to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Αχ, βρε Φιντέλ!

«Ο Φιντέλ, ρε, θα ταΐσει το μωρό σου;» ούρλιαζε ο Μπάμπαλης δέρνοντας, την εποχή που στην Ελλάδα το όνομά σου, όπως και το όνομα του άλλου, του φίλου σου, αποτελούσε κακούργημα και μόνο να το προφέρεις.


Αχ, βρε Φιντέλ! Τόσα χρόνια στην ουρά, με το αντάρτικο σακίδιο στο ένα χέρι και το εισιτήριο, που όλοι κάποια στιγμή αγοράζουμε, στο άλλο. Με τον αποχαιρετισμό σου να αιωρείται πάνω από πρόσωπα και αφίσες στον τελευταίο σταθμό. Και κανείς μας δεν το πίστευε ότι τελικά θα αναχωρήσεις. Ούτε καν οι εχθροί σου, που τόσο πάσχισαν να σε επιβιβάσουν με κάθε μέσο στο μαύρο τρένο. «Θα πεθάνω και δεν θα το πιστεύουν» είχες πει πριν από κάποιο καιρό. Και τότε χαμογελάσαμε, γιατί νομίσαμε ότι αυτούς ειρωνευόσουν. Αλλά τώρα καταλάβαμε ότι ειρωνευόσουν κι εμάς.

Διότι την πατήσαμε μαζί σου, ούτε λόγος. Ο δικός μας Φιντέλ. Η δική μας Κούβα. «Ο Φιντέλ, ρε, θα ταΐσει το μωρό σου;» ούρλιαζε ο Μπάμπαλης δέρνοντας, την εποχή που στην Ελλάδα το όνομά σου, όπως και το όνομα του άλλου, του φίλου σου, αποτελούσε κακούργημα και μόνο να το προφέρεις. Και διέσχιζες στη φαντασία μας και στην πράξη σου τις δεκαετίες με το όπλο στο χέρι, με τον σαρκασμό για κείνους που όλο σε δολοφονούσαν και όλο επιζούσες, και με τα πύρινα λόγια που δεν άφησαν κανένα περιθώριο για παρεξηγήσεις. Σοσιαλισμός ή θάνατος. Πατρίδα ή θάνατος. Venceremos.

Σύντροφε, να είμαστε εξηγημένοι. Υπήρξες ένας από τους ηθικούς αυτουργούς της περιπέτειάς μας. Της κουτουράδας ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Της σιγουριάς ότι θα τον αλλάξουμε, τον γαμημένο. Γιατί έδωσες χρώματα σε ιδέες που είχαν φυλακιστεί στο γκρίζο. Έδωσες στην επανάσταση την ποίηση που είχε να αγκαλιάσει από τις εποχές του Μαρξ, του Λένιν, της Ρόζας. Έδωσες στις λέξεις τη φωτιά της εξέγερσης. Ήσουν παρών στη Χιλή του Αλιέντε, στις μάχες του Φαραμπούντο Μαρτί, στη νίκη των Σαντινίστας, στον πόλεμο της Αγκόλας, στην απελπισία της Βολιβίας, στο ανίκητο πείσμα του Μαντέλα.

Ήσουν πίσω από κάθε σφιγμένη γροθιά που απαιτεί ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη. Διέσχισες τις δεκαετίες χωρίς μια άσπρη τρίχα στην ψυχή σου, μηδέ σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας. Κι όταν επί των ερειπίων σάλπισαν το τέλος της Ιστορίας οι ιδιοτελείς, εσύ στάθηκες πιο ψηλά απ’ όλους μας. Σαν κόκκινη σημαία. Με κείνη την επαναστατική έπαρση, που φαντάζει αφέλεια στα μάτια των πολλών, αλλά συνομιλεί κρυφά με την Ιστορία: Θα νικήσουμε!

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)