to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

11:37 | 06.07.2012

left.gr

πηγή: https://left.gr/92

Κοινωνία

[Aφιέρωμα Αντιρατσιστικό] Ο κόσμος είναι ένας

Μια ιστορία από το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ του Στέλιου Φωτεινόπουλου


Είναι εκεί που βλέπεις για πρώτη φορά διαφορετικούς ανθρώπους σαν ένα


Εκεί, που κάποτε σου έπιαναν το χέρι και σου έδειχναν πρώτη φορά την πλατεία Πρωτομαγιάς, που σου έλεγαν ότι το φεστιβάλ το στήνουμε εμείς οι ίδιοι κι όχι ειδικοί, γιατί δεν υπάρχουν καν ειδικοί, κι αν θέλεις μπορείς να βοηθήσεις και εσύ. Εκεί, που μετανάστες έρχονταν  και βοηθούσαν σε εκείνο που ήξεραν καλύτερα και οι μυρωδιές από τις πολυεθνικές κουζίνες που είχες ξεφορτώσει λίγο πριν, σε έκαναν να νιώθεις ότι δεν εκπληρώνεις κάποιο αφηρημένο ριζοσπαστικό καθήκον, άλλα ότι περνάς τις καλοκαιρινές σου μέρες και νύχτες εκκωφαντικά αλληλέγγυα με άλλους χιλιάδες.. Η φωνή της Φριντζήλα να αντιλαλεί μέχρι την Κυψέλη, και ένα ατίθασο σύννεφο τσίκνας και φωνών να παλεύει να αντιπαρατεθεί με το καυσαέριο και το βουητό της πόλης.

Είναι εκεί που βλέπεις για πρώτη φορά διαφορετικούς ανθρώπους σαν ένα. 

Πανεπιστημιακοί μαζί με φοιτητές κάθονται στα ταμεία του φεστιβάλ, έλληνες μαζί με μετανάστες κόβουν ντομάτες στις κουζίνες, εργάτες μαζί με διανοούμενους συμμετέχουν σε συζητήσεις, ξένοι μαζί με έλληνες μουσικούς κουρδίζουν μαζί τα όργανα τους, αριστεροί, πιο αριστεροί, ριζοσπάστες, μκοργανωσάκηδες, ρεφορμιστές, «πρώην κάτι» όλοι οι μεγαλύτεροι, και άνθρωποι που παρόλο που δεν απέκτησαν ποτέ κομματική ταυτότητα, είναι εκεί για τον «άτιμο» τον αντιρατσισμό. Και η μαγεία με τα χιλιοειπωμένα συνθήματα που τα φωνάζουμε για χρόνια άλλα τώρα είναι πιο επίκαιρα, έρχεται να δέσει με τις χιλιάδες μικρές στιγμές αξιοπρέπειας που ίσως έγιναν φωτογραφία -ίσως και όχι- και που ανατρέπουν την σχέση κυρίαρχου και περιθωριακού, ελίτ και λαϊκού.

Εκεί που κάποτε έψαχνες τη λεμονάδα, άλλα στο Αντιρατσιστικό είχαμε κάνει παραγγελίες μόνο για γκαζόζες. Χαμογέλασες και την πήρες, τινάχτηκες από το παγωμένο χέρι. Αυτά τα μεγάλα πλαστικά βαρέλια χωρούν πολλά σακιά πάγο. Σε μία τέτοια γιορτή, σε μία πλατεία που οι στιγμές που καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος είναι ένας και δεν υπάρχουν σύνορα, είναι πιο πολλές και πιο δυνατές από ότι έξω από αυτήν, εκεί που βρισκόμαστε όλοι και όλες γιατί αντιμετωπίζουμε διαφορετικούς ανθρώπους με τον ίδιο τρόπο, εκεί, μία φορά απατήσαμε τους ίδιους μας τους εαυτούς και χαθήκαμε στις συνέπειες εκείνης της απάτης. Προσπαθήσαμε να δούμε όλους το ίδιο άλλα δεν τα καταφέραμε, απλά ήταν αδύνατο.

Και τότε, ενώ όλα και όλοι ήταν σαν ένα, τελικά δεν ήταν.  Και αν η γκαζόζα ήταν η αφορμή για να ξεχωρίζει ο ένας τον άλλον πάντα μέσα στο πλήθος,  πάντα στις πλατείες και τις λαϊκές γιορτές, εκεί που όλοι σεβόμαστε την διαφορετικότητα και πλήρως συνειδητά σφίγγουμε τις γροθιές μας δίπλα στις γροθιές των από κάτω, εκεί θα σε ξεχωρίζω πάντα, και ξέρω ότι το ίδιο θα κάνεις και εσύ.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)