Όποιος είχε την ατυχία να μπλέξει με τράπεζες λόγω δανεισμού μπορεί εύκολα να καταλάβει το τρικ της Τράπεζας Πειραιώς που κατάφερε να δώσει ανάσα ζωής στη Νέα Δημοκρατία μέσω μιας αγωγής. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Είσαι οφειλέτης. Είτε φυσικό πρόσωπο είτε επιχείρηση. Έχεις να πληρώσεις κάτι χρόνια και η τράπεζα σε έχει σχεδόν ξεγράψει κι εσένα και τα χρήματά της, που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα χρειαστεί ένας αιώνας και βάλε για να τα δει στα ταμεία της. Το δάνειό σου έχει γίνει όχι απλώς κόκκινο, αλλά κατακόκκινο. Κάπου εκεί λοιπόν σου έρχεται μια διαταγή πληρωμής από την τράπεζα είτε είσαι ο Γιάννης από τα Μέγαρα είτε είσαι ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας που έχει πάρει ένα δάνειο με υποθήκη το σπίτι του. Η διαταγή πληρωμής φέρνει αυτομάτως τη δέσμευση του όποιου τραπεζικού λογαριασμού διατηρείς και μένεις στον άσο, για να ακολουθήσουν βέβαια και οι υπόλοιπες επώδυνες συνέπειες που όλοι λίγο πολύ τις γνωρίζουμε. Έτσι λειτουργεί το σύστημα, και πολλοί είναι αυτοί που έχουν υποστεί τις οδυνηρές του συνέπειες.

Συνέπειες από τις οποίες όλως παραδόξως εξαιρέθηκε η Νέα Δημοκρατία και το υπέρογκο δάνειό της. Ούτε διαταγή πληρωμής, ούτε δέσμευση λογαριασμών, ούτε τίποτε. Ανατρέποντας την πάγια πρακτική της, η τράπεζα έκανε, λέει, αγωγή στους γαλάζιους μπαταχτσήδες, ανοίγοντας ουσιαστικά έναν δικαστικό μαραθώνιο αντί να μπλοκάρει και επί της ουσίας να κατάσχει την υποθηκευμένη κρατική επιχορήγηση του κόμματος. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνουν αξιόπιστες τραπεζικές πηγές, η ενέργεια της Πειραιώς να καταθέσει αγωγή κατά της Νέας Δημοκρατίας έδωσε πρακτικά το δικαίωμα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μην πληρώνει, χωρίς κανέναν άλλο κίνδυνο τις υποχρεώσεις της, μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση στα δικαστήρια.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως για τα επόμενα δύο, τρία, ποιος ξέρει πόσα χρόνια, το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη ή των διαδόχων του θα μπορεί να διατηρεί τους τραπεζικούς του λογαριασμούς, να διαχειρίζεται τα όποια χρήματα μπαίνουν στα ταμεία χωρίς η τράπεζα να τους ενοχλεί στο παραμικρό. Τραπεζική ασυλία, με λίγα λόγια, για τη Νέα Δημοκρατία, κρυμμένη μέσα σε ένα περιτύλιγμα νομιμοφανούς αυστηρότητας. «Και τι να έκανε η τράπεζα;» είναι ο εύλογος αντίλογος, «να βγάλει διαταγή πληρωμής και να βάλει λουκέτο σε ένα πολιτικό κόμμα και μάλιστα του μεγέθους της Νέας Δημοκρατίας;» θα ρωτήσει όποιος ορθώς και δικαίως επικαλείται το πραγματικά πρωτοφανές για τα πολιτικά χρονικά φαινόμενο του σφραγίσματος ενός πολιτικού φορέα για χρέη. Θα είχε αποτέλεσμα μια τόσο επιθετική ενέργεια από τραπεζικής πλευράς; Πολύ πιθανόν όχι. Ίσως μάλιστα να προκαλούσε επιζήμιες αναταράξεις τόσο για τα τραπεζικά όσο και για τα πολιτικά δεδομένα, και αυτό είναι ένα θέμα που σηκώνει συζήτηση που δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια στήλη εφημερίδας. Καλό, όμως, είναι να προβληματίσει όσους έσπευσαν να χειροκροτήσουν την αγωγή της τράπεζας ως επιβολή της νομιμότητας και των κανόνων.