Αναλυτικά, στη δευτερολογία του ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας είπε ξεκινώντας, πως «προκάλεσα και ήταν στόχος μου να προκαλέσω έναν ουσιαστικό διαλογο και πρόσθεσε ότι η υπόθεση της Ελλάδας πρέπει να μελετηθεί από την Ευρώπη.
« Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα πείραμα, το οποίο εξέθεσε τις κοινές ευρωπαϊκές μας αξίες, διότι η κρίση δεν ξεκίνησε χθες, η κρίση ξεκίνησε το 2010» υπογράμμισε ο Αλέξης Τσίπρας.
«Τα προγράμματα προσαρμογής ξεκίνησαν το 2010 και έχουν περάσει 8 ολόκληρα χρόνια, για να μπορούμε σήμερα να ατενίζουμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία και για να μιλάμε για το οριστικό τέλος της οικονομικής κρίσης», σημείωσε ο πρωθυπουργός.
Συνεχίζοντας είπε, «είμαι χαρούμενος και ευτυχής που η κυβέρνησή μου είναι αυτή που πέτυχε εκεί που απέτυχαν τρεις συνεχόμενες κυβερνήσεις από το 2010 έως το 2015, αυτό από μόνο του είναι μια εξαιρετική πολιτική επιτυχία», τόνισε.
«Όμως αυτό που με κάνει σήμερα να είμαι πραγματικά ευτυχής δεν είναι ότι πετύχαμε να ολοκληρώσουμε τα προγράμματα προσαρμογής -διότι αυτό θα μπορούσα να το πετύχει και κάποιος ή κάποια άλλη πολιτική δύναμη ακολουθώντας μια συνταγή η οποία θα άφηνε τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία έρμαιη και απροστάτευτη», ανέφερε ακόμη και συνέχισε: «Αν αισθάνομαι ότι κάτι πετύχαμε είναι ότι από τη μία καταφέραμε να εμβαθύνουμε τις μεταρρυθμίσεις οι οποίες μας οδήγησαν στην δημοσιονομική εξυγίανση και στην έξοδο από την κρίση, ενώ ταυτόχρονα καταφέραμε να προστατεύσουμε όσο μπορούσαμε τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία», υπογράμμισε ο πρωθυπουργός, λέγοντας πως αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία και η μεγάλη δυσκολία αυτών των τριών χρόνων.
«Το 2015 όταν είχα έρθει εγώ εδώ, η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα μιας μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης, διότι είχε δύο εκατομμύρια πολίτες ανασφάλιστους, οι οποίο δεν είχαν δικαίωμα πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη», ενθυμήθηκε και πρόσθεσε: «Δεν υπήρχε για 600.000 ανθρώπους η δυνατότητα του κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος (...) υπήρχαν πραγματικά άνθρωποι που χάσανε όχι μόνο το εισόδημά τους, τη δουλειά τους, το μέλλον τους, το παρόν τους και δεν είχαν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές ανάγκες τους».
Ο Αλέξης Τσίπρας υπογράμμισε πως υπήρχαν συμπολίτες μας που δεν είχαν να φάνε και βρίσκονταν κατά χιλιάδες στα συσσίτια. «Αυτή η εικόνα σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει», κατέληξε στη σχετική αναφορά.
«Δεν θέλω εδώ ενώπιόν σας να σας πω ότι είναι success story, αλλά όμως είναι μια πορεία βήμα προς βήμα, ανοίγει δρόμο προς το μέλλον και αν για κάτι πραγματικά είμαι ευτυχής είναι ότι πετύχαμε να βαθύνουμε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, να δώσουμε μια πορεία εξυγίανσης των δημοσίων οικονομικών, να πιάσουμε πρωτογενή πλεονάσματα που καμία άλλη κυβέρνηση δεν κατάφερε» και ταυτόχρονα μέσα σε αυτό το πλαίσιο προστατεύτηκαν οι ευάλωτοι πολίτες.
Συνεχίζοντας τη δευτερολογία του ο πρωθυπουργός είπε: «Δώσαμε ένα δείγμα γραφής για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, γιατί εκεί ήταν ο πυρήνας της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας των πολιτικών που επιβλήθηκαν και κατά τη διάρκεια των μνημονίων στην Ελλάδα». Επίσης, δήλωσε, κάποιοι πιστεύουν ότι μόνο μέσω της συρρίκνωσης της εργασίας μπορεί να δημιουργηθεί χώρος για την ανάπτυξη, αλλά «εμείς πιστεύουμε το αντίθετο ότι χώρος για την ανάπτυξη μπορεί να δημιουργηθεί μονάχα μέσα από τη στήριξη της εργασίας και τη στήριξη της κοινωνικής συνοχής». Αυτή είναι μια μεγάλη ιδεολογική τομή, που έχουμε εμείς οι προοδευτικοί από τους νεοφιλελεύθερους, επανέλαβε ο πρωθυπουργός.
«'Ακουσα με μεγάλο ενδιαφέρον τον κ. Φερχόφστατ, ας αναρωτηθούμε όλοι μαζί για την Ελλάδα γιατί χρειάστηκε τρία προγράμματα, γιατί η Ελλάδα χρειάστηκε 8 χρόνια ενώ άλλες χώρες που βρέθηκαν σε αυτή τη δυσχερή οικονομική θέση, η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, κατάφεραν να εξέλθουν σε τρία χρόνια -γιατί;», ήταν τα ερωτήματα που έθεσε ο πρωθυπουργός.
« Υπήρξαν μεγάλα λάθη λάθη και από τις ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και πρέπει να το παραδεχτούμε, διότι τα πρώτα προγράμματα αντί να εμβαθύνουν στις δομικές μεταρρυθμίσεις που είχε ανάγκη η χώρα, προτεραιοποίησαν μια πρωτοφανή δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία εκ των πραγμάτων οδήγησε σε οικονομικό αδιέξοδο», υπογράμμισε ο πρωθυπουργός.
« Εμείς πετύχαμε μια δύσκολη συμφωνία το 2015 αλλά ήταν μία συμφωνία ηπιότερης δημοσιονομικής προσαρμογής με προτεραιοποίηση στις δομικές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, που οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις δεν θέλησαν να προτεραιοποιήσουν», είπε ο πρωθυπουργός.
Ειδικά για τις προηγούμενες κυβερνήσεις είπε ότι προτίμησαν τις περικοπές αντί των μεταρρυθμίσεων γιατί υπέκυψαν σε οργανωμένα συμφέροντα και πελατειακές σχέσεις. «Αυτή είναι η αλήθεια είτε σας αρέσει είτε δεν αρέσει σε ορισμένους από σας που θέλετε να υπερασπιστούν πολιτικές δυνάμεις που ανήκουν στις δικές σας πολιτικές οικογένειες», ανέφερε.
« Έρχομαι να απαντήσω στον κ. Γκονθάλεθ (σ.σ του ΕΛΚ), ο οποίος είπε ότι άλλαξα. Δεν ξέρω αν είναι κακό αυτό, κακό είναι κάποιοι να παραμένουν αδιόρθωτοι και να προσπαθούν να υπερασπιστούν αυτά που δεν είναι υπερασπίσιμα» είπε ο πρωθυπουργός και πρόσθεσε: «Θέλω να σας θυμίσω ότι σήμερα είναι 11 του Σεπτέμβρη και εκτός από την αποφράδα ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι κι άλλη μία μαύρη επέτειος: είναι επέτειος του θανάτου του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Λυπάμαι, κύριε Γκονθάλεθ, στην ομιλία σας αναπαράξατε -δεν ξέρω αν το κάνατε συνειδητά ή μη- τη θεωρία των δύο άκρων. Ελπίζω τουλάχιστον να μη θεωρείτε, όπως κάποιοι φίλοι σας ομοϊδεάτες σας στην Ελλάδα, ότι ο δικτάτορας Πινοσέτ εφήρμοσε ενδιαφέρουσες πολιτικές προς αντιγραφή, ιδίως σε ό,τι αφορα στο ασφαλιστικό σύστημα».
Ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζοντας και απαντώντας στον κ. Γκονθάλεθ είπε: «Μιλήσατε για νεποτισμό και λαϊκισμό. Θα ήθελα να σάς υπενθυμίσω ότι αν θέλετε να μιλήσετε για νεποτισμό στην Ελλάδα, δείτε απλά ότι δυστυχώς μια παράταξη που τόσα πολλά έχει προσφέρει στην Ελλάδα -γιατί θέλω να είμαι δίκαιος- δυστυχώς αρχηγοί στην παράταξη αυτή γίνονται συνήθως τα τέκνα κάποιων πετυχημένων η μη, αλλά προηγούμενων πρωθυπουργών, αυτή είναι η παράδοση στην Ελλάδα», παρατήρησε επίσης.
Συνεχίζοντας την τοποθέτησή του από το βήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είπε: «Μιλήσατε για 100 δισ. κόστος (σ.σ. της διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) το λένε και το ξαναλένε πολλοί από τους συντηρητικούς συνάδελφους σας πολιτικούς για το κόστος της διαπραγμάτευσης στο δύσκολο εκείνο εξάμηνο», είπε.
«Καλό είναι όταν μιλάμε σε αυτή την αίθουσα να μην μιλάμε με όρους πολιτικής επικοινωνίας και με ανακρίβειες διότι αν όντως υπήρχε επιβάρυνση τόσων δισ. ευρώ θα είχε αυξηθεί και το δημόσιο χρέος», πρόσθεσε ο πρωθυπουργός.
Για να συνεχίσει λέγοντας πως επί της ουσίας όσοι υποστηρίζουν την παραπάνω θεωρία, πως αυτό το ποσό θα κερδίζονταν εάν δεν υπήρχε πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα, το 2015, «πώς, αλήθεια, με ποιες πολιτικές, με αυτές που οι προηγούμενες κυβερνήσεις του κύριου Σαμαρά; Ο οποίος δεν είχε καταφέρει ούτε καν να έχει θετικό ισοζύγιο, πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο είχε υπογράψει της τάξης του 4,5%. Αλλά δεν είχε καταφέρει να φτάσει ούτε στο 0% με τους αναπτυξιακούς ρυθμούς. Κατάφερε μόνο το 2014 να πιάσει το 0,4%. Πώς θα κατάφερνε να πιάσει αυτούς τους ρυθμούς που θα ξανάφερναν πίσω το 20% του ΑΕΠ;», διερωτήθηκε ο πρωθυπουργός.
Τέλος, «εδώ πρόκειται για στοχευμένες ανακρίβειες όπως επίσης η άλλη ανακρίβεια ότι δήθεν η Ελλάδα σπατάλησε 40 δισ. στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Σαράντα πέντε δισεκατομμύρια ήταν το συνολικό κόστος και των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων, αλλά η ανακεφαλαιοποίηση που έγινε στα δικά μας χρόνια κόστισε μόνο 6 δισεκατομμύρια από τα 24 που ήταν διαθέσιμη από το τρίτο προγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής», κατέληξε.
ΑΠΕ-ΜΠΕ
-
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΊΣΗΣ: Αλ. Τσίπρας: Ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών της Ε.Ε. ως ανάχωμα στις δυνάμεις της ακροδεξιάς (βίντεο)
Αναλυτικά η δευτερολογία του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το μέλλον της Ευρώπης:
Είναι πάντοτε για μένα πολύ ευχάριστη αυτή η ζωντανή συζήτηση, μέσα στο Κοινοβούλιο και ιδιαίτερα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ίσως να μην προκάλεσα, τον ίδιο ενθουσιασμό ή την ίδια αντιπαράθεση με την προηγούμενη παρουσία μου, εδώ, που θυμήθηκε ο κ. Φερχόφσταντ, αλλά και άλλοι ευρωβουλευτές. Αλλά φαντάζομαι ότι προκάλεσα και ήταν ο στόχος μου να προκαλέσω έναν έντονο και ουσιαστικό διάλογο.
Διότι, πράγματι, η υπόθεση της Ελλάδας, είναι μια υπόθεση που πρέπει να μελετηθεί πάρα πολύ από την Ευρώπη. Διότι, η Ελλάδα αποτέλεσε ένα πείραμα, το οποίο εξέθεσε τις κοινές ευρωπαϊκές μας αξίες. Διότι, η κρίση δεν ξεκίνησε χθες. Η κρίση ξεκίνησε το 2010. Τα προγράμματα προσαρμογής ξεκίνησαν το 2010. Έχουν περάσει οκτώ ολόκληρα χρόνια από το 2010 για να μπορούμε σήμερα να ατενίζουμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία. Να μπορούμε σήμερα να μιλάμε για το οριστικό τέλος της οικονομικής κρίσης και των προγραμμάτων προσαρμογής.
Επιτρέψτε μου, αγαπητές και αγαπητοί βουλευτές, να σας πω ότι είμαι χαρούμενος και ευτυχής, που η κυβέρνησή μου είναι αυτή, που πέτυχε, εκεί που απέτυχαν τρεις συνεχόμενες κυβερνήσεις, από το 2010 έως το 2015. Αυτό από μόνο του είναι μια εξαιρετική πολιτική επιτυχία. Όμως, θα σας πω ότι αυτό που με κάνει σήμερα να είμαι πραγματικά ευτυχής, δεν είναι ότι πετύχαμε να ολοκληρώσουμε τα προγράμματα προσαρμογής.
Διότι, αυτό θα μπορούσε να το πετύχει και κάποιος, κάποια άλλη πολιτική δύναμη, ακολουθώντας μια συνταγή, η οποία θα άφηνε τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία έρμαιη και απροστάτευτη, όπως έγινε από το 2010 έως το 2015. Αν αισθάνομαι ότι κάτι πετύχαμε, είναι ότι από τη μια καταφέραμε να εμβαθύνουμε δομικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μας οδήγησαν στη δημοσιονομική εξυγίανση και την έξοδο από την κρίση, ενώ ταυτόχρονα καταφέραμε να προστατεύσουμε, όσο μπορούσαμε, σε αυτό τον δημοσιονομικό χώρο που είχαμε, τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Αυτή ήταν η μεγάλη δυσκολία και η μεγάλη επιτυχία, αυτών των τριών χρόνων. Το γεγονός, δηλαδή, ότι το 2015, όταν είχα έρθει εγώ εδώ, η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα μιας μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης.
Διότι είχε δύο εκατομμύρια πολίτες ανασφάλιστους, οι οποίοι δεν είχαν δικαίωμα πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη.
Διότι δεν υπήρχε για 600.000 ανθρώπους, η δυνατότητα του κατώτατου εγγυημένου εισοδήματος, κοινωνικού εισοδήματος αλληλεγγύης και γιατί υπήρχαν πραγματικά άνθρωποι που έχασαν, όχι μόνον το εισόδημά τους, αλλά τη δουλειά τους, το μέλλον τους, το παρόν τους και δεν είχαν ακόμα-ακόμα να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές ανάγκες τους.
Ακόμα-ακόμα δεν είχαν και να φάνε και βρίσκονταν κατά χιλιάδες στα συσσίτια των κοινωνικών οργανώσεων.
Αυτή η εικόνα, σήμερα, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει. Όχι, δεν θέλω εγώ ενώπιών σας να σας πω ότι είναι το success story. Αλλά, όμως, είναι μια πορεία βήμα προς βήμα, είναι μια πορεία που ανοίγει δρόμο προς το μέλλον.
Και αν για κάτι πραγματικά θέλω να σας πω ότι είμαι ευτυχής, είναι ότι πετύχαμε να βαθύνουμε τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, να δώσουμε μια πορεία εξυγίανσης των δημόσιων οικονομικών, να πιάσουμε πρωτογενή πλεονάσματα που καμία άλλη κυβέρνηση δεν κατάφερε να πιάσει με πολύ-πολύ σκληρότερα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής, ενώ την ίδια στιγμή καταφέραμε να προστατεύσουμε τους πιο ευάλωτους. Όχι μόνον τους ανασφάλιστους, όχι μόνον τους φτωχούς, αλλά κυρίως να δώσουμε και ένα δείγμα γραφής για την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων.
Γιατί εκεί ήταν ο πυρήνας της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας των πολιτικών που επιβλήθηκαν και πριν τα μνημόνια και κατά τη διάρκεια των μνημονίων στην Ελλάδα: η συρρίκνωση της εργασίας, η διάλυση της εργασίας.
Διότι κάποιοι πιστεύουν ότι μόνον με αυτό τον τρόπο μπορεί να δημιουργηθεί χώρος για την ανάπτυξη.
Εμείς πιστεύουμε το αντίθετο, ότι χώρος για την ανάπτυξη μπορεί να δημιουργηθεί μονάχα μέσα από τη στήριξη της εργασίας και την στήριξη της κοινωνικής συνοχής. Και αυτή είναι μια μεγάλη ιδεολογική τομή και διαφορά που έχουμε εμείς, οι προοδευτικοί, από τους νεοφιλελεύθερους.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αγαπητοί βουλευτές μάλλον, -διότι πράγματι άκουσα με μεγάλο ενδιαφέρον τον κ. Φερχόφσταντ- ας αναρωτηθούμε όλοι μαζί γιατί η Ελλάδα χρειάστηκε τρία συνεχόμενα προγράμματα;
Γιατί η Ελλάδα χρειάστηκε οκτώ χρόνια ενώ άλλες χώρες που βρέθηκαν σε αυτή τη δυσχερή οικονομική θέση, η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία κατάφεραν να εξέρθουν σε τρία χρόνια;
Γιατί; Υπήρξαν μεγάλα λάθη. Λάθη και από τις ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και πρέπει να το παραδεχτούμε αυτό. Διότι τα πρώτα προγράμματα, αντί να εμβαθύνουν στις δομικές μεταρρυθμίσεις, που είχε ανάγκη η χώρα, αντί να προτεραιοποιήσουν τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, προτεραιοποίησαν μια πρωτοφανή δημοσιονομική προσαρμογή, η οποία, εκ των πραγμάτων, οδήγησε σε ένα οικονομικό αδιέξοδο.
Εκ των πραγμάτων οδήγησε σε μια πρωτοφανή εσωτερική υποτίμηση, στην πτώση της κατανάλωσης και σε ένα φαύλο κύκλο, σε ένα σπιράλ ύφεσης και λιτότητας.
Αντιθέτως, εμείς πετύχαμε μια δύσκολη συμφωνία το 2015, αλλά ήταν μια συμφωνία ηπιότερης δημοσιονομικής προσαρμογής, με προτεραιοποίηση στις δομικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις δεν θέλησαν να προτεραιοποιήσουν.
Προτίμησαν να κόβουν συντάξεις και μισθούς, αντί να κάνουν δομικές μεταρρυθμίσεις. Ακριβώς, διότι υπήρχαν οργανωμένα συμφέροντα, τα οποία δεν ήθελαν να θίξουν και πελατειακές σχέσεις.
Αυτή είναι η αλήθεια, είτε σας αρέσει ορισμένους από εσάς, είτε δεν σας αρέσει, γιατί θέλετε να υπερασπιστείτε πολιτικές δυνάμεις που ανήκουν στις δικές σας πολιτικές οικογένειες.
Και έρχομαι να απαντήσω και στον κ. Γκονζάλες, ο οποίος μου είπε, βεβαίως, ότι άλλαξα. Δεν ξέρω αν είναι κακό αυτό. Κακό είναι κάποιοι να παραμένουν αδιόρθωτοι και να προσπαθούν να υπερασπιστούν αυτά που δεν είναι υπερασπίσιμα. Σας άκουσα, βεβαίως, να ασκείτε κριτική –και εγώ θεωρώ ότι η κριτική είναι πολύ ωφέλιμη για τη Δημοκρατία και είμαι πολύ χαρούμενος που το κάνατε σε μένα- και θέλω να σας θυμίσω ότι σήμερα είναι 11 του Σεπτέμβρη.
Και εκτός από την αποφράδα ημέρα της τρομοκρατικής επίθεσης στις ΗΠΑ, είναι και άλλη μια μαύρη επέτειος. Είναι η επέτειος του θανάτου του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Λυπάμαι, κύριε Γκονζάλες, που στην ομιλία σας αναπαράξατε –δεν το ξέρω αν το κάνατε συνειδητά ή μη- τη θεωρία των δύο άκρων.
Ελπίζω, τουλάχιστον, να μην θεωρείτε, όπως κάποιοι φίλοι σας, ομοϊδεάτες σας στην Ελλάδα, ότι ο δικτάτορας Πινοσέτ εφήρμοσε ενδιαφέρουσες πολιτικές προς αντιγραφή, ιδίως, σε ό,τι αφορά το ασφαλιστικό σύστημα.
Θέλω, όμως, να απαντήσω σε δύο πράγματα συγκεκριμένα, από όσα είπατε. Μιλήσατε για νεποτισμό και λαϊκισμό.
Θα ήθελα, λοιπόν, να σας υπενθυμίσω ότι αν θέλετε να μιλήσετε για νεποτισμό στην Ελλάδα, δείτε απλά ότι δυστυχώς, δυστυχώς το λέω, μια παράταξη η οποία τόσο πολλά έχει προσφέρει στην Ελλάδα, όπως η συντηρητική παράταξη –γιατί θέλω να είμαι δίκαιος και ακριβοδίκαιος- δυστυχώς, αρχηγοί στην παράταξη, αυτή, γίνονται, συνήθως, τα τέκνα κάποιων πετυχημένων ή μη, αλλά προηγούμενων Πρωθυπουργών. Αυτή είναι η παράδοση στην Ελλάδα. Υπάρχει πουθενά αλλού αυτό σε συντηρητικά κόμματα σε ολόκληρη την Ευρώπη;
Μην ψάχνετε σε μας για νεποτισμό, ούτε για πελατειακό κράτος. Επίσης, μιλήσατε για λαϊκισμό. Λυπάμαι αλλά πάλι στη δική σας παράταξη πρέπει να στραφείτε όταν μιλάτε για λαϊκισμό.
Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερος λαϊκισμός από το να παίζεις με εθνικά θέματα και να αλλάζεις θέση για να ψαρέψεις στα θολά νερά της ακροδεξιάς και εν προκειμένω να μη διασπάσεις την παράταξή σου.
Η στάση που κρατά το κόμμα της Ν.Δ., που ανήκει στην πολιτική σας οικογένεια, σε σχέση με την αναγκαία για την Ευρώπη, την αναγκαία για τα Βαλκάνια, την αναγκαία για την περιοχή μας, επίλυση του προβλήματος της ονομασίας με τη βόρεια γειτονική μας χώρα, του μακεδονικού προβλήματος, είναι μια στάση που θα χαρακτηρίζεται στα μελλοντικά βιβλία της Ιστορίας ως ο ορισμός του λαϊκισμού και του καιροσκοπισμού.
Και θέλω να κλείσω στις παρατηρήσεις, σε όλα όσα είπατε, απαντώντας σας και σε κάτι το οποίο, φαντάζομαι, το είπατε, χωρίς να γνωρίζετε πολλές λεπτομέρειες. Καλά, είπε και ο κ. Μαριάς πολλά από αυτά, ανακρίβειες.
Ο κ. Μαριάς, βέβαια, διένυσε πολύ μεγάλη απόσταση από τα αριστερά έδρανα για να βρεθεί, σήμερα, στα δεξιά έδρανα του Κοινοβουλίου. Αλλά θα απαντήσω σε σας και όχι στον κ. Μαριά. Μιλήσατε για 100 δις κόστος. Το λέτε και το ξαναλένε πολλοί από τους συντηρητικούς συναδέλφους σας και πολιτικούς, που είναι το κόστος της διαπραγμάτευσης της Ελλάδας, το δύσκολο, εκείνο, εξάμηνο. Ένα εξάμηνο που έγιναν λάθη και από τις δύο πλευρές. Δεν υπάρχει αμφιβολία.
Όμως, καλό είναι όταν μιλάμε σε αυτή την αίθουσα, να μην μιλάμε με όρους πολιτικής επικοινωνίας και με ανακρίβειες.
Διότι αν όντως υπήρχε κόστος – επιβάρυνση, τόσων δισεκατομμυρίων ευρώ, θα είχε αυξηθεί και το δημόσιο χρέος, αντιστοίχως.
Αλλά, τι ακριβώς, λένε αυτοί, που ισχυρίζονται ότι υπήρχε αυτό το κόστος; Έρχονται και λένε ότι θα υπήρχε στα χαρτιά αναπτυξιακή δυναμική τα χρόνια 2015 – 2017, της τάξης του 20% του ΑΕΠ.
Δηλαδή, το κόστος για την ελληνική οικονομία, που απώλεσε το 25% του ΑΕΠ της, το 1/4 δηλαδή του εθνικού της πλούτου, τα τέσσερα πρώτα καταστροφικά χρόνια, δήθεν θα κερδίζονταν αν δεν υπήρχε πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα.
Και πώς αλήθεια; Με ποιες πολιτικές; Με αυτές που οι προηγούμενες κυβερνήσεις του κυρίου Σαμαρά, που αναφέρατε, δεν είχε καταφέρει ούτε καν να έχει θετικό ισοζύγιο, πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο είχε υπογράψει, ήταν της τάξης του 4 και 4,5%, αλλά δεν είχε καταφέρει να φτάσει ούτε στο 0,3%;
Με τους αναπτυξιακούς ρυθμούς του 0,3%, που κατάφερε, 0,4% μόνο μια χρονιά, το 2014; Πώς θα κατάφερνε να πιάσει αυτούς τους ρυθμούς, που θα ξανάφερναν πίσω το 20% του ΑΕΠ;
Εδώ, λοιπόν, πρόκειται για στοχευμένες ανακρίβειες. Όπως, επίσης, η άλλη ανακρίβεια ότι δήθεν η Ελλάδα την τριετία αυτή, σπατάλησε 40 δισεκατομμύρια, στην ανακεφαλοποίηση των τραπεζών.
Σαράντα πέντε δισεκατομμύρια ήταν το συνολικό κόστος και των τριών ανακεφαλαιοποιήσεων, αλλά η ανακεφαλοποίηση που έγινε στα δικά μας χρόνια κόστισε μόνο 6 δισεκατομμύρια, από τα 24 που ήταν διαθέσιμα, από το τρίτο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής.
Τα λέω αυτά, διότι κάποια πράγματα πρέπει να απαντηθούν. Και τα λέω διότι πιστεύω ότι αν θέλουμε να κοιτάξουμε μπροστά, οφείλουμε με τις υπαρκτές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, τουλάχιστον, όταν αντιδικούμε, να αντιδικούμε επί των πραγματικών αριθμών και επί της πραγματικότητας που όλοι αντιμετωπίσαμε.
Θέλω, κύριες και κύριοι, να κλείσω λέγοντας το εξής: κατά τη διάρκεια της παρέμβασής μου, προσπάθησα να θέσω και να προειδοποιήσω για έναν μεγάλο υπαρκτό κίνδυνο για την Ευρώπη.
Αυτός ο μεγάλος και υπαρκτός κίνδυνος, που αφορά το ίδιο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι υπαρξιακός για την Ευρώπη κίνδυνος, από ό,τι καταλαβαίνω από πολλές από τις παρεμβάσεις, δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιος.
Και θέλω να πω ότι βρισκόμαστε μπροστά σε αυτή την –αν θέλετε- μεγάλη διακινδύνευση και εξαιτίας, κυρίως θα έλεγα εκ του γεγονότος ότι τα προηγούμενα χρόνια πράγματι προτεραιοποιήθηκαν πολιτικές, με ακραίο πρόσημο, οι οποίες βεβαίως είχαν ως στόχο την οικονομική ισορροπία, αλλά προκειμένου να την πετύχουν, προσπάθησαν να σώσουν τις τράπεζες, χωρίς να λογαριάσουν το κόστος, το κοινωνικό.
Αυτές οι πολιτικές είναι που δίνουν τον λόγο σήμερα, με πρωταγωνιστικό ρόλο, σε ακραίες πολιτικές δυνάμεις.
Και θέλω να απευθυνθώ, για άλλη μια φορά, σε όλο το δημοκρατικό τόξο, από τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, μέχρι το φιλελεύθερο κέντρο, αλλά και σε εσάς, το Λαϊκό Κόμμα διότι, αυτές οι δυνάμεις είναι εντός σας και γίνονται κυρίαρχες, ηγεμονικές στον πολιτικό λόγο, όταν αναγκάζεστε να στρέψετε την πολιτική σας ρητορική προς εθνικιστικές, ακραίες, σοβινιστικές θέσεις, προκειμένου να ανατρέψετε ή να αναχαιτίσετε την άνοδο της ακραίας δεξιάς στις χώρες σας, δεν κάνετε τίποτε παραπάνω, από να τρέφετε τις ακραίες αυτές δυνάμεις, που σε λίγο θα φτάσουν σε ποσοστά, που θα είναι ανησυχητικά για όλους μας, στην Ευρώπη. Και αυτό, οφείλουμε να το σταματήσουμε. Και για να το σταματήσουμε, πρέπει να ξαναγυρίσουμε στις ιδρυτικές αξίες της Ε.Ε., που είναι η αλληλεγγύη, που είναι η κοινωνική συνοχή, που είναι η ευημερία των πολιτών.
Σας ευχαριστώ.
