Η ποίηση του Βάρναλη είναι οικουμενική και πανανθρώπινη και ταυτόχρονα λαϊκή: «γιατί η τέχνη», όπως γράφει ο ίδιος, «αποτείνεται στο μεγάλο σύνολο. Η μεγάλη τέχνη είναι Λαϊκή». Όμως στο έργο του Βάρναλη η λαϊκότητα συνοδεύεται από ποιότητα. Είναι ο ποιητής των Μοιραίων και του Κυρ Μέντιου, ο λογοτέχνης που.απήγαγε τον Σωκράτη  με την πένα του του και τον ταξίδεψε στους αιώνες της Ιστορίας, για να μας χαρίσει μια αληθινή απολογία του, που κορυφώνεται με όσα θάκανε αν η εξουσία τον άφηνε να ζήσει

 «Γι΄ αυτά που δίδαξα, θα 'πρεπε να με κάνετε χρυσόνε και να με προσκυνάτε. Γι΄ αυτά που θα΄κανα αν ζούσα θα΄πρεπε με το δίκιο σας όχι να με σκοτώσετε μοναχά, μα να με κοπανίσετε ζωντανό μέσα στο γουδί, όπως ο τύραννος Νέαρχος θα κοπανίσει το Ζήνωνα τον Ελεάτη, για να μάθει να διδάσκει την αρετή όσο θέλει, μα να μη μιλάει για την παλιανθρωπιά των αρχόντων.».