* Οι απεργίες μόνον εναντίον ημών των δημοσιογράφων στρέφονται. Αντί απεργίας, πρέπει να γίνει συνεννόηση με τους εργοδότες μας, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα να ενημερώσουμε και από τα έντυπα και από τα ηλεκτρονικά μέσα για τα αιτήματα και για τα επιχειρήματά μας.
* Η δύναμη του δημοσιογράφου είναι η πέννα του (το μικρόφωνο, η κάμερα κ.λπ.).
* Η κοινωνία δεν πρέπει να μένει χωρίς ενημέρωση/ Δεν έχουμε δικαίωμα να αφήσουμε την κοινωνία χωρίς ενημέρωση - Η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα.
* Οι εφημερίδες, οι έντυπες εκδόσεις, κινδυνεύουν από τη διείσδυση και την καθιέρωση της ενημέρωσης του Internet (που συχνά είναι αναξιόπιστη). Το "χαρτί" κινδυνεύει από τη μετάβαση της τεχνολογίας στην οθόνη, δηλαδή στο κινητό, στο tablet, στο λάπτοπ και αυτό δεν έχει να κάνει με την κρίση στην Ελλάδα, είναι φαινόμενο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο- ήδη μεγάλες εφημερίδες περιορίζουν τις έντυπες εκδόσεις τους, προς όφελος των ιντερνετικών. Συμπέρασμα: οι εφημερίδες δεν πρέπει να απουσιάζουν από το περίπτερο.
* Η απεργία των δημοσιογράφων ευνοεί την κυβέρνηση για να περάσει τα μέτρα της χωρίς ενημέρωση.
* Δεν είναι απεργοσπασία - είναι το... δικαίωμα στην εργασία (απεργοσπάστες δημοσιογράφοι του ΣΚΑΪ).
* Εάν δεν καταργηθούν οι απεργίες γενικώς, δεν πρόκειται να έρθουν ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα (Άδωνις Γεωργιάδης στον ANT-1).
Αυτά είναι μερικά από τα επιχειρήματα που ακούστηκαν κατά τη διάρκεια της απεργίας των δημοσιογράφων, κυρίως από στόματα συντηρητικών, οι οποίοι είναι -κατά -των- απεργιών γενικώς. Ακούστηκαν όμως και από στόματα άλλων, οι οποίοι συντάσσονται με τους σχεδιασμούς των εργοδοτών τους, που θέλουν να διαλύσουν κάθε συλλογική έκφραση, συνδικαλιστική εκπροσώπηση και συντονισμένη διεκδίκηση, προς όφελος της συνολικής απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο πρότυπο. Είναι αυτοί που υπηρετούν το σχέδιο διάλυσης της ΕΣΗΕΑ, αλλά και των εργοδοτικών ενώσεων. Που προωθούν την αντίληψη κατά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και υπέρ της ατομικής διαπραγμάτευσης. Οι δύο κατηγορίες μπορεί να ταυτίζονται, όμως δεν είναι υποχρεωτικό.
Μπορούν, λοιπόν, ή δεν μπορούν να απεργούν οι δημοσιογράφοι; Ότι μπορούν είναι βέβαιο, το έχουν αποδείξει, όμως έχουν το δικαίωμα να απεργούν; Είναι η ενημέρωση υπέρτατο αγαθό, το οποίο οφείλουν να μην στερούν από τους πολίτες;
Η συζήτηση σχετικά με το δικαίωμα στην απεργία, ως μέσου πίεσης της κυβέρνησης ή του ιδιώτη εργοδότη είναι παλιά, ιδίως όταν έχει επίπτωση σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες ή στο κοινωνικό σύνολο. Για παράδειγμα, η απεργία των εκπαιδευτικών εν μέσω πανελλήνιων εξετάσεων, όπως συζητιόταν παλαιότερα, οι απεργίες στις αστικές συγκοινωνίες και το μετρό που παραλύουν τις μετακινήσεις μέσα στην πόλη, οι πολυήμερες απεργίες των τραπεζικών στη δεκαετία του 1980.
Ποια είναι τα αγαθά που δεν πρέπει να στερούνται από κοινωνικές ομάδες, στο όνομα μιας απεργίας; είναι η εκπαίδευση; είναι η δυνατότητα μεταφοράς μέσα στην πόλη; είναι οι ιατρικές υπηρεσίες; είναι οι τραπεζικές υπηρεσίες και η διακίνηση του χρήματος; είναι το ρεύμα στα σπίτια, στα καταστήματα και στα... ψυγεία των παγωτών;
Ένας κοινός παρονομαστής συνδέει όσους θεωρούν ότι οι - δημοσιογράφοι - δεν - πρέπει- να - απεργούν: είναι οι ίδιοι που θεωρούν ότι δεν πρέπει να απεργεί κανένας κλάδος διότι πέφτει ο τουρισμός, φεύγουνε οι επενδυτές και πλήττεται ο περιπτεράς που του χαλάνε τα παγωτά στο ψυγείο. Είναι οι ίδιοι που μιλούν εκ μέρους των παιδιών που δίνουν πανελλήνιες (και είναι απαράδεκτο να κάνουν απεργία οι καθηγητές) όμως δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κλείσουν μερικά σχολεία και να εφοδιάζουν τα παιδιά με φωτοτυπίες αντί για βιβλία.
Η ενημέρωση είναι ένα αγαθό, σημαντικό αγαθό, σημαντικό δικαίωμα, όπως όλα τα άλλα αγαθά και δικαιώματα που απολαμβάνουμε σήμερα στις κοινωνίες μας. Ούτε σημαντικότερο, ούτε λιγότερο σημαντικό. Η στέρησή του για ένα διάστημα είναι μέσα στους κανόνες της δημοκρατίας. Μάλιστα, ακούστηκε να λέγεται από κάποιους «Καλύτερα, να απεργήσετε! Να ησυχάσει για λίγο το κεφάλι μας».
Οι απεργοσπασίες, όποιο μανδύα κι αν ενδύονται, από το "δικαίωμα στην ενημέρωση" και "θα τους πείσουμε με ανοικτές τις εφημερίδες" μέχρι το..."δικαίωμα στην εργασία", παραμένουν απεργοσπασίες. Στην απεργία των δημοσιογράφων καταγράφονται ως απεργοσπάστες όλες σχεδόν οι ενημερωτικές ιστοσελίδες, περιλαμβανομένων και ορισμένων ιστοσελίδων εφημερίδων, πολλές αθλητικές εφημερίδες, πολλές εβδομαδιαίες Σαββατιάτικες, η "Καθημερινή", η "Kontra News" και ο ΣΚΑΪ. Τηλεόραση και ραδιόφωνο.
Η ΕΣΗΕΑ διαπιστώνει, στον αγώνα των τελευταίων ημερών «μελανά σημεία με κρούσματα απεργοσπασίας, τα οποία το Δ.Σ. καταγγέλλει και καταδικάζει δημόσια». Στην έκτακτη συνεδρίασή του το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να κινήσει τις διαδικασίες διαγραφής των απεργοσπαστών.
