Τα παραπάνω επισημαίνει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αργυρός Παραολυμπιονίκης Αλέξανδρος Ταξιλδάρης, ο οποίος μετά από ένα ατύχημα που είχε το 2000 σε ηλικία 21 ετών, όταν ακόμη ήταν φοιτητής Ιατρικής, υπέστη σοβαρή κάκωση στον νωτιαίο μυελό, που του στέρησε την κινητικότητα.
Η αναπηρία δεν μπόρεσε να εμποδίσει τον Αλέξανδρο Ταξιλδάρη, ο οποίος στράφηκε στην κολύμβηση και μετά από σκληρή προσπάθεια και προπονήσεις, επί τέσσερα χρόνια μετά το ατύχημα, κατάφερε να κερδίσει το αργυρό μετάλλιο (ύπτιο 50 μέτρων) στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας. Η προσπάθεια του, που τον οδήγησε σε αργυρό μετάλλιο, αποτυπώθηκε στην ταινία "Ανάδυση" του Αλέξανδρου Παπανικολάου και της Έμιλυ Γιαννούκου, η οποία βραβεύτηκε στο 29ο Διεθνές Φεστιβάλ του Παλέρμο.
Δύο χρόνια μετά το ατύχημά του, μέσω του Συλλόγου Ατόμων με Κινητικά Προβλήματα και Φίλων "Περπατώ", που ιδρύθηκε στη ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κομοτηνή, ξεκίνησε η προσπάθεια για να γίνει προσπελάσιμη για άτομα με κινητικά προβλήματα η μέχρι τότε απροσπέλαστη πόλη. Σήμερα, ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης είναι ειδικευόμενος γιατρός φυσικής ιατρικής και αποκατάστασης στο ΚΑΤ και φυσικά δεν είναι ένας άνθρωπος καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι αλλά ένας χρήστης αμαξιδίου.
Ο Αλεξανδρος Ταξιλδάρης, που βρέθηκε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη συμμετέχοντας στο 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο του Τμήματος Μελέτης και Αποκατάστασης Βλαβών Νωτιαίου Μυελού της Ελληνικής Εταιρείας Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης, μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για το τι είναι κατά τη γνώμη του στην πραγματικότητα αναπηρία και για το πώς η Κομοτηνή έγινε πόλη προσπελάσιμη για τα άτομα με κινητικά προβλήματα.
«Στην ουσία δεν θα είχε κανένα νόημα οποιοδήποτε είδος αποκατάστασης και κινητικού ελλείμματος, εάν δεν υπήρχε ένα προσβάσιμο περιβάλλον. Εάν το περιβάλλον είναι απροσπέλαστο, όσο κι αν καταφέρει ένας γιατρός ή μια ομάδα αποκατάστασης την αποκατάσταση και την αυτονομία ενός ανθρώπου που έχει ένα κινητικό έλλειμμα, όσο αυτόνομος και να γίνει αυτός ο άνθρωπος, θα παραμείνει ανάπηρος. Γιατί η αναπηρία δεν είναι η βλάβη, όπως θέλουμε να το βλέπουμε ιατροκεντρικά πολλοί συνάδελφοι. Αναπηρία δημιουργεί το μη προσβάσιμο περιβάλλον, το περιβάλλον που δεν δίνει τις ίδιες δυνατότητες για όλους του ανθρώπους» υπογραμμίζει ο κ.Ταξιλδάρης.
Η Κομοτηνή παράδειγμα προσπελασιμότητας
Μιλώντας για την πρωτοβουλία που κατέστησε την Κομοτηνή πόλη υπόδειγμα προσπελασιμότητας λέει: «Η Κομοτηνή έφτασε να θεωρείται μια από τις πιο προσβάσιμες πόλεις της Ελλάδας, χάρη στο ρόλο που έπαιξαν ο Σύλλογος "Περπατώ", η τοπική αυτοδιοίκηση αλλά και χάρη στην ιδιαιτερότητα της κοινωνίας της πόλης, μιας κοινωνίας που ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνει η διαφορετικότητα και πώς να την αποδεχτεί. Συν το ότι είναι μια μικρή πόλη, που βρίσκεται μέσα σε μια κοιλάδα όπου δεν υπάρχουν μεγάλες ανηφόρες και κατηφόρες και μεγάλοι δρόμοι ταχείας κυκλοφορίας. Στην Κομοτηνή έχουμε προσπαθήσει και έχουμε δημιουργήσει ένα δίκτυο οκτώ προσβάσιμων δρόμων από κεντρικές αρτηρίες και σημαντικά μέρη της πόλης προς το κέντρο. Έχουν δημιουργηθεί γειτονιές ατόμων με αναπηρία, οι οποίες έγιναν προσβάσιμες με υπόδειξη των ιδίων, σχετικά με τις διαδρομές που ακολουθούν. Όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούμε από τη μία μέρα στην άλλη να αρχίσουμε να σπάμε όλα τα πεζοδρόμια της πόλης. Δώσαμε προτεραιότητα στις περιοχές που κινούνται τα ίδια τα άτομα με αναπηρία. Οπότε, αν κάνει ένα άτομο αίτηση είτε στον δήμο είτε στον Σύλλογο "Περπατώ" παρεμβαίνει ο δήμος και κάνει προσβάσιμο τον χώρο» τονίζει.
Το αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας δεν άργησαν να φανούν. «Η απόδειξη ότι έχει γίνει μεγάλη δουλειά είναι ότι πλέον πολλά καταστήματα, ακόμη και καταστήματα που δεν υπόκεινται στον νόμο που λέει ότι πρέπει να είναι προσβάσιμα με βάση το μέγεθός τους, καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος και δημόσιας χρήσης μπήκαν στη διαδικασία και γίνανε από μόνα τους προσβάσιμα. Απόδειξη είναι ότι πάρα πολλοί άνθρωποι με αναπηρία έχουν έρθει στην Κομοτηνή για να μείνουν 2-3 μέρες και έχουν μείνει είτε μόνιμα είτε μεγάλο διάστημα της ζωής τους. Επίσης, απόδειξη είναι ότι όταν βγαίνει ένα άτομο με αναπηρία στην Κομοτηνή να πιεί έναν καφέ, δεν αποτελεί κάτι σαν εξωγήινο, όπως θα ήταν σε μια άλλη μικρή επαρχιακή πόλη. Δεν λέω για την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, όπου ο κόσμος δεν δίνει σημασία τι συμβαίνει γύρω του. Μεγάλο βοήθημα είναι ο ποδηλατόδρομος που έγινε στην πόλη, στον οποίο κινούμαστε και εμείς είτε με τα αμαξίδιά μας είτε με τα χειρήλατα» προσθέτει ο κ.Ταξιλδάρης.
Η έλλειψη αστυνόμευσης το μεγαλύτερο πρόβλημα
Αναφερόμενος στα υπάρχοντα προβλήματα επισημαίνει ότι το μεγαλύτερο από αυτά, το οποίο είναι και πανελλήνιο φαινόμενο, είναι η έλλειψη αστυνόμευσης.
«Δεν πιστεύω ότι στις άλλες χώρες της Ευρώπης είναι καλύτεροι άνθρωποι. Απλώς εκεί υπάρχει αστυνόμευση όταν εμποδίζεται η πρόσβαση και όταν δεν τηρείται ή καταστρατηγείται ο νόμος για την προσβασιμότητα, ακόμη και από το ίδιο το κράτος σε δημόσια κτίρια. Στο εξωτερικό κατευθείαν "σηκώνουν" το αμάξι που εμποδίζει, στην Ελλάδα δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Η Κομοτηνή συγκεκριμένα, πριν τη διαδικασία της αλλαγής των δημοσίων υπαλλήλων, είχε οκτώ όλους κι όλους δημοτικούς αστυνόμους, τη στιγμή που η Καβάλα είχε 55. Η διαφορά στον πληθυσμό των δύο πόλεων είναι 5.000 κάτοικοι. Αυτή τη στιγμή η Κομοτηνή δεν έχει ούτε έναν δημοτικό αστυνόμο, καθώς η σύμβαση του τελευταίου που είχε απομείνει δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Οπότε αυτή τη στιγμή η Κομοτηνή δεν έχει τρόπο να διαφυλάξει την προσβασιμότητα, μόνο ό,τι προλάβει η Τροχαία και ξέρουμε πολύ καλά σε τι κατάσταση προσωπικού βρίσκεται η αστυνομία. Οπότε ό,τι γίνεται γίνεται καθαρά και μόνο από την κοινωνία» εξηγεί ο κ. Ταξιλδάρης.
Ο Σύλλογος "Περπατώ" έχει 320 μέλη, υλοποιεί εκπαιδευτικά προγράμματα ως προς την αυτόνομη διαβίωση των ανθρώπων με κινητική αναπηρία και απευθύνεται σε άτομα από όλη την Ελλάδα αλλά και από το εξωτερικό.
«Ποτέ δεν σταματάμε στην Κομοτηνή. Θέλουμε να αποκτήσει πανελλαδικώς αλλά και στην Ευρώπη "πρόσωπο" ως χώρος απόλυτα και καθολικά προσβάσιμος για όλους. Υπάρχουν δομές που και αυτές σιγά- σιγά πρέπει να μπούνε στη διαδικασία να λειτουργήσουν με άλλο τρόπο από αυτόν με τον οποίο λειτουργούσαν μέχρι τώρα. Ξέρουμε ότι πανελληνίως έχει ξεκινήσει και είναι πολύ έντονο το κίνημα της αποϊδρυματοποίησης των ανθρώπων που ζούνε σε ιδρύματα ανιάτων κλπ και τέτοιο ίδρυμα υπάρχει και στην Κομοτηνή και κάποια στιγμή θα πρέπει να κλείσει και αυτοί οι άνθρωποι να μπούν σε ένα πρόγραμμα ενσωμάτωσης στον κοινωνικό ιστό» καταλήγει ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης.
