Όταν οι λούμπεν οργανικοί διανοούμενοι της (ακρο)δεξιάς, δηλαδή οι πάσης φύσεως αναλυτές, δημοσιογράφοι και λοιποί κονδυλοφόροι, που συνωστίζονται σε διαβόητα πλέον, αλλά και σε άλλοτε έγκριτα, έντυπα επιχειρούν να ασχοληθούν με την ιδεολογική χρήση της ιστορίας, κάποια –εμετικού μάλλον τύπου- οπισθοδρόμηση επιχειρείται να συντελεστεί.
Είναι ίδιον των καιρών μας: η αστική αντεπανάσταση, αφού μετέρχεται κάθε μέσου προκειμένου να επιτευχθεί η αποηθικοποίηση της αριστεράς, στρατεύει ακόμα και τον κακό εαυτό της. Έτσι, επιστρέφει στις παλιές εκείνες εποχές, όταν, καταργώντας τα όρια της πολιτικής ορθότητας, μπορούσες να ψευδολογείς, καταργώντας επίσης και τα όρια της επιστήμης και ποινικοποιώντας την επιστημονική διαφωνία.
Στα ζητήματα της ιστορίας κάθε λαός, όπου γης, παραμένει ευαίσθητος: πρόκειται για την ψυχολογική – συναισθηματική αντίδραση στον φαντασιακό μας εαυτό, αυτόν του αθωωτικού παρελθόντος, τον οποίο και επιθυμούμε να φέρουμε στη μνήμη ακηλίδωτο. Αποτελεί, λοιπόν, ζήτημα με απήχηση στις μάζες, πράγμα που το καθιστά ευεπίφορο στις προπαγανδιστικές διαβρώσεις.
«Αρθρώνω ιστορικά τα περασμένα δεν σημαίνει τα γνωρίζω όπως ακριβώς υπήρξαν. Σημαίνει συλλαμβάνω μιαν ανάμνηση έτσι όπως πετιέται αστραπιαία τη στιγμή ενός κινδύνου», έγραφε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στις «Θέσεις για την Ιστορία». Οπότε, όταν κάθε λογής βεβαιότητα κρίνεται μάλλον αντιεπιστημονική, να θεωρείς Εωσφόρους – Γενίτσαρους όσους διαφωνούν με την κυρίαρχη (ή και τη μη κυρίαρχη) άποψη, υπηρετεί αλλότρια της επιστήμης συμφέροντα.
Στην Ελλάδα, οι διάφοροι εθνικοπατριώτες εθναμύντορες ξεθάβουν κατά καιρούς διάφορες, τάχα καινοφανείς και εθνοκτόνες, απόψεις αριστερών επιστημόνων ή πολιτικών με στόχο την αποδόμηση, φυσικά, της ιδεολογίας τους. Το φαινόμενο συναντήσαμε στην περίπτωση με τον Νίκο Φίλη και το ποντιακό ζήτημα, του οποίου η άποψη, σημειωτέον, συνέπιπτε με εκείνη του Π. Ενεπεκίδη, συμπεριλαμβανόταν δε στην ύλη των Πανελλαδικών.
Τώρα οι κομπογιαννίτες της ιστορίας έπιασαν πάλι δουλειά. Οι ίδιοι, περίπου, κύκλοι, έβαλαν στόχο τους πανεπιστημιακούς Πολυμέρη Βόγλη και Χάρη Αθανασιάδη. Να ασχολείται κανείς, με τέτοιο τρόπο, με τέτοια ζητήματα, θα μπορούσε να είναι απλώς γελοίο. Όταν όμως το φαινόμενο επαναλαμβάνεται με κάθε ευκαιρία, οι σχετικές συζητήσεις μηρυκάζονται και επεκτείνονται σε όλη τη δημόσια σφαίρα, επαναδιαμορφώνοντας συνειδήσεις, όταν επίσης προχωράς με σύνθημα «περιφρόνησε τη λογική, δείξε απέχθεια στη (σφαιρική) γνώση» και έτσι πολιτεύσου, τότε τα πράγματα γίνονται όντως επικίνδυνα.
Δείχνουν τους αφανείς μετασχηματισμούς με τους οποίους συντελούνται οι οριστικές ιστορικές λύσεις. Και δείχνουν, ακόμα, ότι, κατά πως λέει ο Μπένγιαμιν, «ούτε και οι νεκροί δεν θα είναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν νικήσει».
