Ενώ δηλαδή στις Ευρωπαϊκές χώρες αυτή την εποχή, σε αναμονή τρίτης και σφοδρότερης, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, υγειονομικής υποτροπής εφαρμόζεται αυστηρό lockdown και τα πάντα είναι κλειστά, στην Ελλάδα ανοίξαμε σχολεία και αγορά, παίρνοντας σε αντιστάθμισμα αμφιλεγόμενα και αμφισβητήσιμα μέτρα όσον αφορά στην αποτελεσματικότητά τους. Όπως:

• Ο καθημερινός περιορισμός των ωρών κυκλοφορίας στους δρόμους μετά τις 21.00’
• Η απαγόρευση εξόδου μετά τις 18.00’ ειδικά για τα Σαββατοκύριακα
• Η για απροσδιόριστους λόγους, διεθνώς πρωτότυπη αποστολή sms κατά τη διάρκεια της εξόδου από το σπίτι
• Η λειτουργία της αγοράς με το ιδιότυπο και εμφανώς αναποτελεσματικό καθεστώς του click away.
• Τα μέτρα αυτά, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, όσον αφορά στον περιορισμό της μετάδοσης του ιού, έχουν ως κοινή συνισταμένη την ένταση της αστυνόμευσης και την πληρωμή προστίμων από τους παραβάτες, μια πρακτική που εντείνει τις αντιδράσεις, χωρίς από την άλλη να έχει πρακτικά οφέλη και θετικά αποτελέσματα όσον αφορά στην εξάπλωση της πανδημίας.

Ουδείς για παράδειγμα μπορεί με πειστικό τρόπο να εξηγήσει γιατί η αποστολή sms κατά την έξοδο από το σπίτι, όπως και η αστυνόμευση, ο έλεγχος των πολιτών και η πληρωμή υψηλών προστίμων σε όσους ξεχνούν να στείλουν το άχρηστο μήνυμα, συμβάλλει στον περιορισμό της μετάδοσης της νόσου. Καθώς καμία επιχειρηματολογία δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί η μη αποστολή sms επιδεινώνει τη μετάδοση του ιού, ενώ αντίθετα, η αποστολή του δρα ευεργετικά.

Όπως αντίστοιχα ουδείς μπορεί να εξηγήσει γιατί στο Βερολίνο και στο Λονδίνο, που η αγορά παραμένει κλειστή, οι πολίτες μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους χωρίς ούτε sms ούτε ελέγχους και πρόστιμα οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει οριζόντια απαγόρευση εξόδου μετά τις 21.00΄ τις καθημερινές και μετά τις 18.00΄ τα Σαββατοκύριακα.

Πολλώ δεν μάλλον που το μέτρο του περιορισμού των ωρών εξόδου επιδεινώνει την κατάσταση, όταν είναι γνωστό ότι όσο περισσότερο περιορίζεται ο χρόνος εξόδου των πολιτών, τόσο περισσότερο αυξάνεται ο συνωστισμός.

Όσον αφορά στη λειτουργία της αγοράς, αυτή επιτράπηκε κάτω από την αφόρητη πίεση επιχειρηματιών και εργαζομένων που έμειναν αβοήθητοι στην κρίση, καθώς το κράτος τους παρέχει ελάχιστη έως μηδενική οικονομική στήριξη, που κινείται στο επίπεδο του 5% του ΑΕΠ της χώρας. Με τη μερίδα του λέοντος να οδηγείται σε μεγάλες επιχειρήσεις, όπως η Aegean.

Σε αντίθεση με τα Ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία προκειμένου να υποστηριχθεί η αγορά για να αντέξει στο παρατεταμένο lockdown κατά τους χειμερινούς μήνες, άνοιξαν τα δημόσια ταμεία και επιχορήγησαν τους πληττόμενους επιχειρηματίες και τους εργαζόμενους με σημαντικά ποσοστά του ΑΕΠ τους, που ξεκινούν από το 12%-15% και φτάνουν μέχρι το εντυπωσιακό 52% στην περίπτωση της Γερμανίας.

Η σύγκριση δηλαδή με τις Ευρωπαϊκές χώρες καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα, σε αναμονή τρίτου κύματος πανδημίας, αντί των ενδεδειγμένων αποτελεσματικών μέτρων που λαμβάνουν τα Ευρωπαϊκά κράτη, λαμβάνονται μέτρα χαμηλής έως μηδενικής αποτελεσματικότητας, που έχουν καθαρά επικοινωνιακό χαρακτήρα.

Έτσι, ο πολίτης έχει την εντύπωση ότι η πολιτεία μεριμνά και μάλιστα με πολύ αυστηρό τρόπο, χωρίς στην πραγματικότητα αυτό να παράγει αποτελέσματα όσον αφορά τον περιορισμό της εξάπλωσης της πανδημίας.

Για να αντιληφθούμε τη χαώδη απόσταση που χωρίζει τα μέτρα που παίρνει η ελληνική κυβέρνηση, από εκείνα που παίρνουν οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη, ας δούμε ποια είναι η διεθνής πρακτική για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, η οποία στηρίζεται κατά βάση σε 3 άξονες:

1. Στο επίπεδο της πρόληψης, διεθνώς λαμβάνονται σοβαρά μέτρα τόσο για την παρεμπόδιση της εισόδου του ιού στη χώρα, επιβάλλοντας αυστηρούς ελέγχους στα σύνορα, όσο και για τον περιορισμό της μετάδοσης της νόσου στο εσωτερικό, με την καταπολέμηση του συνωστισμού σε δημόσιους χώρους, σε χώρους συνάθροισης, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, σε σχολεία, δημόσια κτίρια, κλπ.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, τα σύνορα άνοιξαν και μάλιστα χωρίς ή με περιορισμένους ελέγχους, μετά την άφρονα καλοκαιρινή πρόσκληση του πρωθυπουργού στον διεθνή τουρισμό από τη Σαντορίνη, με το ανόητο επιχείρημα ότι είμαστε η πιο ασφαλής χώρα του κόσμου, για να κλείσουν αρκετό χρόνο μετά την επιβολή γενικού lockdown, εν μέσω δεύτερου κύματος πανδημίας, στα μέσα Νοεμβρίου.

Επί 5 μήνες δηλαδή, εκατοντάδες χιλιάδες επισκέπτες της χώρας μετέφεραν και μετέδιδαν τον ιό ανεξέλεγκτα στο εσωτερικό της χώρας, την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση, επιστρατεύοντας το αμφιλεγόμενο και απολύτως αναποτελεσματικό δόγμα της ατομικής ευθύνης, κατηγορούσε τους νέους και τους πολίτες ότι ευθύνονται οι ίδιοι που μεταδίδεται ο ιός.

Όσο για τα ΜΜΜ, τα σχολεία και τους λοιπούς δημόσιους χώρους, προκειμένου να δικαιολογηθεί η ανεπάρκεια των μέτρων περιορισμού του συνωστισμού, περιφέρονται περίεργες, αντιεπιστημονικές, όσο και καινοφανείς αντιλήψεις ότι δήθεν στα σχολεία, στα λεωφορεία και στο Μετρό δεν κολλάει ο ιός, ο οποίος όμως κολλάει τα Σαββατοκύριακα μετά τις 18.00’…

2. Στο επίπεδο της παρακολούθησης της εξέλιξης της νόσου, διεθνώς οργανώνονται συστηματικές εκστρατείες καθημερινά για την εφαρμογή μεγάλου αριθμού τεστ στην κοινότητα, καθώς και για τη συστηματική ιχνηλάτηση των κρουσμάτων, ώστε να υπάρχει όσο το δυνατόν καλύτερη απεικόνιση της εξάπλωσης του ιού και όσο το δυνατόν καλύτερη χαρτογράφηση της μετάδοσης της νόσου.

Η προϋπόθεση αυτή θεωρείται απαραίτητη για τη λήψη των όσο το δυνατόν περισσότερο στοχευμένων και αποτελεσματικών μέτρων.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, εφαρμόζεται το δόγμα «λιγότερα τεστ, λιγότερα κρούσματα». Γι’ αυτό και ελλείψει ακριβούς καταγραφής της εξάπλωσης της νόσου, η οποία επιδεινώνεται έτι περαιτέρω από διαχειριστικές ανεπάρκειες που είδαν το φως της δημοσιότητας, με διπλές καταγραφές των κρουσμάτων, τα μέτρα αντί να είναι στοχευμένα, είναι συνήθως καθολικά και οριζόντια, επί δικαίων δηλαδή και αδίκων και γι’ αυτό αναποτελεσματικά.

3. Στο επίπεδο της υγειονομικής φροντίδας, διεθνώς πρώτα αναδιοργανώνεται και ενισχύεται η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, η οποία λειτουργεί στην κατεύθυνση της αποφόρτισης της πίεσης που δέχονται τα νοσοκομεία, καθώς απορροφά το μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας των νοσούντων.

Κι ακόμη, ενισχύεται το Σύστημα Υγείας με επιπλέον προσωπικό και εξοπλισμό. Η ενίσχυση αυτή αφορά ιδιαίτερα τις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, μια και τα αναπνευστικά προβλήματα οδηγούν το μεγαλύτερο μέρος όσων χρήζουν νοσηλείας σε μηχανική υποστήριξη της αναπνοής τους σε ΜΕΘ.

Στην Ελλάδα, αντίθετα, οι ευθύνες της κυβέρνησης για την απουσία πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, αλλά και για την πλημμελή ενίσχυση του ΕΣΥ αποκαλύφθηκαν κατά το δεύτερο κύμα της πανδημίας, όταν τα νοσοκομεία δέχθηκαν αφόρητη πίεση στην οποία δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν.

Η είδηση ότι το 80% των θανάτων συνέβησαν εκτός ΜΕΘ, επιβεβαίωσε τις κυβερνητικές ευθύνες για ανεπαρκή εξοπλισμό και στελέχωση ΜΕΘ.

Γίνεται λοιπόν φανερό ότι η λήψη μέτρων από την ελληνική κυβέρνηση κινείται μεταξύ:

• επικοινωνιακών σχεδιασμών, με επιβολή ανόητων απαγορεύσεων, αστυνομικών ελέγχων και αυστηρών προστίμων, μέτρα που αποδεικνύονται απολύτως αναποτελεσματικά όσον αφορά στον περιορισμό της πανδημίας,
• νεοφιλελεύθερων εμμονών, που εμποδίζουν την κρατική επιδότηση επιχειρήσεων και εργαζομένων που πλήττονται από την πανδημία, προκειμένου να αντέξουν σε παρατεταμένο lockdown,
• πολιτικής ιδιωτικοποίησης της Υγείας, η οποία εμποδίζει τη γενναία χρηματοδότηση του ΕΣΥ, εν αναμονή της εφαρμογής του κυβερνητικού προγράμματος για χρηματοδότηση του ΕΣΥ μέσω ΣΔΙΤ,
• του δόγματος της ατομικής ευθύνης, σύμφωνα με το οποίο η κρατική μέριμνα και η ευθύνη μεταφέρεται αποκλειστικά στους πολίτες, οι οποίοι και ενοχοποιούνται για τη μετάδοση της πανδημίας.

Φτάνουμε έτσι στο αποτέλεσμα η πανδημία να επελαύνει, ενώ οι πολίτες δυσανασχετούν από την επιβολή αυστηρών, πλην απολύτως αναποτελεσματικών μέτρων που δεν πείθουν κανένα.

Την ίδια ώρα η χώρα διασύρεται διεθνώς, καθώς ο αλαζόνας πρωθυπουργός προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, παραβιάζοντας κατ’ εξακολούθηση, εκείνος πρώτος, τους περιορισμούς που ο ίδιος επιβάλλει.

Με δυο λόγια η χώρα προχωρεί στο τρίτο κύμα της πανδημίας παντελώς ακυβέρνητη.