Τριγυρνώ με τη μηχανή μου στην Αθήνα της 6ης Δεκέμβρη 2014.

Είναι γύρω στις 8 το βράδυ.

Στην Πύλη του Αδριανού υπάρχουν μπάτσοι που έχουν κόψει την κυκλοφορία.

Στο Σύνταγμα υπάρχουν μόνο οι Σύροι πρόσφυγες και κάποιοι (λίγοι…) αλληλέγγυοι.

Η Πανεπιστημίου άδεια.

Περνάω τα διαδοχικά μπλόκα των μπάτσων δείχνοντάς τους τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα.

Ένας από τους σκατόμπατσους με προειδοποιεί:

«Που πάτε κύριε; Οι δικές μας (!) δυνάμεις επιχειρούν πιο κάτω!».

Μου θύμισε το γνωστό πολεμικό ανακοινωθέν του 1940:

«Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους».

Πάω λίγο πιο κάτω (δώσε μου θεέ μου υπομονή!).

Η οδός Πατησίων και αυτή κλειστή!

Παντού μπάτσοι, όλων τω ειδών. Καπελάκηδες, ΜΑΤάδες και φυσικά τα καθάρματα της ΔΙΑΣ.

Η πόλη βρίσκεται σε “Κατάσταση Πολιορκίας”.

Όχι, δεν αναφέρομαι στην κλασσική ταινία του Κώστα Γαβρά του 1972. Πως θα μπορούσα άλλωστε, τότε είχαμε χούντα στην Ελλάδα.

Ενώ σήμερα… έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Σωστά;

Ωστόσο, μέσα σε αυτόν τον κακό χαμό πάντα υπάρχει χώρος για την τέχνη και το σουρεαλισμό (εσείς να τα ακούτε, ρεμάλια αριστεροί!).

Τα Εξάρχεια πολιορκούνται.

Η πλατεία είναι περικυκλωμένη από διμοιρίες των ΜΑΤ ενώ υπάρχουν αύρες.

Ένα ελικόπτερο κόβει διαρκώς βόλτες στον ουρανό των Εξαρχείων.

Και μέσα στον κακό χαμό…

…περαστικοί αλλά και κάτοικοι της περιοχής, έχουν βγει στους δρόμους, πίσω και σε απόσταση αναπνοής από τα ΜΑΤ.

Παρακολουθούν τα δρώμενα.

Κάθε τόσο οι ΜΑΤάδες τους κάνουν κάποιες απειλητικές κινήσεις.

Το πλήθος υποχωρεί… αλλά ξαναμαζεύεται.

Θεατές… Ναι, θεατές…

…όπως η μεγάλη πλειονότητα άλλωστε.