιβάλλεται από την κυβέρνηση είναι πολύ καλά σχεδιασμένο. Η απορύθμιση αυτή των δημόσιων λειτουργιών, πόρων και υπηρεσιών επέβαλλε την πλήρη εμπορευματοποίηση τους και έρχεται σήμερα να τις ιδιωτικοποιήσει, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο προς την κερδοφορία στον ιδιωτικό τομέα. Η ίδια πολιτική εφαρμόζεται όμως και σε σειρά ευρωπαϊκων χωρών, στις οποίες ανατρέπεται με γρήγορους ρυθμούς η αρχή της αλληλεγγύης στην οποία στηρίχτηκε η μεταπολεμική ανάπτυξη του «κράτους κοινωνικής πρόνοιας». Το πιο τραγικά συμβολικό παράδειγμα είναι η αποδιάρθρωση και ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας της Αγγλίας το οποίο καταρρέει από τη λυσσαλέα επίθεση της κερδοσκοπικής αδηφαγίας.
Οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής είναι ήδη αντιληπτές σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ και δυο χρόνια δημιουργήθηκε και αναπτύσσεται το Ευρωπαϊκό Δίκτυο ενάντια στην εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση της Υγείας, της Κοινωνικής Εργασίας και της Κοινωνικής Ασφάλισης το οποίο έχει διοργανώσει μια ευρωπαϊκή καμπάνια που άρχισε στις 8 Φλεβάρη και θα κορυφωθεί στις 25 Μαίου με τις ευρωεκλογές. Σκοπός αυτής της καμπάνιας, στο πλαίσιο της οποίας διοργανώθηκαν και εδώ σχετικές εκδηλώσεις, είναι η ανάδειξη της προάσπισης της υγείας ως κοινωνικού δικαιώματος, ως πολιτικής προτεραιότητας σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και το ευρωκοινοβούλιο. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουν από την αρχή στο κίνημα αυτό με σκοπό την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων αυτών πολιτικών και την διαμόρφωση μιας κοινής πολιτικής προάσπισης της υγείας. Οπότε η διαφαινόμενη αύξηση των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά της ευρωπαϊκής Αριστεράς θα δώσει τη δυνατότητα να διευρυνθεί η δυναμική αλλά και η πολιτική αποτελεσματικότητα του κινήματος αυτού.
Πολλοί πιστεύουν ότι λόγω της δομής και της ιστορίας της η ΕΕ δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Ποια είναι η άποψή σας;
Η ΕΕ έχει σχεδιαστεί και δομηθεί ως μια ανταγωνιστική καπιταλιστική δύναμη. Στην ανάπτυξη της δημιούργησε όρους καλύτερης συνεργασίας, κυκλοφορίας, με μόνο στόχο τη διευκόλυνση της κερδοσκοπίας του κεφαλαίου εις βάρος της εργασίας, ενώ πρόβαλλε, στην πρώτη περίοδο, ως βασικό χαρακτηριστικό της την ανάδειξη δημοκρατικών δομών. Σύντομα έγινε αντιληπτό ότι στη θέση των δημοκρατικών μηχανισμών ελέγχου και σύνθεσης, αναπτύχθηκε μια εξειδικευμένη τεχνοκρατικά γραφειοκρατία η οποία μέσα από σειρά αντιδημοκρατικών βημάτων κατέληξε στην ουσία να διοικεί ανεξέλεγκτα. Η σημερινή κρίση στην οποία έχει οδηγήσει η πολιτική της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας που λειτουργεί πλέον αναίσχυντα ως μοχλός στήριξης των καπιταλιστικών συμφερόντων αποδεικνύει ότι με κάποιες ‘καλές» μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί να βρεθεί καμία διέξοδος. Η κρίση είναι συστημική άρα και η διέξοδος από αυτήν δεν μπορεί παρά να είναι η ανατροπή των πολιτικών που τη δημιούργησαν, η ανατροπή των αξιών που την εξέθρεψαν. Όπως λοιπόν ξεκαθαρίζει και η διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές «στόχος μας είναι «η ακύρωση της σημερινής αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης και ο επανασχεδιασμός της».
Δηλώσατε, πρόσφατα, ότι δεν αρκεί μια ψήφος ανάθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά χρειάζεται η κινητοποίηση του κόσμου. Μήπως αυτό είναι μια αποφυγή ευθυνών;
Η κριτική στην ψήφο ανάθεσης είναι συνυφασμένη με την ίδια την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί σύνθεση κινημάτων και έφτασε στη σημερινή δύναμή του με βάση την κινηματική του δράση και όχι την πειθώ μαυρογιαλούρικου τύπου «ψηφίστε μας και θα καθαρίσουμε εμείς για όλα σας τα προβλήματα». Αντιστρέφοντας λοιπόν το ερώτημα η ανάθεση και οι πελατειακές σχέσεις αποτελούν αποφυγή ευθυνών με το γνωστό «μας ψήφισε ο λαός και κάνουμε ό,τι θέλουμε».
Αντίθετα η συνεχής αναφορά στην αναγκαιότητα ύπαρξης ενός μαζικού κινήματος που θα στηρίζει μια κυβέρνηση της αριστεράς άλλα και θα την ελέγχει, πολλαπλασιάζει τις ευθύνες μας τόσο σήμερα, γιατί ως μέρος του κινήματος έχουμε και εμείς ευθύνες για πιθανή αδράνεια του, όσο και αύριο γιατί θα αποτελεί βασικό στοιχείο της πολιτικής μας.
