Αίσχος. Μόνο αυτή η λέξη μπορεί να εκφράσει εκείνο που νιώθουμε μπροστά στη δολοφονία των σκιτσογράφων και δημοσιογράφων του περιοδικού «Charlie Hebdo». Ενα φριχτό έγκλημα που γίνεται ακόμη πιο φριχτό, όταν σκέφτεσαι ότι αυτοί οι αδελφικοί φίλοι ήταν αριστεροί, αντιρατσιστές, αντιφασίστες, αντιαποικιοκράτες, φιλοκομμουνιστές ή φιλοαναρχικοί.
Μόλις πριν από λίγο καιρό είχαν συμμετάσχει με σκίτσα τους σε ένα άλμπουμ στη μνήμη των εκατοντάδων Αλγερινών αντιαποικιοκρατών που είχαν δολοφονηθεί από τη γαλλική αστυνομία στο Παρίσι στις 17 Οκτωβρίου 1961. Μοναδικά τους όπλα ήταν η πένα, το χιούμορ, η ασέβεια και η αναίδεια. Επίσης, η αντίθεσή τους στις θρησκείες, ακολουθώντας την παραδοσιακή στάση της γαλλικής Αριστεράς ενάντια στον κλήρο.
Στο τελευταίο όμως τεύχος του περιοδικού, που μόλις είχε κυκλοφορήσει, το εξώφυλλο ήταν ένα σκίτσο εναντίον του ισλαμοφοβικού συγγραφέα Ουελμπέκ και μέσα υπήρχε μια σελίδα με σκίτσα εναντίον της... καθολικής θρησκείας. Ο αρχισυντάκτης του περιοδικού, Charb, –ψευδώνυμο του Στεφάν Σαρμπονιέ– ήταν ένας καλλιτέχνης με επαναστατική ευαισθησία και είχε εικονογραφήσει το βιβλίο του μαρξιστή φιλοσόφου Ντανιέλ Μπενσαΐντ, «Μαρξ, Οδηγίες χρήσης», που κυκλοφόρησε στη Βραζιλία από τις εκδόσεις Boitempo.
Η πράξη αυτών των φανατικών και δυσανεκτικών οπαδών της τζιχάντ αποτελεί έγκλημα εναντίον της ελευθερίας του Τύπου, της ελεύθερης σκέψης και της καλλιτεχνικής ελευθερίας. Αποτελεί όμως επίσης έγκλημα εναντίον του Ισλάμ και εναντίον των μουσουλμάνων της Γαλλίας, που κινδυνεύουν να πληρώσουν τα σπασμένα μιας αισχρής επίθεσης για την οποία δεν έχουν την παραμικρή ευθύνη.
Το ισλαμοφοβικό κλίμα που έχει αναπτυχθεί έντονα στη Γαλλία τον τελευταίο καιρό, με τη στήριξη ρατσιστών δημοσιογράφων όπως ο Ερίκ Ζεμούρ και διάσημων συγγραφέων όπως ο Ουελμπέκ, συγχέει τους μουσουλμάνους με τους φονταμενταλιστές και τους φονταμενταλιστές με τους τζιχαντιστές. Το αρρωστημένο αυτό κλίμα ευνοεί τα διάφορα ρεύματα ρατσιστών, φασιστών και κυρίως το Εθνικό Μέτωπο της οικογένειας Λεπέν που έχει κάνει τον ισλαμοφοβικό ρατσισμό κυρίαρχο στοιχείο της δράσης της. Ολοι αυτοί, όπως είναι φυσικό, θα φροντίσουν να αξιοποιήσουν το έγκλημα των τζιχαντιστών για να μεταδώσουν το δηλητήριό τους.
Πολλοί είναι εκείνοι που προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα κλίμα «πολέμου των πολιτισμών», σύμφωνα με την αλλόκοτη πρόταση του Σάμουελ Χάντινγκτον (ενός από τους αρχιτέκτονες του πολέμου του Βιετνάμ). Και είναι επείγον να θυμίσουμε ότι η πραγματική σύγκρουση της εποχής μας δεν είναι ανάμεσα στο «Ισλάμ» και τη «Δύση», αλλά ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και εκείνους που αποτελούν το αντικείμενο της εκμετάλλευσης, τους καταπιεστές και τους καταπιεζόμενους, και, σε τελευταία ανάλυση, ανάμεσα στα συμφέροντα του καπιταλισμού και της ανθρωπότητας.
