Ήταν 6 Δεκέμβρη 2008 όταν ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός στα Εξάρχεια από τη σφαίρα του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Η εξέγερση μιας ολόκληρης γενιάς μετρούσε ήδη τα πρώτα της λεπτά. Για ένα ολόκληρο μήνα η εικόνα της πόλης επανασυγκροτήθηκε με νέα υλικά: καθημερινές μαζικές πορείες, μαθητές, το-αίμα-κυλάει-εκδίκηση-ζητάει, συγκρούσεις, τρικάκια, συνθήματα, οργή, εργαζόμενοι, κάτω-η-κυβέρνηση-των-δολοφόνων, φωτιές, καταλήψεις, αφίσες, μπάστοι-γουρούνια-δολοφόνοι, πείσμα, συνελεύσεις, συλλήψεις, φοιτητές, τρομοκρατία, αυτές-οι μέρες-είναι του Αλέξη,  όλα μαζί ανακατεμένα. Μια πόλη «στάχτη και burberry», όπως φώναζε η τεράστια ταμπέλα επώνυμης μάρκας που είχε γίνει άθελά της μέρος ενός οργισμένου συνθήματος στη Σταδίου.

Εκείνο τον Δεκέμβρη οι φλογισμένοι δρόμοι της πόλης είχαν γεμίσει εκατοντάδες συνθήματα, μηνύματα που αποστέλλονταν μαζικά  στους διαβάτες και τους περαστικούς.  Ο δημόσιος χώρος μιλούσε  τη γλώσσα των εξεγερμένων, απήγγειλε τους  στίχους της ωμής και εφήμερης ποίησης τους. Σκέψεις, ιδέες, όνειρα, όλα όσα καταπιέζονταν για καιρό στη συλλογική αλλά και την ατομική συνείδηση είχαν βρει χώρο έκφρασης. Πανσπερμία χρωμάτων από σπρέι, λέξεων, εκφράσεων, άλλοτε άγουρων και σκληρών και άλλοτε ποιητικών.

Το φωτογραφικό σεργιάνι που κάναμε εκείνες τις μέρες με τον φωτογράφο Αντώνη Κασίτα, κυρίως στα Εξάρχεια, αλλά και στη Σταδίου, την Πανεπιστημίου, στην κατάληψη της Νομικής, του Πολυτεχνείου, της ΑΣΟΕΕ, ένα σκοπό είχε: να κρατήσουμε τους ζωγραφισμένους τοίχους για πάντα δικούς μας. Γιατί το ξέραμε ότι κινδυνεύουν από τη λήθη και τη στρέβλωση, από την πατινάδα του χρόνου και από τη μπογιά των δημοτικών συνεργείων καθαρισμού. Μέσα από τα κλικ μας επιδιώξαμε να εγκλωβίσουμε τουλάχιστον μια στιγμή την αυθόρμητη οργή της νεολαίας έτσι όπως αυτή μετασχηματίστηκε, την ίδια στιγμή που βιώνονταν, σε ηχηρή καταγγελία γραμμένη στο ομιλόν βιβλίο του δρόμου.

Κοιτάζοντας αυτές τις φωτογραφίες 7 ακριβώς χρόνια μετά, σε αυτές τις ταραγμένες μέρες, αυτές τις μέρες της μνήμης αλλά και του αγώνα, ένα από αυτά τα συνθήματα είναι διαρκώς καρφωμένο στο μυαλό μου: «Ιστορία ερχόμαστε»…