Aναδημοσίευση από την Εποχή της 30/9/2012

ΠΕΡΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΩΝ ΔΕΠ Ο ΛΟΓΟΣ

Eίναι ένα ζήτημα που όλο συζητιέται σε πηγαδάκια και ποτέ δημοσίως. Μιλάω για τη σχέση μεταξύ μελών ΔΕΠ (καθηγητές δημοσίων πανεπιστημίων) και άνεργων/ημιάνεργων ακαδημαϊκών.

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες αρκετοί και αρκετές της δεύτερης κατηγορίας πρόσφεραν πολλές εργατοώρες (με συμβάσεις έργου, τις λεγόμενες 407), για να υπάρχουν τα απαραίτητα μαθήματα στα ελληνικά πανεπιστήμια ή και για να εμπλουτιστούν περαιτέρω τα προγράμματα σπουδών. Δεν υπάρχουν ποσοστά αλλά πολλοί/ές που γνωρίζω το κάνανε σχεδόν αμισθί, καθώς είτε οι οικονομικές απολαβές ήταν ελάχιστες, είτε μόλις καλύπτανε τα έξοδα μετακίνησης (μεγάλο μέρος αυτών των συμβάσεων αφορούσαν περιφερειακά πανεπιστήμια). Προφανώς υπήρχαν και κάποιοι/ες που πληρώνονταν κανονικά, δηλαδή αξιοπρεπώς, αλλά απ‘ όσο ξέρω, αποτελούσαν φωτεινές εξαιρέσεις. (Παρένθεση για τους/τις μη γνωρίζοντες: μία θέση, δηλαδή ένας μισθός, μπορεί να χωριζόταν ακόμα και σε 10 άτομα για να γίνουν τα αντίστοιχα μαθήματα.) Αυτή η κακοπληρωμένη εργασία ήταν βεβαίως απαραίτητη για τη μελλοντική διεκδίκηση μιας θέσης στο πανεπιστήμιο...

Οι προοδευτικοί καθηγητές και καθηγήτριες ποτέ δεν μίλησαν γι‘ αυτό, ούτε έκαναν τίποτα για να το αλλάξουν (και ήταν στο χέρι τους). Η αλήθεια είναι ότι όλοι χαιρόμασταν, και καλά κάναμε, που τα ελληνικά πανεπιστήμια εμπλουτίστηκαν με νέο αίμα και νέες θεματικές. Τι γίνανε όμως τα εργασιακά δικαιώματα αυτών των (στα λόγια;) συναδέλφων; Η σχεδόν δεδομένη απουσία κανονικού μισθού δεν βοήθησε, άραγε, στη νομιμοποίηση των εξευτελιστικών αμοιβών για ωρομίσθιους νέους και νέες επιστήμονες, όχι μόνο στο δημόσιο αλλά και στην ελεύθερη αγορά (βλ. ιδιωτικά ΙΕΚ κλπ.);

Υπάρχει εδώ ένα πρόβλημα στην αριστερή σκέψη: ποτέ δεν αντιμετώπισε τη διανοητική εργασία ως εργασία κι αυτό μάλλον ενέτεινε την εκμετάλλευση μιας μερίδας ανθρώπων. Αυτό πρέπει να το αναγνωρίσουμε και κάπως να το αντιμετωπίσουμε, στο τώρα κι όχι στο μετά.
Πέρασε ο καιρός, λοιπόν, κόψανε τις νέες θέσεις στα πανεπιστήμια, κόψανε και τις συμβάσεις. Η μόνη διέξοδος απασχόλησης (στο αντικείμενο σπουδών) για τους άνεργους και τις άνεργες ακαδημαϊκούς έμειναν τα διάφορα μαθήματα σε δημόσια, ημιδημόσια και ιδιωτικά ΙΕΚ, κολέγια/πανεπιστήμια, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων μια εξίσου τραγικά κακοπληρωμένη εργασία.

Και έρχομαι στην έκκληση προς τα μέλη ΔΕΠ: δείξτε επιτέλους λίγη αλληλεγγύη! Αντιμετωπίστε τους συναδέλφους σας ως εργαζόμενους, σαν αυτούς που κάποιοι και κάποιες τόσο εξυμνείται στα κείμενά σας. Για παράδειγμα: Καταγγείλετε δημόσια τις εξευτελιστικές αμοιβές των συμβασιούχων στην ανώτερη / ανώτατη εκπαίδευση που τείνουν να γίνουν χειρότερες κι από αυτές του ανειδίκευτου εργάτη. Μπλοκάρετε την τόση (!) πολυθεσία στα δημόσια πανεπιστήμια ή αλλιώς σταματήστε να παίρνετε όλες τις δουλειές που κυκλοφορούν στην πιάτσα. (Παρένθεση: Αναγνωρίζω ότι τα μέλη ΔΕΠ είδαν τραγικές μειώσεις μισθών και δεν βγαίνουν. Εμείς να δείτε.... Πόσες ώρες πια μπορείτε να διδάξετε; Ασχοληθείτε με προγράμματα και φτιάξτε ομάδες με νέους συναδέλφους. Κάντε κάτι μέσα στα πανεπιστήμια που λέτε ότι καταρρέουν.)

Δεν σας εγκαλώ για προσωπικές επιλογές, αλλά για την (σχεδόν) παντελή απουσία συλλογικών (συναδελφικών εντέλει) κινήσεων προς υπεράσπισή μας.  Ας μην ξεχνάτε ότι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε απεργίες... Με άλλα λόγια, ιδίως τώρα, και μετά από τόσο ντόρο περί αλληλεγγύης, θα περίμενα(με) κάποιες συλλογικές κινήσεις υπέρ όλων αυτών των συναδέλφων χωρίς δικαιώματα. Κάποιες από αυτές είναι “τζάμπα(βλέπε απλή αναφορά “δικών μας προβλημάτων στις ανακοινώσεις σας), άλλες μπορεί να θίγουν τη στενή “συντεχνία, αλλά, εν πάση περιπτώσει, θα βοηθήσουν να διευρύνετε τις συμμαχίες σας και να βρείτε ενεργή συμπαράσταση και από άλλες ομάδες. Ο κόσμος έχει αλλάξει και οι καιροί απαιτούν αυτοκριτική και υπερβάσεις. Δείξτε την αλληλεγγύη σας στην πράξη.

Η ηθική στάση, ιδίως την εποχή μας, είναι ένα από τα ζητούμενα. Είναι στο χέρι σας να αποδείξετε ότι ένα κομμάτι αυτών των πολύπαθων ελληνικών πανεπιστημίων τη διαθέτει.
Αλλιώς, για ποια αλληλεγγύη μιλάμε και για ποιο εφικτό άλλο κόσμο;



μετά τιμής Α.Α.Α (ανώνυμη άνεργη ακαδημαϊκός)